Του Ανδρέα Παγιάτσου
Με αφορμή τη 2η αξιολόγηση και το νέο κύμα λιτότητας στο οποίο θα συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους δανειστές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνεται σε όλη την Αριστερά και την καλεί σε ένα κοινό μέτωπο πάλης για την ανατροπή των νέων μέτρων. Πρόκειται αναμφίβολα για κάτι θετικό, κάτι που το «Ξ» υποστηρίζει και ανέκαθεν πρόβαλλε.
Πώς θα γίνουν τα λόγια έργα
Το κάλεσμα από μόνο του ασφαλώς δεν σημαίνει πως θα γίνει και πραγματικότητα η ενότητα στη δράση η οποία προτείνεται. Το ερωτηματικό αυτό δεν αφορά βέβαια τη συμμετοχή του ΚΚΕ η οποία εκ των προτέρων αποκλείεται με δεδομένη τη στάση του ΚΚΕ στο θέμα των συνεργασιών. Αφορά το αν στην πράξη θα προχωρήσει η συνεργασία της υπόλοιπης Αριστεράς – αν θα υπάρξουν διαδικασίες που με καλή διάθεση και ειλικρίνεια θα φέρουν κοντά τις διαφορετικές δυνάμεις της Αριστεράς ή αν η όλη προσπάθεια θα καταρρεύσει κάτω από την πίεση που θα ασκούν διάφορες πλευρές σε μια επίδειξη «υπερβάλλοντος επαναστατικού ζήλου» ή μικροκομματικών ανταγωνισμών.
Αυτό εξάλλου το είδαμε πολλές φορές στο παρελθόν και μάλιστα και πολύ πρόσφατα, τους τελευταίους μερικούς μήνες: στην ΑΔΕΔΥ, στο Εργατικό Κέντρο της Αθήνας, στο ΤΕΕ, δεν έγινε δυνατή η συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη ΛΑΕ (από το ΚΚΕ, όπως αναφέραμε, δεν περιμένουμε τίποτα) για εντελώς δευτερεύοντες παράγοντες ή αφορμές. Το να μην υπάρχουν επιφυλάξεις, επομένως, θα αποτελούσε αφέλεια. Το θέμα είναι αν μπορούν να ξεπεραστούν τα προβλήματα και να γίνουν τα απαραίτητα βήματα.
Πιο αναλυτικά
Πιο αναλυτικά το κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφέρει:
«Απευθύνουμε αυτή την πρόσκληση-κάλεσμα στο ΚΚΕ και στη ΛΑΕ σε όλες τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αντιιμπεριαλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, σε κάθε δύναμη της μαχόμενης Αριστεράς, με σκοπό να συναντηθούμε και να συζητήσουμε τη πρόταση μας για κοινή δράση στο μαζικό κίνημα».
Και προτείνει:
«Τη μαχητική στήριξη όλων των αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη, την κλιμάκωση και τον συντονισμό τους…
Προτείνουμε την κοινή δράση με στόχο την προκήρυξη γενικής απεργίας τον Μάρτη, με σχεδιασμό για κλιμάκωσή της. Συντονιζόμαστε για μία συγκεκριμένη κοινή μέρα απεργίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (η 15 Μάρτη θα μπορούσε να είναι μία τέτοια μέρα) μέσα από αποφάσεις σωματείων, με κοινή πρόταση προς όλα τα πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος. Απεργία που θα υλοποιηθεί, ανεξάρτητα από την στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας..».
Η πρόταση για υποστήριξη όλων των αγώνων από το σύνολο της Αριστεράς είναι απόλυτα σωστή. Όπως απόλυτα σωστή είναι και η σκέψη για κάλεσμα γενικής απεργίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που να επιβληθεί «από τα κάτω» και ανεξάρτητα από τη στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Παραθέτουμε στη συνέχεια κάποια σημεία κριτικής μαζί με τις δικές μας προτάσεις για τη θετική έκβαση της προσπάθειας.
Πότε είναι σωστό να καλεστεί μια γενική απεργία;
Ενώ η πρόταση για συντονισμένη πίεση για κάλεσμα γενικής απεργίας είναι απόλυτα σωστή, η προτεινόμενη ημερομηνία για το κάλεσμα της είναι λάθος. Ένα κάλεσμα γενικής απεργία που να επιβληθεί στις «συνδικαλιστικές κορυφές» και να έχει επιτυχία –γιατί αυτό είναι η ουσία– θέλει χρόνο.
