Του Ανδρέα Παγιάτσου
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε πολλά όμως οι εργαζόμενοι έχουν συγκρατημένες προσδοκίες. Τη μαζική στροφή στον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά συνοδεύει μια πολύ έντονη επιφύλαξη, η οποία δεν έχει προηγούμενο ξανά στην ιστορία, τις παραμονές της ανάληψης της κυβέρνησης από ένα εργατικό ή αριστερό κόμμα. Αυτό δεν είναι ένα ελληνικό αλλά ένα διεθνές φαινόμενο, και σίγουρα γι’ αυτό δεν φταίνε τα λαϊκά στρώματα που ξαφνικά «έπαθαν» την έλλειψη εμπιστοσύνης. «Φταίει» η ιστορία της Αριστεράς που είναι τόσο γεμάτη με ασυνέπεια, με εγκατάλειψη αρχών και διακηρύξεων και, κατά συνέπεια, με τραγωδίες.
Έτσι στο ερώτημα «θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις υποσχέσεις του;» ο μέσος εργαζόμενος απαντά: ακόμα και το 10% να ικανοποιήσει, είναι σημαντικό. Οι εργαζόμενοι, επομένως, είναι διατεθειμένοι να δώσουν χρόνο, να στηρίξουν ότι θετικό κάνει γι’ αυτούς μια αριστερή κυβέρνηση. Αυτό όμως, ασφαλώς, δεν αρκεί.
Γιατί αν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορέσει να δώσει λύσεις στα κολοσσιαία προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, τότε θα υπάρξει νέα μαζική απογοήτευση. Και τότε, ο κίνδυνος της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού θα εμφανιστεί ξανά, κι ας είναι η ηγεσία της Χρυσής Αυγής σήμερα στη φυλακή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να δώσει απάντηση στο πρόβλημα πώς θα υπάρξει έξοδος από την καπιταλιστική κρίση. Μια κρίση που δεν είναι απλά ελληνικό αλλά διεθνές φαινόμενο!
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορέσει να δώσει απάντηση στην κρίση του συστήματος τότε δεν θα είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις του προς τα λαϊκά στρώματα, ακόμα και αν έχει τις καλύτερες προθέσεις. Για να δούμε τις πολιτικές που είναι απαραίτητες για έξοδο από την κρίση και για ανάπτυξη της οικονομίας, πρέπει να ξεκινήσουμε από τις αιτίες της κρίσης.
Ποιος προκάλεσε την κρίση;
Όλη αυτή η καταστροφή που ζούμε χαρακτηρίζεται από όλους πια τους οικονομολόγους του πλανήτη σαν η πιο καταστροφική κρίση από τη δεκαετία του ’30!
Η κρίση όπως αναφέραμε και πιο πάνω είναι διεθνής. Ξεκίνησε το 2007 από τις ΗΠΑ κι ακόμη συνεχίζεται! Το 2007 έσκασε η «φούσκα» της αμερικάνικης αγοράς ακινήτων. Την επόμενη χρονιά, το 2008, αυτή η κατάρρευση προκάλεσε την κρίση του τραπεζικού συστήματος, λόγω της μεγάλης έκθεσης των τραπεζών σε υποθηκευμένα δάνεια. Το 2009 η τραπεζική κρίση των ΗΠΑ μετατράπηκε σε κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, λόγω της στενής σύνδεσης των τραπεζικών συστημάτων παγκόσμια. Η οικονομική κρίση έγινε διεθνής.
Οι κυβερνήσεις ανά τον πλανήτη έτρεξαν να σώσουν τις τράπεζες, δανείστηκαν γι’ αυτό το σκοπό λεφτά και, έτσι, τα ελλείμματα των τραπεζιτών έγιναν ελλείμματα του κράτους. Και τα δάνεια των κυβερνήσεων τίναξαν, παντού, τα δημόσια χρέη στα ύψη. Η ελληνική οικονομία δεν είναι παρά θύμα και σύμπτωμα αυτής της διεθνούς κρίσης.
