«Η πολύ σοβαρή κατάσταση όσον αφορά τη φτώχεια και την ανισότητα οφείλεται στις αθροιστικές συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόστηκαν για χρόνια κι αναμένεται να επιδεινωθούν το προσεχές διάστημα…
»Αντανάκλαση της αύξησης της φτώχειας και της ανισότητας, είναι η επανεμφάνιση των εντερικών μολύνσεων από νηματώδη, παρασιτικά σκουλήκια στο Νότο, όπου οι τοπικές αρχές δεν προσφέρουν καθαρό νερό ούτε αποχέτευση κι αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν οι ίδιοι για αυτές τις βασικές υπηρεσίες.
»Το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, που θα ωφελήσει κατά κύριο λόγο τις μεγάλες επιχειρήσεις… πιθανότατα από μόνο του θα οδηγήσει στην πιο δραματική αύξηση της ανισότητας που μπορεί κανένας να φανταστεί…
»…οι επικείμενες περικοπές στην πρόνοια και την περίθαλψη θα καταστρέψουν το δίχτυ ασφαλείας για τους φτωχούς, που ήταν ήδη γεμάτο τρύπες… και η ανισότητα θα εκτοξευθεί στα ύψη…
»…οι εργαζόμενοι της Wal-Mart Stores Inc, μιας από τις μεγαλύτερες αλυσίδες πολυκαταστημάτων… είναι αναγκασμένοι να βασίζονται στα κυβερνητικά κουπόνια τροφίμων για να ζουν, διότι δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνο με τους μισθούς που βγάζουν παρότι έχουν θέσεις πλήρους απασχόλησης.
«Οι φτωχοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ακουστούν οι φωνές τους, καμιά πιθανότητα να επηρεάσουν την πολιτική που χαράσσεται».
Όλα τα πιο πάνω θα δημιουργούσαν την εντύπωση ότι οι αναφορές αυτές αφορούν κάποια χώρα του 3ου κόσμου, βυθισμένη στην φτώχεια και τη διαφθορά. Όχι όμως, αφορούν την υπερδύναμη, τις ΗΠΑ.
Και δεν προέρχονται από κάποιον αριστερό αναλυτή έτσι ώστε να χαρακτηριστούν σαν μεροληπτικές ή υπερβολικές από τους υπάλληλους του κεφαλαίου που παριστάνουν τους δημοσιογράφους. Προέρχονται από τον ίδιο τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στον οποίο μάλιστα, όπως είναι γνωστό, οι ΗΠΑ παίζουν κυρίαρχο ρόλο με δικαίωμα βέτο σε οποιαδήποτε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Περιέχονται σε αναφορά του στελέχους του ΟΗΕ Φίλιπ Αλστον, ο οποίος έχει οριστεί από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών ως Ειδικός Επιτετραμμένος του ΟΗΕ για την Ακραία Φτώχεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. [Δείτε http://news.in.gr/world/article/?aid=1500183302]
Τυχαίο;
Το ερώτημα είναι βέβαια γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι κάτι τυχαίο που αφορά τις ΗΠΑ και μόνο ή κάτι πιο γενικό;
Η απάντηση είναι, ασφαλώς, η δεύτερη. Κι αν αυτό σε πιο παλιά χρόνια χρειαζόταν ανάλυση κι εξήγηση σήμερα αυτό δεν είναι τόσο απαραίτητο. Όλοι βλέπουν τη φτώχεια γύρω μας να μεγαλώνει και να μην αφορά πια μόνο τον λεγόμενο 3ο κόσμο αλλά και τις «ανεπτυγμένες» χώρες. Ας μην ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι και η Ελλάδα ανήκει στις «ανεπτυγμένες» χώρες του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) – εδώ, είχαμε ένα ακραίο παράδειγμα επίθεσης λιτότητας μέσα από τα Μνημόνια, όμως για μερικούς τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου άσχημα … (δείτε: xekinima.org – οι παράδεισοι των πλούσιων Ελλήνων).