Απαιτεί μια μαζική εκστρατεία που να περάσει από πολλούς μικρούς και μεγάλους χώρους, κατ’ αρχήν εργατικούς, αλλά και επαγγελματοβιοτεχνών, αγροτών κλπ, έτσι ώστε να επιβληθεί από τα κάτω και να έχει μαζική συμμετοχή. Σε αντίθετη περίπτωση θα αποτύχει – ακόμα και αν επιβληθεί στις ηγεσίες, δεν θα έχει μαζική συμμετοχή.
Μήπως δεν έχουμε αρκετά παραδείγματα από τον περασμένο χρόνο που τα επίσημα συνδικάτα –και η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ– αποδέχτηκαν προτάσεις αριστερών παρατάξεων, είτε του ΚΚΕ είτε των Παρεμβάσεων, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν πορείες χωρίς καμία μαζικότητα;
Η πρόταση να παλέψει η Αριστερά από κοινού με στόχο μια γενική απεργία, χρειάζεται να έχει μπροστά της τουλάχιστον 1,5 μήνα.
Μέτωπο μόνο «από τα κάτω»;
Υπάρχει ακόμη ένα σημείο το οποίο ενώ εκ πρώτης όψεως είναι σωστό, δεν μπορεί παρά να προκαλεί ερωτηματικά, με δεδομένη και την αρνητική εμπειρία από την (μη)συνεργασία της Αριστεράς στο παρελθόν.
Αναφέρει το κάλεσμα
«…η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρεί ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτικό το καθήκον για τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς να δράσουν από κοινού… για να ξεπεράσουμε την αδράνεια και την υποταγή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα… για να συντονιστούν «από τα κάτω» οι αγωνιστικές αντιδράσεις».
»Να διαμορφώσουμε από κοινού και «από τα κάτω» αγωνιστικό συντονισμό με κέντρο τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις επιτροπές αγώνα, αλλά και κάθε συνδικαλιστή και κάθε όργανο, που θέλει να παλέψει…». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Η έμφαση μόνο στο «συντονισμό από τα κάτω» δεν μπορεί παρά να δημιουργεί ερωτηματικά. Γιατί συντονισμός μόνο από τα κάτω, δηλαδή μόνο στη βάση του κινήματος, δεν μπορεί να υπάρξει.
Όταν καλούνται τα αριστερά κόμματα και οργανώσεις σε συντονισμό, αυτό είναι στην πράξη συντονισμός που ξεκινάει «από πάνω» – από τις πολιτικές ηγεσίες του κινήματος. Αυτός στη συνέχεια, για να έχει νόημα και περιεχόμενο, πρέπει βέβαια να πάει προς «τα κάτω». Έτσι ο συντονισμός μπορεί να πάρει σάρκα και οστά όταν γίνεται και «από τα πάνω» και «από τα κάτω».
Αν κάποιος τονίζει τον συντονισμό μόνο από τα κάτω, αν δεν είναι θέμα ατυχούς διατύπωσης, είναι σαν να προδιαγράφει την αποτυχία αυτού του συντονισμού. Αν το θέμα είναι απλά ζήτημα παρανόησης ή διατύπωσης, μπορεί εύκολα να ξεπεραστεί. Χρειάζεται όμως να ξεκαθαρίσει.
Υπάρχουν αρνητικές εμπειρίες
Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν αρνητικές εμπειρίες πάνω στο θέμα του συντονισμού, ειδικά σε ότι αφορά τις πρωτοβουλίες των «πρωτοβάθμιων σωματείων» στο παρελθόν.
Καλέστηκαν συσκέψεις με αρκετά μαζική συμμετοχή, την εποχή του ’11 του ’12 ακόμα και του ’13, σε φάσεις ανόδου και μεγάλων αγώνων του κινήματος, στις οποίες αντί για μια πραγματική προσπάθεια συντονισμού από (πραγματικούς) αντιπροσώπους της βάσης του συνδικαλιστικού κινήματος, είδαμε χοντρά καπελώματα και καμία προσπάθεια πραγματικής συζήτησης. Άτομα που δεν εκπροσωπούσαν παρά τους εαυτούς τους και τον κομματικό τους χώρο μιλούσαν σαν να εκπροσωπούσαν εκατοντάδες και χιλιάδες, προτείνοντας καθήκοντα και σχέδια που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα που επικρατούσε στους χώρους τους και γενικά στο εργατικό κίνημα.
