Δημήτρης Χατζηκώστας
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πλούσια αποδείχθηκε η συζήτηση που έγινε στο πλαίσιο του κάμπινγκ με θέμα «Ο αγώνας για τα εργασιακά δικαιώματα ενάντια στον οδοστρωτήρα των Μνημονιών».
Ήδη από το άνοιγμα της συζήτησης η συντονίστρια, συντρόφισσαΕλένη Μήτσου, έθεσε το περίγραμμα: Αφού αναφέρθηκε για το μέγεθος της επίθεσης που βιώνει η εργατική τάξη την τελευταία πενταετία με αφαίρεση κατακτήσεων ενός αιώνα, μίλησε για τους σημαντικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν στα χρόνια των μνημονίων. Στη συνέχεια, έκανε μια αναφορά στην τελευταία περίοδο: στην προσμονή των εργαζομένων για δικαίωση των αγώνων τους από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην απογοήτευση που προκάλεσε η υποταγή της τελευταίας με την υπογραφή της νέας μνημονιακής συμφωνίας. Κατέληξε λέγοντας ότι αυτή η εξέλιξη αναπόφευκτα θα δημιουργήσει νέους αγώνες και νέες αντιστάσεις, οι οποίοι θα αναπτυχθούν σε ένα περιβάλλον που θα χαρακτηρίζεται από τη μια πλευρά από έλλειψη προσμονής θετικών πολιτικών εξελίξεων και από την άλλη από την απουσία αυταπατών.
Στη συνέχεια το λόγο πήραν οι τρεις ομιλητές. Πρώτος μίλησε ο Θανάσης Μαρίνης, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα. Ο σύντροφος ξεκίνησε με μια αναφορά στη σαπίλα του τραπεζικού συστήματος, η οποία εντείνεται από τη νέα συμφωνία της κυβέρνησης που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με 10-25δις ευρώ που θα προστεθούν στο δημόσιο χρέος, τη θεσμοθέτηση δυνατότητας bailin (κούρεμα καταθέσεων), τη διαχείριση των κόκκινων δανείων μέσω μιας badbank, αλλά και την ένταση της ασυδοσίας των τραπεζιτών, αφού πλέον δεν θα μπορεί να ασκήσει το δημόσιο κανέναν πολιτικό έλεγχο. Στη συνέχεια, ο Θανάσης έκανε αναφορά στο συνδικαλιστικό τοπίο των τραπεζοϋπαλλήλων. Μίλησε για τις αγωνιστικές παραδόσεις του κλάδου τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, αλλά και την πορεία γραφειοκρατικοποίησης των συνδικάτων από την δεκαετία του ’90 και μετά. Ανέφερε χαρακτηριστικά παραδείγματα αποκοπής των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, αλλά και μέρους των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ από τη βάση μέσω διαφόρων ειδών προνομίων. Πρόκειται, όπως είπε, για συνδικαλιστές οι οποίοι περισσότερο δείχνουν να ταυτίζονται με τις διοικήσεις των τραπεζών, παρά με τους εργαζόμενους.
Ο ομιλητής κατέληξε με τις προτάσεις που θα πρέπει να βάλει η αριστερά στον χώρο για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Μίλησε για την ανάγκη να υιοθετηθεί από το κίνημα των τραπεζουπαλλήλων το αίτημα για εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο και την αποπομπή των ανεξέλεγκτων goldenboys, έτσι ώστε αυτό να πάψει να αποτελεί πεδίο κερδοσκοπίας και να τεθεί στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών. Αναφέρθηκε επίσης στην ανάγκη τα σωματεία του χώρου να ξεφύγουν από τον ελιτισμό και να αναλάβουν κοινωνικές πρωτοβουλίες για τους πλειστηριασμούς. Όσον αφορά την αναμόρφωση των συνδικάτων, μίλησε για την ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών, η οποία μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μαχητικές πρωτοβουλίες στη βάση, ενώ έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη οργάνωσης και κοινής πάλης με τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους των τραπεζών, οι οποίοι μένουν ακάλυπτοι από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Τον λόγο πήρε στη συνέχεια η ΖακλινΓκόρου, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην VODAFONE. H ομιλήτρια ξεκίνησε δίνοντας κάποιες πληροφορίες για των κλάδο των Τηλεπικοινωνιών, ο οποίος απασχολεί 40-50 χιλιάδες εργαζόμενους και ο οποίος εξακολουθεί τα χρόνια της κρίσης να διατηρεί την κερδοφορία του. Προκειμένου όμως να το πετύχουν αυτό, οι εταιρείες του κλάδου προχώρησαν σε συγχωνεύσεις και εξαγορές που είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια θέσεων εργασίας μέσα από υποτιθέμενα προγράμματα «εθελουσίας εξόδου». Παράλληλα, οι εργοδότες προσπάθησαν να ρίξουν το εργατικό κόστος, ακολουθώντας την πολιτική της αντικατάστασης παλιών εργαζομένων από ενοικιαζόμενους.
