Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις παραινέσεις της Α. Διαμαντοπούλου προς τους πρυτάνεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε σχέση με ότι συμβαίνει στον χώρο του πανεπιστημίου και ήδη έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής παραβίασης του πανεπιστημιακού ασύλου.
Αξίζει να θυμηθούμε την «περιφρούρηση» για μέρες του Παντείου και άλλων σχολών στο κέντρο της Αθήνας από δυνάμεις των ΜΑΤ που απαγόρευαν την είσοδο στους φοιτητές όταν πλησίαζε η επέτειος της 17ης Νοέμβρη! Αξίζει να θυμηθούμε τις συλλήψεις μέσα από τον χώρο της Πολυτεχνικής του ΑΠΘ κατά την επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου και την βροχή των χημικών που έπνιξαν τους φοιτητές που διαδήλωναν μέσα στον κλειστό χώρο της εισόδου του Πολυτεχνείου την ίδια μέρα.
Οι προθέσεις της κυβέρνησης σε σχέση με το άσυλο είναι ξεκάθαρες: ήδη από το νόμο- πλαίσιο της ΝΔ- που το ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκει κανέναν λόγο να μην εφαρμόσει- έμπαινε η βασική κατεύθυνση: περιορισμός αρχικά του ασύλου μέχρι να ξεφτιλιστεί τόσο το νόημά του ώστε να μπορέσουν να το καταργήσουν εντελώς.
Τι έγινε σε ΕΜΠ και ΑΠΘ
– Το Σάββατο 20/2 και ξημερώματα Κυριακής στην Πολυτεχνική Σχολή στη Ζωγράφου, την ώρα διεξαγωγής πάρτυ ο πρύτανης (Κ. Μουτζούρης) ισχυρίζεται πως γίνονταν φθορές και πως απειλείτο η ζωή του φύλακα. Καλεί την αστυνομία μετά και το πράσινο φως της Α. Διαμαντοπούλου και γίνονται 30 προσαγωγές στο προαύλιο. Αφού δεν υπήρξε καμιά απόδειξη ενοχής, οι 30 αφέθησαν ελεύθεροι.
– Στις 24/2- μέρα Γενικής Απεργίας, ομάδα 10-20 ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου γυρίζουν μετά την πορεία στο ΑΠΘ και σπάνε τις μπάρες κυκλοφορίας στο ύψος του ΑΧΕΠΑ. Αστυνομικοί της ομάδας Δ μπαίνουν στον χώρο καταδιώκοντας τους συμμετέχοντες. Ακολουθεί συζήτηση στην πρυτανεία μεταξύ αριστερών σχημάτων, οργανώσεων και αναρχικών και παρά τις διαφωνίες (που έθεσαν και οι σ του «Ξ») αποφασίζεται κατάληψη της πρυτανείας χωρίς αποφάσεις γενικών συνελεύσεων.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια κατάσταση όπου η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη της ΝΔ βάζει το άσυλο στο στόχαστρο γιατί ξέρει πως είναι από τις σημαντικότερες κατακτήσεις και από τα πιο βοηθητικά μέσα για τους αγώνες των φοιτητών, για την ελευθερία στον συνδικαλισμό και τις δυναμικές κινητοποιήσεις όπως αυτές που ζήσαμε κατά το μεγάλο φοιτητικό κίνημα του 2006- 07. Τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα από την περίοδο του κινήματος ρίχνουν τόνους λάσπης μιλώντας για «άσυλο κακοποιών» και «ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών». Έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση όπου σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας όντως πιστεύει πως το άσυλο «δεν λειτουργεί» ?
Όταν λοιπόν υπάρχει αυτή η κατάσταση, είναι καθήκον της αριστεράς να καταδείξει το πραγματικό νόημα του ασύλου και να μην διαπραγματευτεί την αξία που έχει για τους αγώνες. Αυτό όμως δεν θα το καταφέρει όσο δεν παίρνει ξεκάθαρη για τα μπάχαλα, τις φθορές και τις αντιδημοκρατικές ενέργειες όπως αυτή της κατάληψης της πρυτανείας του ΑΠΘ! Για να αναδειχτεί ο πραγματικός ρόλος του ασύλου η αριστερά πρέπει να πείσει τόσο τους φοιτητές όσο και τους εργαζομένους πως το άσυλο ανήκει σε αυτούς και πρέπει να μπουν στην μάχη της προάσπισής του. Με σαφή διαχωρισμό από τις δράσεις μικρών ομάδων που δρουν στο όνομα μεν του κινήματος αλλά έξω και συχνά αντίθετο από αυτό.
Υπάρχουν παραδείγματα πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί! Κατά την περίοδο του φοιτητικού κινήματος όταν οι σχολές ήταν γεμάτες ζωή και κόσμο ακόμη και το βράδυ και τόσο ο χώρος του πανεπιστημίου όσο και το άσυλο είχαν πραγματική υπόσταση καθώς οι φοιτητές ένιωθαν πως είναι δικά τους, περνούσαν χρόνο μέσα στο πανεπιστήμιο και αγωνίζονταν γι αυτό! Η 17η Νοέμβρη του 2006 αποτελεί ακόμα πιο χειροπιαστό επιχείρημα, όταν μεγάλη μάζα φοιτητών καλώντας τον πρύτανη του ΑΠΘ, κατάφεραν με την μαζικότητα τους να διώξουν την αστυνομία από τον εξωτερικό χώρο του πανεπιστημίου και να σταματήσουν τις μολότωφ και τις πέτρες που έπεφταν από την Φιλοσοφική!
Αυτά όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την πραγματική κατανόηση του ρόλου του ασύλου παρά τις προσπάθειες συκοφάντησής του και την μαζικότητα του αγώνα από τους φοιτητικούς συλλόγους. Αυτά έχουν μια δύναμη πολλαπλάσια των λοστών που σπάνε μπάρες και της πέτρας στο κεφάλι των ΜΑΤ. Αυτή τη δύσκολη μάχη πρέπει να δώσει σήμερα η αριστερά