Αυτή την κρίση, την προκάλεσε ο ιδιωτικός τομέας και όχι ο δημόσιος – όπως προπαγανδίζουν οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ διεθνώς. Όλο όμως αυτό το τεράστιο κόστος πρέπει κάποιος να το πληρώσει. Το μεγάλο κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία, που ελέγχουν τους πολιτικούς του κατεστημένου, τα ΜΜΕ, κλπ, αποφάσισαν το προφανές: θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι – εμείς!
Έτσι ήρθε η Τρόικα στην Ελλάδα. Πήρε το χρέος από το 129% του ΑΕΠ το 2009 (με βάση τα δικά τους, επίσημα, ευρωπαϊκά στοιχεία) και το ανέβασε εκεί που βρίσκεται σήμερα: 174% του ΑΕΠ!
Αλλά διέσωσε τους τραπεζίτες, που βλέπουν κάθε χρόνο τα πλούτη τους να αυξάνονται! Δημιούργησε ένα πάμφθηνο εργατικό δυναμικό για τους βιομήχανους και τους εργολάβους! Και πρόσφερε άπειρα «φιλέτα» στο 1% του πληθυσμού που βλέπει κάθε χρόνο τον πλούτο του να αυξάνεται!
Που δεν συμφωνούμε με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλύει με τον πιο πάνω τρόπο την κατάσταση. Δεν θεωρεί ότι είναι λάθος το όλο σύστημα αλλά ότι εφαρμόζονται (απλά) λάθος πολιτικές και ότι με την πίεση που θα ασκήσει στην Τρόικα, θα την υποχρεώσει σε παραχωρήσεις, θα επιβάλει την εφαρμογή πιο κοινωνικά ευαίσθητων πολιτικών.
Εμείς δεν συμμεριζόμαστε καθόλου αυτή την «αισιοδοξία».
Είμαστε της άποψης πως η Τρόικα μαζί με την ελληνική άρχουσα τάξη και τις «αγορές» θα πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρήσει στις δικές τους πιέσεις και να εφαρμόσει τις δικές τους πολιτικές.
Και αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε πολιτικές που ανατρέπουν τη λιτότητα, και που έτσι μπορούν να γίνουν το «κακό» παράδειγμα για τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης (Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρλανδούς, Ιταλούς, Κύπριους, κλπ κλπ) τότε θα ξεκινήσουν πόλεμο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ είτε για να τον αναγκάσουν να υποταχθεί στις πολιτικές τους είτε για να τον ανατρέψουν.
Με ποιο πρόγραμμα αντιμετωπίζεται η κρίση;
«Πόλεμος» σημαίνει οικονομικό σαμποτάζ, δηλαδή: άρνηση χρηματοδότησης των ελλειμμάτων του ελληνικού κράτους από την Τρόικα, άρνηση παροχής ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (με αποτέλεσμα δραστικούς περιορισμούς στις αναλήψεις) φυγή κεφαλαίων από τη χώρα από τις μεγάλες επιχειρήσεις, σταμάτημα επενδύσεων από το μεγάλο κεφάλαιο, απολύσεις, βύθιση της οικονομίας σε κρίση.
Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση; Μόνο με ένα τρόπο – ένα πακέτο μέτρων που απαραίτητα πρέπει να περιέχει:
- Να αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος. Πρόκειται για μια ακατάσχέτη αιμορραγία η οποία, όσο συνεχίζεται, δεν θα αφήσει ποτέ την οικονομία να ορθοποδήσει.
- Να περάσει η διαχείριση και ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος στους εργαζόμενους και την κοινωνία (ιδιοκτησιακά ανήκει ήδη στο δημόσιο μετά την ανακεφαλαιοποίηση, όμως τη διοίκηση ασκούν οι παλιοί ιδιοκτήτες)
- Την κοινωνικοποίηση/εθνικοποίηση των στρατηγικών επιχειρήσεων και τομέων της οικονομίας, κάτω από συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης.
