Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων σχετικά με κάποιες από τις επιλογές που έγιναν για τις περιφερειακές εκλογές, καθώς και ο τρόπος που αυτές οι επιλογές επιβλήθηκαν στο κόμμα, έχει προκαλέσει παγωμάρα και οργή σε μεγάλο κομμάτι της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ!
Οι αποκαλύψεις για το ποιόν του Θ. Καρυπίδη, υποψήφιου για την περιφέρεια Δ. Μακεδονίας, ενός ανθρώπου με ξεκάθαρα αντιδραστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις έδειξαν, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, πόσο επικίνδυνη είναι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για τη μελλοντική πορεία και τη φυσιογνωμία του κόμματος!
Η επιλογή του Ο. Βουδούρη από την άλλη, ενός ανθρώπου που στήριξε το πρώτο μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο καθώς και τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, και δηλώνει πως δεν το μετανιώνει, αποτελεί επί της ουσίας «κλείσιμο του ματιού» στο ίδιο το κατεστημένο της χώρας.
Και αν στο θέμα του Θ. Καρυπίδη, η ηγετική ομάδα έκανε πίσω κάτω από την γενική κατακραυγή της βάσης, στο θέμα του Ο. Βουδούρη, φαίνεται αποφασισμένη να επιμείνει «πάση θυσία», παρά τις τεράστιες αντιδράσεις που αυτή η επιλογή προκαλεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Πιο συγκεκριμένα, αποφάσεις ενάντια στην υποψηφιότητα Βουδούρη έχουν πάρει όλες οι οργανώσεις νεολαίας της περιφέρειας Πελοποννήσου, οι νομαρχιακές οργανώσεις Κορινθίας, Μεσσηνίας και Αρκαδίας (ενώ στη νομαρχιακή επιτροπή Λακωνίας η υποψηφιότητα εγκρίθηκε οριακά) καθώς και οι τοπικές οργανώσεις Ναυπλίου, Άργους και Μολάων Λακωνίας. Επιπλέον, αποφάσεις ενάντια στην υποψηφιότητα Βουδούρη έχουν πάρει μέχρι στιγμής οι οργανώσεις Νάξου, Παρισίου, Αμπελοκήπων, Γκύζη, Ε’ Διαμερίσματος Αθήνας και νοσοκομείου Σωτηρία.
Έχουμε λοιπόν μια «εξέγερση» της βάσης του κόμματος (που δεν περιορίζεται στην Πελοπόννησο) ενάντια σε μια υποψηφιότητα που οι ανιδιοτελείς αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν (και ορθά) σαν ένα «άνοιγμα» στις μνημονιακές δυνάμεις και σαν ένα μήνυμα «υπευθυνότητας» της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ προς την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα και διεθνώς.
Η βασική «γραμμή» αντιμετώπισης των διαμαρτυριών της βάσης και της αριστερής αντιπολίτευσης από την ηγετική ομάδα είναι η εξής: «εφαρμόζουμε τις αποφάσεις του συνεδρίου, η πολιτική που ζητά συνεργασία με ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απορριφτεί». Πρόκειται για πρωτοφανή αγνόηση της φωνής της βάσης, που ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο απέρριψε με μεγάλη πλειοψηφία την υποτιθέμενη «διεύρυνση» που εκφράζει η υποψηφιότητα Βουδούρη.
Ο δεξιόστροφος κατήφορος της ηγεσίας πρέπει να βρει απέναντί της συσπειρωμένη και ενωμένη την αριστερή βάση του κόμματος. Η πλειοψηφία στην ηγεσία του κόμματος γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα, έχει καταφέρει να «σαλαμοποιήσει» τους αριστερούς διαφωνούντες (Αριστερή Πλατφόρμα, ΑΝΑΣΑ και Αριστερή ΑΡΕΝ) κι έτσι περνά τις επιλογές της. Όμως αν οι αριστερές αυτές τάσεις συνεργαστούν, μπορούν να βάλουν φρένο στον δεξιό κατήφορο.
Αυτό που άμεσα πρέπει να αλλάξει είναι η πολιτική γραμμή και από γραμμή συμβιβασμού με την άρχουσα τάξη να γίνει γραμμή ρήξης και ανατροπής. Απέναντι σ’ αυτό το καθήκον οι αριστερές τάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνεργαστούν. Σ’ αντίθετη περίπτωση το κόστος θα είναι τεράστιο, ιστορικών διαστάσεων, όχι μόνο για την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πάνω απ’ όλα για το ελληνικό εργατικό κίνημα και την ελληνική κοινωνία.
