Διασκευή άρθρου του Elio Rosa, «Διεθνής Αντίσταση» (τμήμα της ISA στην Ιταλία), για την κατάσταση στην Ιταλία η οποία παρουσιάζει εξαιρετικές ομοιότητες με την Ελλάδα.
Έξι μήνες μετά το πρώτο λοκντάουν, η Ιταλία βρίσκεται και πάλι σε δραματική κατάσταση. Πλέον, στην υγειονομική καταστροφή έχει προστεθεί μια ανυπολόγιστα μεγάλη κοινωνική κρίση που γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, τα μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της οικονομικής/κοινωνικής κρίσης είναι το λιγότερο αναποτελεσματικά.
Η απόφαση της κυβέρνησης να καθυστερήσει τα μέτρα και στη συνέχεια να επιβάλει διαφορετικά επίπεδα καραντίνας ανάλογα με την περιοχή αποδείχτηκε αποτυχημένη. Στην Ιταλία βρίσκεται σε ισχύ ο υγειονομικός χάρτης με τα διαφορετικά χρώματα, που δείχνουν πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση στις διάφορες περιοχές και ανάλογα με αυτά επιβάλλονται διαφορετικά μέτρα προστασίας. Έτσι, πολλές τοπικές κυβερνήσεις έδωσαν ψεύτικα στοιχεία στο Υπουργείο Υγείας, διαλέγοντας στην ουσία σε ποιο χρώμα θα καταταχθούν. Επιπλέον, σε αντίθεση με όσα είχαν συμβεί στο πρώτο κύμα, σήμερα ο ιός έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα, ακόμη και σε περιοχές που τους προηγούμενους μήνες είχαν σχεδόν μηδενικά κρούσματα.
Όλους αυτούς τους μήνες, η κεντρική κυβέρνηση, όσο και οι τοπικές, όφειλαν να έχουν πάρει μέτρα προετοιμασίας για το δεύτερο κύμα. Δεν το έκαναν.
Η εγκληματική αμέλεια της ιταλικής κυβέρνησης
Σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει πλέον άλλα άλλοθι για να δικαιολογήσει την εγκληματική αμέλεια που χαρακτηρίζει την πολιτική της. Έπρεπε και μπορούσαν να είχαν προετοιμαστεί για το δεύτερο κύμα για το οποίο προειδοποιούσαν οι επιστήμονες. Πρώτα απ’ όλα έπρεπε να έχουν εξασφαλίσει τη δυνατότητα να γίνουν εκατομμύρια τεστ για τον καλύτερο δυνατό έλεγχο της διασποράς του ιού, αλλά και να ενισχύσουν τη δημόσια υγεία, να δημιουργήσουν πτέρυγες Covid στα νοσοκομεία, να δημιουργήσουν αποθέματα απαραίτητου εξοπλισμού όπως μάσκες, φαρμακευτικό υλικό, οξυγόνο, κλπ. Ήταν επίσης απόλυτα απαραίτητο να βελτιωθούν οι συνθήκες των δημόσιων συγκοινωνιών, στις οποίες στοιβάζονταν εκατομμύρια εργαζόμενοι σε καθημερινή βάση.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού καλλιεργήθηκε από την κυβέρνηση μια διάθεση χαλάρωσης. Στην πραγματικότητα ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Παρότι γνώριζε τις επιπτώσεις που θα είχε ένα ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού στην υγεία των πολιτών, αλλά και στο σύστημα υγείας της χώρας συνολικά, υπέκυψε στη θέληση των κολοσσών του τουριστικού τομέα, των μεγάλων αλυσίδων ξενοδοχείων, των αεροπορικών εταιρειών, των ιδιοκτητών τουριστικών παραλιών και των μεγάλων κέντρων διασκέδασης που ισχυρίζονταν ότι η πανδημία βρισκόταν πίσω μας.
Αντί να δώσει επιδόματα στους εργαζόμενους στον τουρισμό, η κυβέρνηση τους άφησε να δουλεύουν χωρίς ουσιαστικά μέτρα ασφάλειας, για τα κέρδη των μεγαλοκαρχαριών του κλάδου, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την υγεία των ίδιων, αλλά και της κοινωνίας συνολικά. Και τις συνέπειες αυτές τις βλέπουμε σήμερα. Μεγάλοι αριθμοί τουριστών συνέρρευσαν σε περιοχές της Νότιας Ιταλίας, όπως η Καλαβρία και η Σαρδηνία, μεταφέροντας τον κορονοϊό που μέχρι πριν την άφιξη τους δεν είχε εξαπλωθεί στις συγκεκριμένες περιοχές. Έτσι, το σύστημα υγείας της Νότιας Ιταλίας που είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα, βρίσκεται πλέον σε οριακό σημείο.
Συμβουλές που αγνοήθηκαν και μια κρίση που κορυφώνεται
Παρά τις εκκλήσεις και τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων, η κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει σε προτεραιότητα τα δικά της σχέδια και προχώρησε κανονικά σε περιφερειακές εκλογές και στη συνέχεια στο δημοψήφισμα για τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, στα τέλη του Σεπτέμβρη. Ακόμη και μέχρι σήμερα, οι εκκλήσεις των γιατρών και των επιδημιολόγων για πλήρες λοκντάουν συνεχίζουν να αγνοούνται. Η κυβέρνηση προτιμάει να κωλυσιεργεί ελπίζοντας ότι ο ιός θα εξαφανιστεί μόνος του μέσα στους επόμενους μήνες, προκειμένου να μην εμποδιστεί η έτσι κι αλλιώς πεσμένη εμπορική κίνηση της περιόδου των Χριστουγέννων.