Αρνητικές εμπειρίες υπήρξαν και πρόσφατα σε εκλογές σε συνδικάτα και συλλόγους όπως αναφέρθηκε πιο πάνω (ΕΚΑ, ΑΔΕΔΥ, ΤΕΕ). Γι’ αυτό είναι απαραίτητο το κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συνοδευτεί από κάποιες επιπλέον κινήσεις/προτάσεις, όπως αυτές που παρατίθενται στη συνέχεια για να διασφαλιστεί ότι δεν θα έχουμε μια επανάληψη του κακού παρελθόντος.
Τι χρειάζεται για να προχωρήσει το βήμα
Οι όποιες αμφιβολίες ή καχυποψία υπάρχουν μπορούν να ξεπεραστούν με μια σειρά από βήματα – από την αρχή. Το εγχείρημα της συνεργασίας της Αριστεράς είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν σηκώνει βιαστικά ή σπασμωδικά βήματα (ένας επιπλέον λόγος γιατί δεν είναι σωστό το κάλεσμα γενικής απεργίας στα μέσα Μάρτη). Τέτοια ενισχυτικά στην πρωτοβουλία βήματα είναι τα ακόλουθα.
- Να καλεστεί συνάντηση όλων των οργανώσεων της Αριστεράς που έχουν διάθεση να ανταποκριθούν θετικά στο κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να συζητηθούν οι πτυχές αυτής της συνεργασίας και να καταλήξει σε κοινές αποφάσεις στη βάση των κοινών σημείων συμφωνίας – το κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι μόνο βάση για συζήτηση κι όχι «τελικό».
- Να καλεστεί σε δεύτερο χρόνο πλατιά συνάντηση συνδικαλιστικών στελεχών που να εκπροσωπούν τμήματα του κινήματος (κι όχι απλά τους εαυτούς τους ή τον κομματικό τους χώρο) για να συζητηθεί η μεταφορά των βασικών προτάσεων σε ευρύτερα στρώματα του κινήματος.
- Οι συναντήσεις αυτές να έχουν σαν βασική επιδίωξη το συντονισμό και την κλιμάκωση των αγώνων με πρακτικό τρόπο και να χτίζουν στην κατεύθυνση του καλέσματος γενικής απεργίας με τρόπο και σε χρόνο που να επιτρέπει κάτι τέτοιο να είναι επιτυχημένο και μαζικό. Οι αποφάσεις σε πρώτη φάση να παίρνονται απαραίτητα στη βάση της κοινής συναίνεσης.
- Βασικό στοιχείο του συντονισμού πρέπει να είναι κοινά απεργιακά καλέσματα, συντονισμένοι αγώνες, κοινές συγκεντρώσεις και κοινές πορείες. Το πρώτο από τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν είναι η τραγική εικόνα των πολλών διαφορετικών πορειών σε διαφορετικές κατευθύνσεις την ίδια μέρα για το ίδιο θέμα.
- Το ευρύτερο πολιτικό πρόγραμμα/πλαίσιο (η απάντηση στην κρίση και τα επιμέρους αιτήματα και διεκδικήσεις) δεν πρέπει να αποτελέσει προϋπόθεση για να ξεκινήσει η συνεργασία. Οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια, σ’ αυτή τη φάση, θα οδηγήσει σε κατάρρευση το εγχείρημα. Η συνεργασία πρέπει να γίνει στη βάση της αντίστασης στα νέα μέτρα και με στόχο τη μαζικοποίηση των αντιστάσεων. Η κάθε μια από τις διαφορετικές πολιτικές ή κινηματικές συλλογικότητες που συμμετέχουν θα έχουν τη δυνατότητα της ανεξάρτητης προβολής του δικού τους πολιτικού προγράμματος και αιτημάτων. Εφόσον κτιστεί αυτή η συνεργασία τότε μπορεί να ξεκινήσει η συζήτηση για το πολιτικό πλαίσιο και τα υπόλοιπα αιτήματα.
Αν μπορεί να επιτευχθεί στην πράξη ο συντονισμός και η κοινή δράση της Αριστεράς, στη βάση ενός διαλόγου ανάμεσα στα κόμματα, τις οργανώσεις και τα στελέχη της με αφετηρία την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μιλάμε για μια μικρή «επανάσταση» στις γραμμές της ελληνικής Αριστεράς. Είναι απαραίτητο να γίνει η προσπάθεια και να δοθεί αυτή η μάχη.
Σχετικά άρθρα