Μιλώντας για τη δράση του σωματείου στη VODAFONE αναφέρθηκε στις ιδιαίτερα επιτυχημένες απεργίες των τελευταίων μηνών ενάντια στις εκδικητικές απολύσεις που έκανε η εργοδοσία σε δύο εργαζόμενους που πρωτοστάτησαν στην οργάνωση του ενοικιαζόμενου προσωπικού. Η συντρόφισσα έκανε λόγο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η δράση του σωματείου λόγο της εργοδοτικής τρομοκρατίας και του φόβου, μίλησε όμως και για τις επιτυχίες του που αφορούσαν την υπογραφή Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης και τη διατήρηση των μισθών του προσωπικού, παρά τη γενικότερη επίθεση. Κατέληξε λέγοντας πως ο αγώνας είναι μονόδρομος, προκειμένου να σπάσει στην πράξη και η νέα συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές.
Τελευταίος εισηγητής ήταν ο Μανώλης Σταθόπουλος, μια σημαντική μορφή του σκληρού αγώνα των Σχολικών Φυλάκων που ήταν από τους πρώτους κλάδους του Δημοσίου που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα το 2013. Σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά εισήγηση, ο Μανώλης έκανε αναφορά στο χρονικό του αγώνα των Σχολικών Φυλάκων με ιδιαίτερο σταθμό την πορεία των 25 ημερών. Ο ομιλητής προχώρησε την εισήγησή του ασκώντας κριτική στις αυταπάτες της διαπραγμάτευσης που δημιούργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ συνέχισε θέτοντας την πραγματική κόκκινη γραμμή των εργαζομένων που δεν είναι άλλη από το «Κάτω τα χέρια από τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα».
Ο Μανώληςσυνέχισε μιλώντας για την ανάγκη το κίνημα να ξεπεράσει τη λογική της ανάθεσης, αλλά και του συντεχνιασμού. Κανένας κλάδος από μόνος του δεν μπορεί να νικήσει, για αυτό και οι Σχολικοί Φύλακες βρέθηκαν δίπλα στις αγωνιζόμενες καθαρίστριες, δίπλα στην ΕΡΤ, τη ΒΙΟΜΕ, δίπλα στους κατοίκους της Χαλκιδικής και κάθε άλλο κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται. Ο αγώνας όπως είπε δεν θα μπορούσε να σταματήσει απλά με την επαναπρόσληψη των εργαζομένων, αλλά θα πρέπει να συνεχιστεί, μέχρι την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. «Όρκο τιμής να μην λυγίσω, μέχρι αυτήν την πολιτική να τσακίσω» είπε χαρακτηριστικά, καταχειροκροτούμενος από τους περευρισκόμενους.
Στη συνέχεια ακολούθησαν οργανωμένες παρεμβάσεις. Ο Αποστόλης Κασιμέρης, μέλος στο ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στις Αστικές Συγκοινωνίες, έκανε μια πλούσια αναφορά στη μνημονιακή επίθεση και τα αποτελέσματά της στις αστικές συγκοινωνίες μέσα από μια σειρά νόμους και ρυθμίσεις. Ιδιαίτερα αυστηρή κριτική έκανε ο σύντροφος στις γραφειοκρατικές λογικές που ακολουθεί και ένα κομμάτι συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και στις προσπάθειες να στηθεί ένας νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός. Στη συνέχεια, ο Χάρης Ζέρβας από την ΕΛΒΟ, έδωσε ένα χρονικό της απαξίωσης της επιχείρησης που ξεκίνησε με τη μερική ιδιωτικοποίησή της από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ενώ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο ζοφερό καθεστώς που υπάρχει με την παρουσία του εκκαθαριστή, ο οποίος συνεχίζει και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κατέληξε παρουσιάζοντας μια βιώσιμη εναλλακτική για τη σωτηρία του εργοστασίου με δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο, ενώ μίλησε και για τις προσπάθειες που κάνει το ενωτικό σχήμα της αριστεράς στον χώρο κόντρα στη λάσπη και την τρομοκρατία τόσο της εργοδοσίας, όσο και της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ. Ο Δημήτρης Κουματσιούλης από τη ΒΙΟΜΕ αναφέρθηκε στο πείραμα της αυτοδιαχείρισης της επιχείρησης από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τόνισε την ανάγκη το εγχείρημα αυτό να στηριχθεί και να ενισχυθεί μέσα από την αλληλεγγύη όλου του κινήματος. Τέλος, ο Βαγγέλης Κολτσίδης, μέλος του ΔΣ των εργαζομένων στη CYTA, αναφέρθηκε στις προσπάθειες και τις δυσκολίες να στηθείο ένα σωματείο στην επιχείρηση και τόνισε την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο.
Η συζήτηση συνεχίστηκε με πληθώρα τοποθετήσεων από εργαζόμενους διαφορετικών χώρων, περιγράφοντας το καθεστώς ζούγκλας που επικρατεί, τους αγώνες, τις αντιστάσεις αλλά και τις προκλήσεις της νέας περιόδου. Ενδεικτικά οι χώροι για τους οποίους έγινε αναφορά ήταν ο Ιμάντας στον Βόλο, η Diamant, το Υπουργείο Πολιτισμού, οι Κοινωνικές Δομές, η Εκπαίδευση κ.α.
