Γιάννης Πιστιόλης-Νίκος Αναστασιάδης
Θεσσαλονίκη
Σε προηγούμενη ανάρτησή μας[1]στις 22/7/2012, είχαμε εξηγήσει πώς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕΤ στη Θεσ/νίκη μετά από 13 μήνες κατάληψης του εργοστασίου τους προχώρησαν στην απόφαση για το πέρασμά του στον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων. Σ’ αυτά τα συμπεράσματα κατάληξαν αφού πρώτα προσπάθησαν να πείσουν τη διοίκηση να προχωρήσει σε επαναλειτουργία του εργοστασίου και σε δεύτερη φάση έψαξαν να βρουν πιθανούς επενδυτές. Αφού απέτυχαν όλες αυτές οι προσπάθειες και με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν δουλειές πουθενά, οι εργαζόμενοι στράφηκαν στο μοναδικό δρόμο που τους απόμεινε, να πάρουν δηλαδή οι ίδιοι το εργοστάσιο στα δικά τους χέρια. Αυτή η απόλυτα σωστή απόφαση, την οποία το σύνολο του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, οφείλει να στηρίξει, δεν σημαίνει όμως πως ο δρόμος προς τον εργατικό έλεγχο και τη διαχείριση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Κάθε άλλο.
Είναι σίγουρο, πέρα από κάθε αμφιβολία, πως η πρώην διοίκηση του εργοστασίου θα κάνει τα πάντα για να ανακόψει και να σαμποτάρει την προσπάθεια των εργαζομένων. Το ελληνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να πετύχει μια τέτοια κίνηση γιατί θίγει άμεσα τα συμφέροντα τους και γιατί σε συνθήκες σαν αυτές τις Ελλάδας, μπορεί να εξαπλωθεί άμεσα και με ταχύτητα σε πολλούς άλλους χώρους.
Η ιδιοκτήτρια εταιρία, στο βαθμό που προχωρήσουν στο άνοιγμα της παραγωγής οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, κάτω από το δικό τους έλεγχο και διαχείριση, θα κινήσει γη και ουρανό για να τους σταματήσει: Θα επιδιώξει να τους κόψει όποια κρατική ή τραπεζική χρηματοδότηση, να τους κόψει την παροχή πρώτων υλών ή να δημιουργήσει πρόβλημα στην διάθεση των προϊόντων. Θα χρησιμοποιήσει την κυβέρνηση, το δικαστικό σύστημα και την αστυνομία για να επιτεθεί στο νέο εγχείρημα.
Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να υπάρξει προετοιμασία για μια τέτοια σύγκρουση.
- Χρειάζεται απεύθυνση σε όλη την κοινωνία της Θεσσαλονίκης για να στηρίξει έμπρακτα αυτή την προσπάθεια ώστε το σαμποτάζ να πέσει στο κενό.
- Χρειάζεται να γίνει ανοιχτό κάλεσμα προς άλλα εργοστάσια με παρόμοια προβλήματα με στόχο να εξαπλωθεί το κίνημα.
- Σε όσα εργοστάσια κλείνουν, μεταφέρονται ή πτωχεύουν οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν να περάσουν στα χέρια τους και στην ιδιοκτησία της κοινωνίας (εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση).
- Χρειάζεται επίσης να απαιτηθεί η οικονομική στήριξη αυτών των εργοστασίων από την κεντρική κυβέρνηση και την τοπική/περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Δεν μπορεί οι κυβερνήσεις να γεμίζουν με θαλασσοδάνεια και φοροαπαλλαγές τους καπιταλιστές, και όταν οι εργαζόμενοι παλεύουν να σώσουν τις θέσεις εργασίας το κράτος να τους κτυπάει.
Κάτι τέτοιο βέβαια με τις συγκεκριμένες κυβερνήσεις που έχουμε είναι πρακτικά αδύνατο. Γι’ αυτό προκύπτει αναπόφευκτα η ανάγκη οι εργαζόμενοι να συνδέσουν τον αγώνα τους για να σωθούν οι επιχειρήσεις και οι θέσεις εργασίας τους με τον αγώνα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, από την οποία το κίνημα θα διεκδικήσει την εφαρμογή ενός εργατικού-ταξικού-σοσιαλιστικού προγράμματος.
Ένα πρόγραμμα που να περιλαμβάνει ανάμεσα στα άλλα και
- την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
- Που να προνοεί για τη δημιουργία ενός «Ενιαίου Κρατικού Φορέα» στον κλάδο των κατασκευών που σε συνδυασμό με την
- εθνικοποίηση των μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών και την εκπόνηση ενός προγράμματος μαζικών επενδύσεων προς το συμφέρον της κοινωνίας,
- να δημιουργήσει μια πηγή ανάπτυξης και θέσεων εργασίας, μακριά από τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε ομοειδείς επιχειρήσεις που προάγεται στον καπιταλισμό.
Τέλος, ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία για την τεράστια διεθνή αλληλεγγύη που θα έχει μια τέτοια προσπάθεια. Πολλά μάτια θα είναι στραμμένα στην Ελλάδα και θα είναι διατεθειμένα να στηρίξουν έμπρακτα τέτοια εγχειρήματα. Κάτι τέτοιο έγινε με παρόμοιες περιπτώσεις στην Αργεντινή στην κρίση του 2001. Εξάλλου, υπάρχουν και άλλου παρόμοιες κινήσεις, με τελευταία αυτήν των εργαζομένων στην ArcelorMittal στο Βέλγιο, που παλεύουν για την εθνικοποίηση του εργοστασίου τους.
___________________________________________
