Της Κατερίνας Κλείτσα
Στις 29/4 κυκλοφόρησε στην avgi.gr άρθρο με τίτλο: «”Το Όχι που έγινε Ναι” και άλλα παραμύθια», του Αντώνη Σαχπεκίδη, στο οποίο ο αρθρογράφος προσπαθεί να «καταρρίψει το μύθο» που θέλει την Κυβέρνηση Συριζα-ΑΝΕΛ να μετατρέπει το «ΌΧΙ» του δημοψηφίσματος σε «ΝΑΙ».
Και αν και ξεκινάει με δριμύ «κατηγορώ» για την αντιπολίτευση και τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ που αναπαράγουν ψέματα για να κάνουν κακό στην Κυβέρνηση, κλπ, κλπ, στη συνέχεια το άρθρο δεν παραλείπει να επιτεθεί και στην Αριστερά που… δεν στηρίζει το έργο του Τσίπρα και των υπουργών του.
Ο αρθρογράφος μας εισαγάγει στο θέμα του γρήγορα:
«Αξίζει, όμως, να σταθούμε ιδιαίτερα σ’ ένα σλόγκαν, ”το Όχι που έγινε Ναι”, γιατί πρόκειται για απολίτικη πλάνη ή για απάτη, που αναπαράγεται κάθε τόσο…».
Αυτή εδώ είναι η καλύτερη δυνατή εισαγωγή για τις ρουκέτες θράσους που ετοιμάζεται να ρίξει στους αναγνώστες ο αρθρογράφος.
«Απάτη» και «απολίτικη πλάνη» λοιπόν η αναγνώριση της υποταγής του Σύριζα στους «Θεσμούς»!
Εδώ, το «πολιτικό» και το «αληθές»
Για να δούμε τι άλλο «πολιτικό» και «αληθές» θα μας πει παρακάτω ο αρθρογράφος…
«Ποιο ”όχι” ακριβώς έγινε ”ναι”; Τι ψήφισε ο λαός στο δημοψήφισμα; Μα, αυτό που έγραφε το ψηφοδέλτιο: να μη δεχτεί η κυβέρνηση την πρόταση Γιούνκερ.»
Γιατί λοιπόν «γκρινιάζουμε» και κάνουμε «απολίτικες» αναλύσεις; Ο Αλέξης Τσίπρας έμεινε πιστός στο ”ΌΧΙ” του δημοψηφίσματος και δεν δέχτηκε την πρόταση Γιούνγκερ – δέχτηκε μία με ακόμα χειρότερα μέτρα!
Δύο κόσμοι
Συνεχίζουμε…
«Τον ίδιο καιρό οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ήταν –και εξακολουθεί να είναι– κατά της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. (Αν βέβαια ο λαός ήξερε τι ακριβώς θα πάθαινε σε μια τέτοια περίπτωση, υπέρ της «εξόδου» θα ήταν μόνο όσοι είχαν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό.)»
Εδώ πλέον γίνεται καθαρό πως μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους. Όπως είναι γνωστό το «Ξ» (όπως και η πλειοψηφία της Αριστεράς – εκτός βέβαια από το ΚΚΕ) έδωσε μία τεράστια μάχη για το «ΌΧΙ». Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε με χιλιάδες εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, νεολαίους. Η συντριπτική πλειοψηφία εκείνες τις ημέρες κινούταν στο κλίμα: «Δε με νοιάζει τι θα γίνει από εδώ και πέρα, ας πτωχεύσουμε, αλλά φτάνει πια με τα Μνημόνια!».
Σίγουρα δεν ακούγαμε από τον κόσμο ένα ξεκάθαρο εναλλακτικό σχέδιο, αλλά αυτό, έτσι κι αλλιώς, είναι καθήκον της Αριστεράς να το επεξεργαστεί και το προτείνει (πράγμα, που ως γνωστό, δεν έκανε)!