Την ίδια ώρα όμως το σύστημα Υγείας της χώρας βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Στη Νάπολη, όπως και σε ολόκληρη την Καμπανία, οι ελλείψεις σε οξυγόνο είναι τόσο μεγάλες που πολλοί από τους ασθενείς που το χρειάζονται, αναγκάζονται να περιμένουν μέχρι να βρεθεί νοσοκομείο που να μπορεί να τους το παρέχει, ενώ τα περισσότερα από αυτά έχουν και σοβαρές ελλείψεις σε νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό. Οι κλίνες εντατικής θεραπείας είναι ελάχιστες, με τους ασθενείς ιδιαίτερα στο Νότο, να αναγκάζονται να νοσηλεύονται σε ακατάλληλες για την κατάστασή τους μονάδες. Σε πολλές περιπτώσεις ασθενείς Covid νοσηλεύονται στους ίδιους χώρους με άλλους ασθενείς, με αποτέλεσμα τα νοσοκομεία να αποτελούν χώρο μετάδοσης του κορονοϊού.
Οι εργαζόμενοι πληρώνουν το βαρύ τίμημα
Την ίδια ώρα που ο κορονοϊός μολύνει δεκάδες χιλιάδες και οδηγεί στον θάνατο εκατοντάδες ανθρώπους σε καθημερινή βάση, υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες εργαζομένων που περιμένουν να εισπράξουν τα επιδόματα των προηγούμενων μηνών κατά τους οποίους δεν δούλεψαν εξαιτίας της υποχρεωτικής καραντίνας. Για πολλούς εργαζόμενους, αυτό το δεύτερο κύμα σημαίνει ότι δίπλα στο υπάρχον ρίσκο της ασθένειας και του θανάτου, προστίθεται ο κίνδυνος της ακραίας φτώχειας, της αδυναμίας να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή διαβίωση για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Και την ίδια ώρα γινόμαστε μάρτυρες του εκβιασμού των αφεντικών και των μεγάλων επιχειρήσεων, που διά στόματος του Κάρλο Μπονόμι, προέδρου του Ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων, Confindustria, απειλούν με εκατομμύρια απολύσεις. Όσο για τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, μια σειρά από αυτές έχουν αποφασίσει να κλείσουν την παραγωγή τους στην Ιταλία και να τη μεταφέρουν σε άλλες χώρες, όπως έγινε για παράδειγμα με τη Whirlpool στη Νάπολη.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι άμεσα απαραίτητο να απαντήσει η κοινωνία στις προκλήσεις και τους εκβιασμούς με συντονισμένο τρόπο. Να οργανώσει τις αντιστάσεις της προκειμένου να αποτρέψει την περαιτέρω διάλυση της δημόσιας υγείας, η οποία οδηγεί στο θάνατο κυρίως αυτούς που δε μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος κάποιου ιδιωτικού θεραπευτηρίου.
Χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα μάχης για την υγεία και τη ζωή
Αυτό που χρειάζεται άμεσα η ιταλική κοινωνία είναι μέτρα για την οικονομική στήριξη των εργαζομένων που έχουν πληγεί από την πανδημία, βασισμένα στις πραγματικές της ανάγκες. Αυτοί που χρειάζονται στήριξη δεν είναι οι ιδιοκτήτες μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων και τουριστικών θερέτρων, αλλά οι απλοί εργαζόμενοι και οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων στο χώρο του τουρισμού και της εστίασης.
Οι εργατικές οργανώσεις, πρέπει να συντονίσουν τον αγώνα της κοινωνίας στη βάση ενός προγράμματος ενάντια στην εγκληματική πολιτική των κυβερνώντων ως προς τη διαχείριση της πανδημίας, όπως την έχουμε δει όλους τους τελευταίους μήνες. Ενός προγράμματος που θα βάζει σε προτεραιότητα την αποκατάσταση του διαλυμένου δημόσιου συστήματος Υγείας μετά τις περικοπές όλων των τελευταίων δεκαετιών, τις άμεσες προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, το πέρασμα των ιδιωτικών μονάδων υγείας στα χέρια του κράτους με ένταξη των εργαζομένων τους στο δημόσιο σύστημα υγείας. Ενός προγράμματος μαζικών τεστ με προτεραιότητα στις ομάδες υψηλού κινδύνου, τους ηλικιωμένους, τους ασθενείς που βρίσκονται σε ανοσοκαταστολή, το υγειονομικό προσωπικό, κλπ. Χρειαζόμαστε άμεσα τη θέσπιση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για τους ανθρώπους που σταματούν να δουλεύουν κατά τη διάρκεια της καραντίνας, αλλά και συγκεκριμένα μέτρα στήριξης των μικρών επιχειρήσεων. Τέλος, απαιτείται η βαριά φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα παραπάνω μέτρα στήριξης της κοινωνίας, στην προοπτική της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος και των κεντρικών πυλώνων της οικονομίας.
