Από τις 7 ως τις 10/11, η Νέα Αριστερά πραγματοποίησε το ιδρυτικό της συνέδριο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν, στις προσυνεδριακές συνελεύσεις πήραν μέρος 5.000 μέλη, σε 145 τοπικές οργανώσεις, που εξέλεξαν 1.690 συνέδρους.
Πρόεδρος εκλέχτηκε ο Α. Χαρίτσης και γραμματέας ο Γ. Σακελλαρίδης.
Η Νέα Αριστερά συγκεντρώνει στη νέα της Κεντρική Επιτροπή πρώην κυβερνητικά στελέχη πρώτης γραμμής των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ, που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν αναδείχτηκε σε αυτόν πρόεδρος ο Στέφανος Κασελάκης (Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου, Σταθάκης, Σκουρλέτης, Φωτίου, Αναγνωστοπούλου, Φίλης, Μπαλτάς, Ηλιόπουλος, Καλφακάκου, Μπίστης, Πέρκα, κα).
Την ίδια στιγμή συγκεντρώνει επίσης και αγωνιστές της βάσης που προσπαθούν με ειλικρινή τρόπο να βρουν μια πολιτική διέξοδο με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, που να μπορέσει να αποτελέσει αριστερή πολιτική εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το ερώτημα είναι βέβαια αν η Νέα Αριστερά μπορεί να αποτελέσει αυτή την εναλλακτική.
Το πρώτο που θα περίμενε κανείς από ένα ιδρυτικό συνέδριο κόμματος που προέκυψε μετά από διάσπαση θα ήταν ένας ειλικρινής απολογισμός, αυτοκριτική και κυρίως πολιτικά συμπεράσματα από την περίοδο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όπου τα στελέχη αυτά διετέλεσαν πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησης.
Αντί για αυτό, στο συνεδριακό κείμενο επιχειρείται μια πλήρης δικαιολόγηση των πολιτικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά της συνθηκολόγησης του 2015.
«…Ασκείται μία κριτική από ορισμένα κόμματα της Αριστεράς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπρεπε να συνθηκολογήσει το καλοκαίρι του 2015, ότι δεν έπρεπε να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ‘‘πρόδωσε τον λαό’’ και δεν υπερασπίστηκε την θέση ‘‘καμία θυσία για το ευρώ’’. Όμως εδώ πρέπει να είμαστε σαφείς. Μπροστά στην απολύτως πραγματική απειλή για έξοδο από το ευρώ, ο βολονταρισμός αυτός δεν θα ήταν καλός σύμμαχος για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, τα οποία είχε λαϊκή εντολή να υπερασπιστεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως θα ήταν ο καλύτερος σύμμαχος μερίδων του κεφαλαίου, που δεν θα τους άγγιζε μία τέτοια υποτίμηση και θα μπορούσαν να διασπαθιστούν την υποτιμημένη δημόσια περιουσία. Όσοι φαντασιώνονται πως η έξοδος από το ευρώ θα ήταν το ‘‘μαγικό ραβδί’’ που θα απελευθέρωνε την χώρα από τα Μνημόνια θα επέτρεπε στην Ελλάδα να ανασυγκροτηθεί με βάση το υποτιμημένο νόμισμα, αγνοούν ότι για να σταματήσει η υποτίμηση με περιορισμένα συναλλαγματικά αποθέματα, η Ελλάδα θα έπρεπε ξανά να δανειστεί από τους ίδιους δανειστές και με επαχθέστερους όρους. Όπως επίσης, τέτοιες αναλύσεις, υπό το πρίσμα ενός ωμού οικονομισμού, αγνοούν παντελώς ότι οι εξελίξεις στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο θα ήταν εξαιρετικά δυσμενείς…».
