Της Βαγγελίτσας Γεραλή
Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο κύριος Χριστόδουλος ζήτησε να ελέγχει η Ιερά Σύνοδος το περιεχόμενο και τα πρόσωπα που θα γράφουν τα σχολικά βιβλία των θρησκευτικών, διερωτούμενος ταυτόχρονα πως γίνεται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο να συνεργάζεται για την συγγραφή των βιβλίων αυτών με «θεολόγους με νεωτεριστικάς αντιλήψεις». Σα να μην έφτανε δηλαδή η ήδη έντονη κατήχηση πάνω σε θρησκευτικά ζητήματα, ο αρχιεπίσκοπος θέλει να την ενισχύσει κι άλλο!
Όσο το κράτος κατοχυρώνει θεσμικά την παρέμβαση της εκκλησίας στην παιδεία (αφού η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία πρέπει να επικρατεί και να διδάσκεται στα σχολεία, από τη στιγμή που οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους είναι ορθόδοξοι), τόσο θα συνεχίζεται ο έλεγχος των σχολείων από την εκκλησία, καθώς και η κατήχηση των παιδιών από μικρή ηλικία, ταυτίζοντας έτσι την έννοια του πολίτη με την έννοια του «καλού» χριστιανού.
Αυτές οι αντιλήψεις προκαλούν ανισότητες και τον εκπαιδευτικό αποκλεισμό των ατόμων με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, αφού το μάθημα των θρησκευτικών στην Ελλάδα είναι υποχρεωτικό και σκοπό έχει την κατήχηση και όχι την παροχή γενικών γνώσεων για τις θρησκείες. Ενδεικτικοί ως προς αυτό είναι ακόμη και οι τίτλοι διαφόρων βιβλίων θρησκευτικών, όπως: «Ο Ιησούς Χριστός ο καινούργιος κόσμος του Θεού κι εμείς», «Ορθόδοξη πίστη και λατρεία».
Την ίδια στιγμή βέβαια, στην Ευρώπη αρχίζει να αποσπάται, εν μέρει, η πολιτική και η επιστήμη από την θρησκεία, π.χ. στην Πορτογαλία και στην Ισπανία το μάθημα των θρησκευτικών είναι προαιρετικό και στην Ιταλία προβλέπεται ότι σε όσα σχολεία οι περισσότεροι μαθητές είναι Μουσουλμάνοι, μπορούν άνετα να μελετούν το κοράνι.
Αυτό που ζητάμε είναι μια εκπαίδευση που θα παίρνει υπόψη της την σημερινή πολυπολιτισμική πραγματικότητα όπου το 10% των μαθητών είναι αλλοδαποί και θα σέβεται τις διαφορετικές απόψεις των μαθητών. Σκοπός του σχολείου πρέπει να είναι η προσφορά γνώσεων, σε όλους τους μαθητές, βάσει των οποίων θα διαμορφώσουν τις ιδέες τους, και όχι η «έτοιμη τροφή».Το μάθημα των θρησκευτικών όπως διδάσκεται σήμερα, είναι αδύνατο να εξυπηρετήσει αυτό το σκοπό, γι αυτό είναι απαραίτητη η αντικατάστασή του από το μάθημα της «θρησκειολογίας», ενός μαθήματος δηλαδή που θα δίνει στους μαθητές τις απαραίτητες γνώσεις για όλες τις θρησκείες, όπως και του αθεϊσμού, αντικειμενικά και χωρίς προκαταλήψεις. Στο σχολείο δεν μπορούμε να τοποθετήσουμε «ταμπέλες θρησκεύματος», ούτε μπορούμε βέβαια να στερούμε από οποιονδήποτε μαθητή το προσωπικό του δικαίωμα στο να είναι άθεος, ή στην πίστη οποιασδήποτε θρησκείας.
