Συνέντευξη με τον Francis St Laurent, φοιτητή, μέλος της Alternative Socialiste (τμήμα της CWI στο Κεμπέκ)
Φράνσις, μπορείς να μας πεις δυο λόγια για τον λόγο των κινητοποιήσεων;
Το κίνημα ξεκίνησε με στόχο να σταματήσει την επιβολή αυξήσεων στα δίδακτρα, οι οποίες θα έφταναν το 75% στα επόμενα 5 χρόνια – ποσοστό το οποίο η κυβέρνηση αύξησε εκδικητικά και προβοκατόρικα στο 82% ως απάντηση στις κινητοποιήσεις μας.
Οι αυξήσεις αυτές αποτελούν ακόμα ένα μέτρο λιτότητας που στρέφεται ενάντια στην πλειοψηφία της κοινωνίας καθώς δυσχεραίνει σε μεγάλο βαθμό την πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Όμως καθώς δυνάμωνε το κίνημα, διεύρυνε και τα αιτήματά του. Αιτήματα εκπαιδευτικά, όπως η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των πανεπιστημίων και η δωρεάν παιδεία, αλλά και κοινωνικά, όπως η εθνικοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας, αποτελούν πια αιτήματα του κινήματός μας. Αυτά αποτελούν την απάντησή μας στις αυξήσεις των διδάκτρων και στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Επίσης, μέσα από τις κινητοποιήσεις μας αυτές θέλαμε να δείξουμε ότι δεν είμαστε η γενιά του ίντερνετ και της «εικονικής πραγματικότητας» όπως προσπαθούν να μας παρουσιάσουν τα ΜΜΕ. Αντιθέτως είμαστε μια γενιά που ενδιαφέρεται για την πολιτική, μια γενιά δυνατή και ενωμένη που θέλει να αλλάξει την κοινωνία. Αυτό που απαντάμε στα εχθρικά ΜΜΕ είναι πως εμείς είμαστε το μέλλον.
Ποια μέσα χρησιμοποιείτε στον αγώνα σας;
Τα πάντα αποφασίζονται από το Συντονιστικό μας που «καλύπτει» όλους τους αγωνιζόμενους φοιτητές. Στο κίνημα όμως έχουν αναπτυχθεί δύο πτέρυγες. Η πιο μετριοπαθής υποστηρίζει πιο «ειρηνικές» μορφές πάλης, δηλαδή μόνο πορείες. Γι’ αυτό το λόγο προβάλλεται από τα ΜΜΕ και «κατοχυρώνεται» στην κοινή γνώμη. Η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα προτείνει περισσότερο κινηματικές μορφές πάλης, όπως καταλήψεις, κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει περιθωριοποιηθεί από τα ΜΜΕ.
Το φοιτητικό κίνημα πάντως, παρότι δεν έχει καταφέρει ακόμα να συμπαρασύρει στον αγώνα τα συνδικάτα των εργαζομένων, έχει πετύχει τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις του ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Χαρακτηριστική είναι η συμμετοχή του κόσμου στις «κατσαρολάδες», τις θορυβώδεις, νυχτερινές πορείες, όπου χτυπάμε κατσαρόλες και άλλα μεταλλικά αντικείμενα.
Οι πορείες αυτές είναι οι μεγαλύτερες που έχουν υπάρξει στην ιστορία του Κεμπέκ!
Πως απάντησε η κυβέρνηση στις κινητοποιήσεις σας;
Καθώς το κίνημα προχωρούσε και γινόταν ολοένα και πιο μαζικό, η κυβέρνηση ανησύχησε. Έτσι, άνοιξε έναν προσχηματικό «διάλογο» με τους φοιτητές, με σκοπό να μας ξεγελάσει καθώς αυτά που μας προσέφερε ήταν εντελώς γελοία. Ο κατασταλτικός «Νόμος 78»[1] (που μετονομάστηκε σε «Νόμο 12») ήταν η πραγματική της απάντηση στο δυνάμωμα του κινήματος. Πρόσφατα μάλιστα προκηρύχθηκαν και εκλογές (γενικές) ως ακόμα ένα μέσο αποπροσανατολισμού μας. Δυστυχώς η μετριοπαθής πτέρυγα του κινήματός μας έπεσε στην παγίδα που της είχε στήσει η κυβέρνηση.
Τι μπορεί να κάνει το κίνημα από ‘δω και πέρα για να νικήσει;
Η νίκη σήμερα μπορεί να φαντάζει δύσκολη αλλά παρόλα αυτά είμαστε της γνώμης πως δεν πρέπει να καταθέσουμε τα όπλα – είναι αναγκαίο το κίνημα όχι μόνο να ξεκινήσει ξανά τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις του αλλά να προχωρήσει και ένα βήμα παραπέρα.
Τα συντονιστικά των φοιτητών χρειάζεται να εξηγήσουν ότι οι εκλογές δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα και ότι η ίδια η κοινωνία μέσα από τους αγώνες της μπορεί να πετύχει πολλά περισσότερα απ’ ότι η εναλλαγή στην εξουσία των δύο παραδοσιακών καπιταλιστικών κομμάτων. Τα συντονιστικά μας πρέπει να καλέσουν τα συνδικάτα σε κοινούς αγώνες, να τα καλέσουν να προχωρήσουν σε γενική απεργία έτσι ώστε να αποτρέψουμε την επίθεση που δέχεται η παιδεία και αφορά το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.
Υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στις ιδέες του σοσιαλισμού και το κίνημα;
Οι σοσιαλιστικές και αντικαπιταλιστικές ιδέες είναι αυτές που έχουν βοηθήσει το κίνημα να βαθύνει τις αιχμές του. Από αγώνας ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων να γίνει αγώνας ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Μεταβατικά αιτήματα, όπως αυτό της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης, έχουν αναγνωριστεί ως σωστά και έχουν υιοθετηθεί από τους φοιτητές μαζικά. Επίσης, σημαντική υποστήριξη έχει κερδίσει και το αίτημα για την εθνικοποίηση του ορυκτού πλούτου πράγμα που μας επιτρέπει να θέσουμε και το ζήτημα της εθνικοποίησης όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας αλλά και της ανάγκης βαθύτερων κοινωνικών αλλαγών, του χτισίματος δηλαδή μιας δημοκρατικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους φοιτητές και τη νεολαία διεθνώς;
Παλέψτε ενάντια στην αδικία που καταστρέφει τη ζωή σας. Αγωνιστείτε ενάντια σε κάθε κυβέρνηση που επιτίθεται στα δικαιώματα και το βιοτικό σας επίπεδο. Μπείτε στο δρόμο των κοινών αγώνων με τους εργαζόμενους. Είναι αναγκαίο να αναπτυχθούν συγκεκριμένα αιτήματα που θα βάζουν την προοπτική ριζικών αλλαγών που θα βελτιώσουν τις ζωές σας ενώ παράλληλα θα αμφισβητούν την ίδια τη λειτουργία του καπιταλισμού και της κυριαρχίας του 1% των υπερ-πλούσιων που ρημάζουν τις ζωές του υπόλοιπου 99%. Από τα πιο κρίσιμα σε σημασία ζητήματα είναι η ενωτική δράση και η αλληλεγγύη γιατί χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαμε να έχουμε δημιουργήσει ένα τόσο μαζικό κίνημα εδώ στο Κεμπέκ.