Αν ήταν έτσι γιατί έγινε το δημοψήφισμα; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε θέση υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα αφού θα προέκυπταν δεινά από αυτό; Αν υπήρχαν «μερίδες του κεφαλαίου» που ήθελαν την έξοδο από το ευρώ, γιατί όλο το κατεστημένο όχι μόνο της χώρας αλλά και της Ευρώπης είχε πέσει πάνω στον ελληνικό λαό να τον πείσει να ψηφίσει ΝΑΙ; Μόνο αφελείς θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι η έξοδος από το ευρώ ήταν ένα «μαγικό ραβδί», σε αυτό συμφωνούμε. Θα χρειαζόταν πολιτικές εθνικοποίησης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου και φυσικά κινητοποίησης του λαϊκού παράγοντα για να αντιμετωπιστεί η επίθεση του κεφαλαίου που σίγουρα θα ακολουθούσε. Αλλά είναι ξεδιάντροπη υποκρισία αυτοί που δεν έκαναν τίποτα για να εφαρμόσουν ένα άλλο σχέδιο και κατάπιαν τις πιο αντεργατικές πολιτικές να μας λένε ότι η πολιτική αυτή ήταν «προς το συμφέρον του λαού».
Τώρα πλέον ξέρουμε που οδήγησε η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και η υπογραφή του 3ου μνημονίου. Η χώρα δεσμεύτηκε στην μέγγενη της αποπληρωμής του ληστρικού χρέους ως το 2060. Η δημόσια περιουσία έχει παραχωρηθεί πλήρως και έναντι πινακίου φακής στο εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο. Οι μισθοί και οι κοινωνικές παροχές είναι στα τάρταρα. Κυβέρνηση είναι ο Μητσοτάκης. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε σε φάση πλήρους εκφυλισμού και ανυποληψίας με την επιλογή Κασελάκη τον οποίο έφερε στον ΣΥΡΙΖΑ ο Α. Τσίπρας και οι υποστηρικτές του, στους οποίους συγκαταλέγονται και σημερινά ηγετικά στελέχη της Νέας Αριστεράς.
Θέσεις ευχολόγια
Το συνεδριακό κείμενο στην πραγματικότητα αποτελεί συρραφή γενικόλογων θέσεων- ευχολόγια και θυμίζει έκθεση ιδεών.
«..Απέναντι σε αυτήν την εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση, μόνον η αποδοχή της αναγκαιότητας να εδραιωθεί ένας πολύ-πολικός κόσμος με τη συνακόλουθη άσκηση μιας ειρηνικής πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής από όλες οι χώρες μπορεί να συγκροτήσει προοπτική ειρήνης. Εν προκειμένω το κεντρικό αίτημα της Αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι, για μια ακόμη φορά, το ‘‘Ειρήνη τώρα, Ειρήνη παντού’’».
Ο πλανήτης φλέγεται, οι πολεμικές συγκρούσεις μαίνονται, ο πολυπολικός κόσμος σφάζεται αλλά η Νέα Αριστερά θα τον σταματήσει καλώντας για «Ειρήνη παντού».
Καμία ανάλυση για τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τις αντιμαχόμενες τάξεις, τα συγκεκριμένα καθήκοντα του εργατικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος.
Όταν κάπου το κείμενο προσπαθεί να γίνει πιο συγκεκριμένο περισσεύει η υποκρισία και η επιλεκτική πολιτική αμνησία.
«Να ζητήσει την άμεση απόσυρση του ισραηλινού στρατού και των εποίκων από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Να ενώσει την φωνή της με όσους ζητούν την τιμωρία του Νεντανιάχου ως εγκληματία πολέμου. Να επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ με τη διακοπή κάθε στρατιωτικής συνεργασίας, τον έλεγχο της δραστηριότητας των αμερικανικών βάσεων και την απαγόρευση ελλιμενισμού πλοίων που μεταφέρουν καύσιμα, όπλα και προμήθειες που τροφοδοτούν την πολεμική μηχανή του Ισραήλ.»
Πως αυτή η θέση συμβαδίζει με την πολιτική θέση για την τριπλή συμμαχία – άξονα Ελλάδας – ΗΠΑ – Ισραήλ που εφάρμοσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και αποδέχτηκαν τα σημερινά ηγετικά στελέχη της Νέας Αριστεράς;
Ένα άλλο παράδειγμα αποτελούν οι θέσεις στα θέματα των εξορύξεων και το προσφυγικό.