- Τη συγκρότηση «εθνικών φορέων» ανά κλάδο παραγωγής και την ένταξή τους σε ένα συνολικό εθνικό σχεδιασμό για την ανασυγκρότηση της οικονομίας.
- Ο δημόσιος τομέας θα μετατραπεί, έτσι, στον βασικό μοχλό για την ανάπτυξη. Ανάπτυξη με κινητήριο μοχλό το μεγάλο κεφάλαιο, αυτούς δηλαδή που μας έφεραν εδώ που είμαστε, δεν πρόκειται να υπάρξει!
- Καθιέρωση του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου και διαχείρισης στο δημόσιο τομέα για να αντιμετωπιστεί η διαφθορά, οι μίζες και οι σπατάλες και σ’ όλο το φάσμα της παραγωγής για να αντιμετωπιστούν τα σκάνδαλα, η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή.
- Αντιμετώπιση της διαφθοράς του δημόσιου τομέα με σκληρές, παραδειγματικές ποινές: φυλάκιση και κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων.
- Στήριξη των μικρομεσαίων και συνεταιριστικών επιχειρήσεων με φτηνές τραπεζικές πιστώσεις και διαγραφή χρεών όπου απαιτείται για να πάρει μπρος η οικονομία.
- Ξεκαθάρισμα ότι η παραμονή στο Ευρώ δεν αποτελεί το όριο στις πολιτικές της Αριστεράς. Αν η επιλογή είναι ευρώ και βαρβαρότητα ή εθνικό νόμισμα και οικονομική ανάπτυξη-προοπτική-μέλλον, η επιλογή πρέπει να είναι χωρίς κανένα δισταγμό το δεύτερο.
Σοσιαλισμός
Ένα τέτοιο πρόγραμμα, εντελώς απαραίτητο για να υπάρξει ανάπτυξη, ταυτόχρονα θέτει τις βάσεις για να αφαιρεθεί η οικονομική και πολιτική εξουσία από το κατεστημένο και να μεταφερθεί στα χέρια των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και της κοινωνίας.
Αυτός είναι ο τρόπος για να περάσει η κοινωνία μας από το σάπιο και βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, ισότητας, δικαιοσύνης και ανθρωπιάς. Αυτό τον ρόλο, άλλωστε δεν είναι που καλείται η Αριστερά να παίξει; Σήμερα, περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η πάλη για τα πιο πάνω. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει η κοινωνία και να μην οδηγηθεί στη βαρβαρότητα.
Διεθνισμός
Η Ευρώπη δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο. Και εκεί, όπως και εδώ, υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω». Όπως οι «από πάνω» της ΕΕ είναι με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, έτσι και οι «από κάτω» μπορούν να είναι μαζί μας, αν το επιδιώξουμε. Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιταλοί, Κύπριοι, Ιρλανδοί, χτυπιούνται από αντίστοιχες πολιτικές λιτότητας. Η κρίση χτυπά ακόμα και τους «κολοσσούς» –τη Γαλλία, τη Βρετανία, το Βέλγιο… ακόμα και στη Γερμανία τα σύννεφα πληθαίνουν!
Μαζί με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη, αν το θέλει και το επιδιώξει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, μπορούμε να παλέψουμε για να κτίσουμε μια άλλη Ευρώπη στον αντίποδα της σημερινής ΕΕ. Μιας ενωμένης σοσιαλιστικής Ευρώπης, σε εθελοντική, δημοκρατική και ισότιμη βάση.
Η Ευρώπη ή θα είναι σοσιαλιστική για να είναι ανθρώπινη ή θα είναι καπιταλιστική και θα είναι το έκτρωμα της Μέρκελ που βλέπουμε και ζούμε σήμερα. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης γι’ αυτό το μεγαλειώδη στόχο – φτάνει να το αποφασίσει και να το παλέψει!