Η κρίση των τελευταίων 10 χρόνων που οδήγησε στα Μνημόνια σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες, είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση του πλούτου για τους πλούσιους και της φτώχειας για τους φτωχούς σε παγκόσμιο επίπεδο (δείτε: xekinima.org – golden boys πλουτίζουν εν μέσω κρίσης). Για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης, που ξεκίνησε το 2007 από τις ΗΠΑ, οι κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο διοχέτευσαν τρισεκατομμύρια δολαρίων στην παγκόσμια οικονομία για να σώσουν τις τράπεζες και τη βιομηχανία. Αυτή η τεράστια ρευστότητα κατέληξε στα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών και των κερδοσκόπων και, βέβαια, φορολογικούς παράδεισους όπως αποκαλύπτεται από τις διαρκείς αποκαλύψεις (Panama Papers, Paradise Papers, Luxleaks, κλπ, κλπ). Για τα λαϊκά στρώματα σήμαινε λιτότητα για να καλυφθούν τα ελλείμματα και να ξοφληθούν τα δάνεια και τα χρέη.
Ποια Αριστερά;
Η κρίση, που από αμερικανική το 2007 έγινε διεθνής το 2008 και 2009, ξεκίνησε από τον ιδιωτικό τομέα και μετατράπηκε σε κρίση χρέους και ελλειμμάτων καθώς όλες οι κυβερνήσεις δανείστηκαν για να σώσουν τις τράπεζες και να ενισχύσουν τις χτυπημένες από την κρίση βιομηχανίες.
Το πραγματικό και ουσιαστικό ζήτημα που τίθεται είναι, πώς μπόρεσε το κεφάλαιο, αντί να είναι στρυμωγμένο στη γωνία και να πληρώσει αυτό το κόστος της κρίσης που προκάλεσε, μπήκε σε αντεπίθεση, κατηγόρησε τον δημόσιο τομέα σαν υπεύθυνο για την κρίση και φόρτωσε το κόστος στα λαϊκά στρώματα, ενώ αυτό συνέχισε να αυγατίζει τα κέρδη του!
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι καθαρή: τα κατάφερε γιατί η Αριστερά που σήμερα κυριαρχεί στο διεθνές σκηνικό είναι για τα πανηγύρια. Είτε αποτελείται από γιαλαντζί αριστερούς του είδους του κυρίου Τσίπρα, που κάνει ακριβώς τα αντίθετα από όσα υπόσχεται και ανακαλύπτει (Ω! Με πόση έκπληξη!) ότι οι πολυεθνικές δεν εισακούνε τις προτροπές του για μια αριστερή φιλολαϊκή πολιτική… Είτε από την άλλη, αποτελείται από «ταλιμπάν» του σταλινισμού, όπως το ΚΚΕ, που έρχονται από άλλο πλανήτη και ζουν σε παράλληλους κόσμους…
Και όμως! Κρίσεις όπως αυτές που βιώνει το καπιταλιστικό σύστημα –τη χειρότερη από το 1929 όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι αναλυτές του κεφαλαίου– θα έπρεπε να αξιοποιηθούν από την Αριστερά ακριβώς για να θέσει το θέμα της αναγκαιότητας της ανατροπής αυτού του σάπιου και απάνθρωπου συστήματος! Κάθε άλλο, δυστυχώς! Ο κύριος όγκος της σημερινής Αριστεράς είτε τρέμει μπροστά στην ιδέα της επανάστασης είτε απλά βγάζει φασαριόζικες κραυγές υπέρ της επανάστασης, γενικά κι αόριστα, χωρίς όμως να καταλαβαίνει καλά-καλά τι γίνεται ακριβώς δίπλα της.
Γι’ αυτό, η πάλη για το χτίσιμο μιας εναλλακτικής, μαζικής επαναστατικής Αριστεράς είναι το πιο σημαντικό καθήκον με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι στην εποχή που ζούμε.