«Πρώτα και κύρια το κίνημα κατά των εξορύξεων και της πολιτικής οικολογίας μπορεί να αλλάξει την ατζέντα υπέρ της πράσινης και δίκαιης μετάβασης.»
Όμως ήταν ο τότε υπουργός Ανάπτυξης και νυν μέλος της ΚΕ της Νέας Αριστεράς Γ. Σταθάκης που έδωσε το πράσινο φως για τις εξορύξεις στις πολυεθνικές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που άνοιξε την συζήτηση για εξορύξεις στο Αιγαίο και το Ιόνιο, για να μην μιλήσουμε για την ιστορία του East Med (αν και αυτή ναυάγησε για άλλους λόγους).
Στο κείμενο Τι είναι και τι θα κάνει η Νέα Αριστερά γράφουν
«Πρώτα και κύρια το κίνημα αλληλεγγύης στον προσφυγικό πληθυσμό μπορεί να μπει μπροστά για να προβάλει τις πανανθρώπινες ιδέες, μακριά και έξω από λογικές απάνθρωπων φραχτών και εγκληματικών επαναπροωθήσεων.»
Ήταν όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που διατήρησε τον φράχτη στον Έβρο, την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, έφτιαξε το κολαστήριο της Μόριας στην Λέσβο και ποίησε την νήσσαν για τα εγκλήματα των επαναπροωθήσεων του Λιμενικού στο Αιγαίο.
Όσον αφορά τις θέσεις για την οικονομία το κείμενο αναφέρει:
«..Η Νέα Αριστερά θεωρεί κρίσιμο να αποκτηθεί ξανά ο δημόσιος έλεγχος κρίσιμων επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ και τα ΕΛΠΕ, καθώς και να υπάρξει μία τράπεζα υπό δημόσιο έλεγχο. Το ίδιο ισχύει και κρίσιμες υποδομές όπως η Αττική Οδός και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης…
Στρατηγικές προτεραιότητες 1. -Επαναφορά του κοινωφελούς ρόλου της ΔΕΗ με πολιτική αλλαγή ώστε να επιτελεί τον διαχρονικό κοινωνικό και αναπτυξιακό της ρόλο, να διασφαλίζει δηλαδή φτηνό ρεύμα και όχι να συμμετέχει στο καρτέλ 2. Ενίσχυση διμερών συμβολαίων, προθεσμιακής αγοράς και αυτοπαραγωγής μεγάλο μέρος της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ώστε να φύγει εκτός αγοράς 3. Ισχυρή παρέμβαση στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας ώστε να τερματιστούν τα “παιχνίδια” με πλαφόν στη μέγιστη τιμή που μπορεί να προσφερθεί στην spot αγορά, προημερήσια, ενδοημερήσια…»
Τα παραπάνω δεν απαντάνε και πολλά ερωτήματα. Η ΔΕΗ θα παραμείνει ΑΕ όπου απλά το κράτος θα ασκεί μια διακοσμητική εποπτεία; Οι υπόλοιπες ιδιωτικές εταιρείες πάροχοι ενέργειας θα αφεθούν ανενόχλητοι να συνεχίσουν το έργο τους; Το χρηματιστήριο ενέργειας που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να τζογάρει με τις τιμές; Η θέση για ανάκτηση του κρατικού ελέγχου είναι μια θέση που σε διάφορες φάσεις επιδιώκουν για δικούς τους λόγους και πολλά κόμματα του συστήματος. Αυτό που θα έκανε πραγματική διαφορά θα ήταν η εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων και η λειτουργία αυτών των επιχειρήσεων κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση. Αλλά αυτές οι θέσεις αποτελούν άγνωστες λέξεις για τους «κομμουνιστές» της Νέας Αριστεράς…
Μαζί με ποιους;
Η ασάφεια που χαρακτηρίζει το κείμενο σε αυτά τα θέματα δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Ακολουθεί την πεπατημένη παλιότερων κειμένων του ΣΥΡΙΖΑ και κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας που μόνο στόχο έχουν να θολώνουν τα νερά προς τα αριστερά πριν γίνουν κυβέρνηση, ενώ όταν έρχονται στην εξουσία «αναγκάζονται» να εφαρμόζουν τις εντελώς αντίθετες πολιτικές.
