Του Σάββα Στρούμπου, ηθοποιού
Τόσο η ποσότητα των εισερχομένων ηθοποιών στην αγορά εργασίας, όσο και η ανεργία οξύνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ ηθοποιών. Οφείλει κανείς να είναι "καλύτερος" από τον άλλο. Άμεση συνέπεια του παραπάνω, είναι ο νέος ηθοποιός να κυνηγάει μια σειρά σεμιναριακού τύπου, είτε κατά τη διάρκεια, είτε μετά το τέλος των σπουδών του.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι ένα τυπικό μάθημα φωνητικής μπορεί να κοστίσει ως και 50 ευρώ την ώρα, τη στιγμή που ο βασικός μισθός του ηθοποιού είναι 646 ευρώ το μήνα. Κάνοντας λοιπόν 4 μαθήματα το μήνα, έχει ξοδέψει το 1/3 του μισθού του μόνο εκεί!
Πέρα από τον ανταγωνισμό, η αυξημένη ζήτηση εργασίας σε συνδυασμό με την ανεργία, δημιουργούν μια σειρά μορφών εκμετάλλευσης από την πλευρά των θεατρικών επιχειρηματιών. Αν εξαιρέσουμε έναν πολύ μικρό αριθμό επιχειρηματιών, πέρα από τα δύο κρατικά θέατρα, οι οποίοι προσπαθούν να φανούν συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τους ηθοποιούς, οι περισσότεροι από αυτούς καταφεύγουν σε μια σειρά "κόλπα και κολπάκια" ώστε να κερδίσουν ότι περισσότερο γίνεται σε βάρος των ηθοποιών.
Άλλοτε δεν πληρώνουν καθόλου τους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια των προβών, (2-3 μήνες), κολλώντας τους ίσως μόνο τα ένσημα. Άλλοτε δίνουν σε όλους τους ηθοποιούς, ή σχεδόν σε όλους (εξαιρούνται κάποιοι αστέρες), το βασικό μισθό, ανεξάρτητα από εμπειρία στο θέατρο ή σπουδές. Ο βασικός αυτός μισθός, στις περισσότερες των περιπτώσεων, συμπεριλαμβάνει δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, επιδόματα άδειας και απόλυσης, κλπ. Με άλλα λόγια, ο ηθοποιόςποτέ δεν παίρνει τα χρήματα που δικαιούται.
Συνηθισμένα επιχειρήματα που ακούγονται σε πολλές από τις παραπάνω περιπτώσεις, είναι ότι "η τέχνη δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα", ότι "η τέχνη θέλει θυσίες", ότι "ο πραγματικός καλλιτέχνης, είναι από τη φύση του καταδικασμένος να μην έχει χρήματα". Μόνο που όσο περισσότερο θυσιάζεται "για την τέχνη" ο νέος ηθοποιός, τόσο περισσότερο τον εκμεταλλεύεται ο επιxειρηματίας-εργοδότης του…