Τι έκανε λοιπόν η «αριστερή» ηγεσία του Σύριζα εκείνες τις ημέρες; Προσπαθούσε να «διαβεβαιώσει» την κοινωνία πως δεν θα βγούμε από το ευρώ, πως «όλα θα πάνε καλά» και θα αποφύγουμε την καταστροφή του «Grexit»! Η συνείδηση της κοινωνίας είχε κάνει άλματα και η ηγεσία του Σύριζα συνειδητά προσπαθούσε να την ρίξει στα Τάρταρα!
Και, βέβαια, ο λαός δεν ήξερε ακριβώς τί μπορεί να ακολουθήσει σε μια περίπτωση εξόδου, αλλά ήξερε πολύ καλά τι θα πάθαινε σε μια περίπτωση νέας συμφωνίας!
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο είπε τόσο δυναμικά «ΌΧΙ»!
Χαρτί υγείας θα είχαμε;
Στη συνέχεια του άρθρου της Αυγής ακολουθεί μία απαρίθμηση των καταστροφικών συνεπειών της εξόδου, αναφέροντας μέχρι και ουρές ανθρώπων για ανθρωπιστική βοήθεια. Αν ο αρθρογράφος ανέφερε και ελλείψεις σε… χαρτί υγείας, θα ήμασταν πλέον σίγουροι ότι έχει κάνει αντιγραφή-επικόλληση από δηλώσεις της Βούλτεψη…
Και, ο αρθρογράφος μας εξηγεί πως τον Σεπτέμβρη ο λαός ξεκαθάρισε τα πράγματα μια και καλή:
«Κι έπειτα, τι ψήφισε ο λαός στις εκλογές τον Σεπτέμβριο; Ξανάδωσε με την ίδια πλειοψηφία την εμπιστοσύνη του στον πρωθυπουργό του, εκτιμώντας την κατάσταση και συνακόλουθα επικυρώνοντας την πράγματι δυσβάστακτη συμφωνία, την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, υπερψήφισαν το καλοκαίρι και τα κόμματα που φωνάζουν τώρα πιο πολύ! Ποιο ”όχι”, λοιπόν, έγινε ”ναι”; Ποιοι δικαιούνται να μιλάνε εξ ονόματος του λαού καλύτερα από τον ίδιο;»
Λίγα νούμερα και λίγη λογική
Αρχικά, ας μιλήσουμε με νούμερα. Στις εκλογές του Σεπτέμβρη, σε σχέση με τις εκλογές 8 μήνες πριν, ψήφισαν 760.000 λιγότεροι, ενώ πάνω από 320.000 ψηφοφόροι εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τον Γενάρη.
Και τώρα, ας μιλήσουμε με λογική. Η ψήφος του «μικρότερου κακού» ισχύει από την γέννηση της αστικής δημοκρατίας μέχρι και σήμερα. Και ναι, με μία έννοια ο Σύριζα θεωρήθηκε «μικρότερο κακό» από μία κοινωνία που δύο μήνες πριν είχε δώσει μία εξαιρετική μάχη, είχε ηττηθεί και προσπαθούσε (και ακόμα προσπαθεί) να βρει νέα πατήματα.
Και πάλι, εμπιστοσύνη από την πλειοψηφία όχι μόνο της κοινωνίας αλλά ακόμα και ανάμεσα στους ψηφοφόρους δεν υπήρξε προεκλογικά και σίγουρα δεν υπάρχει σήμερα. Και αν βέβαια η κυβέρνηση και ο αρθρογράφος νιώθουν χαρά που είναι το «μικρότερο κακό»… δικαίωμά τους!
Ο «λαός και η ιστορία»…
«Αν, ωστόσο, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επιμείνουν στη σαδιστική συμπεριφορά τους απέναντι στην Ελλάδα, ο ελληνικός λαός είναι πάντα εδώ, για να πάρει, αν χρειαστεί, τη μεγάλη απόφαση. Και τότε όλοι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στον λαό και την Ιστορία».
Εδώ απλά να συμπληρώσουμε δίπλα στους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» και τις «κυβερνήσεις που τους υπηρετούνε» και να τους το επιστρέψουμε σαν μία «φιλική» προειδοποίηση για το μέλλον τους…
…κι «ο αστυνομικός και το μπουζούκι»
Η επόμενη παράγραφος είναι εξαιρετικά αφιερωμένη από τον αρθρογράφο σε όλους τους προδότες της Αριστεράς που
«τώρα που δίνεται η μάχη των μαχών, μετά από δεκαετίες αγώνων σε αυτήν τη χώρα, την ώρα που πρέπει ”να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση”, να αλωθεί το κράτος της ανομίας και της ρεμούλας και να πάρει ο λαός επιτέλους τη ζωή του στα χέρια του, αυτήν την ώρα ένα δυναμικό κομμάτι της Αριστεράς επέλεξε όχι απλώς να αποστρατευτεί, αλλά να συστρατευτεί με τους εχθρούς του λαού. Κρίμα».
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κάνουν κριτική, η αριστερά κάνει κριτική, άρα η αριστερά συστρατεύεται με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τους εχθρούς του λαού. Η ίδια συλλογιστική με αυτήν με τον αστυνομικό και το μπουζούκι.
Κύριε Αντώνη Σαχπεκίδη, καλύτερα να καθίσετε γιατί πρόκειται να σας στενοχωρήσουμε: εχθρός του λαού είναι αυτός που του στερεί το δικαίωμα στην εργασία, τον οδηγεί στην φτώχεια, του κόβει τις συντάξεις, ξεπουλάει τον δημόσιο και άρα τον δικό του πλούτο. Εχθρός του λαού είναι αυτός που συνεχίζει την διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας και δίνει αγώνα για να εξασφαλιστεί το μέλλον των τραπεζών και των επιχειρηματιών. Μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν κάποια κοινή γνωστή μας Κυβέρνηση;
Η «μεγάλη ανοησία»
«Το Όχι, λοιπόν, που έγινε Ναι αποτελεί μια διανοητική λαθροχειρία, που αναπαράγουν τόσο οι… αριστερότεροι όσο και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε αγαστή σύμπλευση με τα αμαρτωλά ΜΜΕ, καθώς βλέπουν το τρένο να τρέχει χωρίς αυτούς. Λυπάμαι να το πω, αλλά ”το Όχι που έγινε Ναι” είναι μια μεγάλη ανοησία. Ας βρουν, λοιπόν, κάτι άλλο όσοι θέλουν να πλήξουν αυτήν την κυβέρνηση».
Ίσως από όλα όσα διαβάσαμε, αυτό είναι το πιο εξοργιστικό: «το ”Όχι που έγινε Ναι” είναι μια μεγάλη ανοησία».
Θράσος και παντελής έλλειψη σεβασμού προς την κοινωνία. Η οποία έδωσε ένα μεγαλειώδη αγώνα για το «όχι» στο δημοψήφισμα και σήμερα είναι οργισμένη γιατί βλέπει νέα Μνημόνια, νέους φόρους, το ξεπούλημα αεροδρομίων, λιμανιών κλπ, τις αδειοδοτήσεις για την εξόρυξη του χρυσού κλπ κλπ κλπ!
Για τον κ. Αντώνη όμως το «όχι» που έγινε «ναι» είναι μια μεγάλη ανοησία – με άλλα λόγια το «όχι» συνεχίζεται κι όποιος δεν το βλέπει είναι ένας ανόητος.
Να ενημερώσουμε πάντως τον κ. Αντώνη, πως δεν ψάχνουμε «κάτι άλλο» για να πλήξουμε την Κυβέρνηση. Η κυβέρνηση «πλήττεται» από μόνη της. Σ’ αυτό δεν χρειάζεται καμία βοήθεια.