Διόλου τυχαία ακριβώς με τέτοια κόμματα θέλει να συνεργαστεί η Νέα Αριστερά.
«…Θα συνεχίσουμε να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση ενός ευρωπαϊκού μπλοκ Σοσιαλδημοκρατών-Αριστεράς-Πράσινων (‘‘κόκκινο-κόκκινο-πράσινο’’), που είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς και της σύγκλισης κομμάτων και πολιτικών της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, αλλά και για την προώθηση πολιτικών για την προστασία της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, για μια σύγχρονη κοινωνική, φιλειρηνική Ευρώπη, για έναν προοδευτικό και σύγχρονο οικολογικό μετασχηματισμό. Στη σύγκλιση αυτή θα πρέπει κατά τη γνώμη μας να προσέλθει η σοσιαλδημοκρατία απαλλαγμένη από τον εναγκαλισμό με τον νεοφιλελευθερισμό, οι Πράσινοι με πρόσημο αριστερών πολιτικών και η Αριστερά σταθερή στο δημοκρατικό και ευρωπαϊκό δρόμο.»
Η σοσιαλδημοκρατία θα απαλλαγεί από τον εναγκαλισμό με τον νεοφιλελευθερισμό και οι Πράσινοι θα αποκτήσουν αριστερό πρόσημο για να συνεργαστούν με την Νέα Αριστερά. Και ο γάιδαρος πετάει…
Αυτά τα κόμματα κυβερνούν, εφαρμόζουν σκληρή λιτότητα, υπηρετούν πιστά το κεφάλαιο, ψηφίζουν υπέρ της αποστολής στρατού στα πολεμικά μέτωπα και γενικά αποτέλεσαν και αποτελούν μια από τις βασικές επιλογές του συστήματος σαν πολιτικό προσωπικό.
Αυτό το πολιτικό όραμα της Νέας Αριστεράς δεν είναι καθόλου νέο. Μυρίζει φορμόλη, έχει ήδη δοκιμαστεί εθνικά και διεθνώς και έχει φέρει την δεξιά και την ακροδεξιά σε θέση ισχύος.
Στα καθ ημάς σημαίνει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και τους Οικολόγους του μεγαλοεπιχειρηματία Πέτρου Κόκκαλη.
Αυτή η θέση δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή Αριστερά, τα συμφέροντα των εργαζομένων και τα κινήματα. Τα μέλη και οι φίλοι της Νέας Αριστεράς που κατεβαίνουν ξανά στον δρόμο πλάι σε όσους πραγματικά και με ανιδιοτέλεια αγωνίζονται θα πρέπει να αναλογιστούν ότι αργά ή γρήγορα θα κληθούν να διαλέξουν.
Είτε τον εναγκαλισμό με τον Ανδρουλάκη, την Διαμαντοπούλου, την ξαναζεσταμένη σούπα του ΣΥΡΙΖΑ με Φάμελλο και Πολάκη, κοκ, είτε το σπάσιμο και τον διαχωρισμό από αυτές τις πολιτικές και την συμπόρευση με την Αριστερά που θέλει πραγματικά να συγκρουστεί με το σύστημα και έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν την ξεγελά η Κίρκη της εξουσίας και των προνομίων της. Οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές που τα ψηφοδέλτια της ανατρεπτικής Αριστεράς πήραν ποσοστά της τάξης του 6%, αλλά και η παρουσία σε μαζικά κινήματα, δείχνουν ότι αυτές οι ιδέες δεν είναι περιθωριακές. Αντιθέτως αποτελούν τον μόνο δρόμο που δεν οδηγεί σε νέες συντριπτικές ήττες.
Διαβάστε ακόμα:
