Μυρτώ Αχνιώτη – Στέλλα Μιχαήλ, Λύκειο Παλλουριώτισσας – Λευκωσία
Το σημερινό μάθημα των Θρησκευτικών ήταν αφιερωμένο αποκλειστικά στην έκτρωση. Ο καθηγητής πρόβαλε μια βιντεοκασέτα που παρουσίαζε πώς πραγματοποιείται μια άμβλωση. Μετά, μας μίλησε για το πόσο μεγάλο έγκλημα και αμάρτημα είναι. Αναφέρθηκε σε δολοφόνους, εγωκεντρικές, “άψυχες γυναίκες”, που κάνουν απερίσκεπτα το κέφι τους και ακολούθως σκοτώνουν το παιδί τους. Παρόμοια συζήτηση έγινε και στο μάθημα της βρεφοκομίας.
Σ’ όλο αυτό το θέμα όμως, δεν παρατηρήθηκε η παρουσία κάποιου άντρα – πατέρα (“φυσικά, αφού δεν κατέχει κανένα μερίδιο ευθύνης ο καημένος!”). Κανένας δεν χαρακτήρισε αυτόν δολοφόνο, ούτε τον κατηγόρησε λες και η γυναίκα κάνει τα παιδιά μόνη της. Γιατί δεν βρέθηκε κανείς να υπενθυμίσει στους άντρες ότι έχουν κι αυτοί ευθύνη για πιθανή εγκυμοσύνη της κοπέλας, κι ότι θα ήταν καλό να προσέχουν; Γι’ αυτό άλλωστε δεν είναι καθόλου παράξενο ότι σε ορισμένα σχολεία η βιντεοκασέτα με τα κομματιασμένα μωρά προβάλλεται μόνο σε κορίτσια.
Η γυναίκα που κάνει έκτρωση θεωρείται δολοφόνος. Η ανύπαντρη μητέρα από την άλλη, χαρακτηρίζεται “πόρνη” και ένα παιδί χωρίς πατέρα “μπάσταρδο”. Οπότε ποια επιλογή έχει μια γυναίκα ανύπαντρη όταν μείνει έγκυος; Πολλές φορές εξαναγκάζεται να παντρευτεί χωρίς τη θέλησή της ή να κάνει έκτρωση (αν βέβαια έχει την οικονομική δυνατότητα) κρυφά και παράνομα βάζοντας έτσι σε κίνδυνο τη ζωή της. Και οι παντρεμένες γυναίκες όμως έχουν ανάλογη αντιμετώπιση. Κανένας δεν αναλογίζεται τα έξοδα ενός ακόμα παιδιού ή ακόμα τη μετέπειτα ζωή του νεογέννητου σε άσχημες συνθήκες. Από τη στιγμή που το κράτος καθιστά την έκτρωση παράνομη, και κάνει σάλο για υπογεννητικότητα, θα ‘πρεπε να φροντίζει τα παιδιά, να παρέχει δηλαδή χρηματική βοήθεια στις μητέρες.
Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ότι το κράτος επιτρέπει την άμβλωση σε περιπτώσεις μεσογειακής αναιμίας, γεγονός που δικαιολογούν λέγοντας ότι αυτά τα παιδιά καθώς και οι γονείς τους ταλαιπωρούνται σε όλη τους τη ζωή. Όλοι γνωρίζουμε πως τα άτομα αυτά μπορούν να ζήσουν φυσιολογικά και ανεξάρτητα. Το κράτος προβαίνει σε πολλά έξοδα για την ιατρική περίθαλψη των ατόμων με μεσογειακή αναιμία και στηρίζοντας αυτή τη θέση, θέλει να περιορίσει τα έξοδά του.
Η γυναίκα είναι υπεύθυνη για το σώμα της και για τη ζωή της. Αυτής είναι που αλλάζει η ζωή με τη γέννηση ενός παιδιού ή με μια έκτρωση. Πέρα από τα δικαιώματα ενός αγέννητου, αδιαμόρφωτου ακόμα ατόμου υπάρχουν και αυτά του ολοκληρωμένου, με διαμορφωμένο χαρακτήρα, ανθρώπου – γυναίκας. Και λέμε ανθρώπου γιατί δεν είναι μηχανή αναπαραγωγής όπως εννοούν αυτοί με τις κάθετες και απόλυτες απόψεις τους. Ειδικά σε μια κοινωνία που επικρατούν αυτές οι συνθήκες, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλέσει μια γυναίκα δολοφόνο επειδή αποφάσισε να κάνει έκτρωση, ή ακόμα να της αφαιρέσει το δικαίωμα να ζήσει μια ζωή όπως την θέλει αυτή.
