Tης Κατερίνας Κλείτσα
Το πιο σημαντικό ίσως γεγονός για την ΛΟΑΤ κοινότητα μέσα στο 2013, ήταν η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή, καθώς και για παραβίαση των διατάξεων που απαγορεύουν τις διακρίσεις, λόγω της άρνησης της Ελλάδας να συμπεριλάβει στο Σύμφωνο Συμβίωσης τα ομόφυλα ζευγάρια. Αιτία στάθηκε η προσφυγή ομόφυλων ζευγαριών κατά της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Για μερικές ημέρες μετά την καταδίκη, άνοιξε το ενδεχόμενο να ψηφιστεί στη βουλή νομοθετική ρύθμιση για την ένταξη των ομόφυλων ζευγαριών στο σύμφωνο συμβίωσης, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση νόμου για νέο σύμφωνο. Φυσικά το ενδεχόμενο αυτό ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις, αρχικά από την εκκλησία, με τον μητροπολίτη Πειραιά Σεραφείμ να απειλεί όσους βουλευτές ψηφίσουν το νομοσχέδιο με αφορισμό και να αναφέρει σε ανακοίνωσή του ότι:
«επιχειρείται το φοβερό αυτό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, του κιναιδισμού, του σοδομισμού, της αρσενοκοιτίας, της παρά φύσιν ασέλγειας, που προεκτείνεται στην παιδεραστία και παιδοφιλία, να παρουσιασθεί ως φυσιολογική κατάσταση, ως απλή διαφορετικότητα».
Τη σκυτάλη παρέλαβαν βουλευτές της ΝΔ, με πολλούς να απειλούν πως δεν θα ψηφίσουν την ρύθμιση και να εκφράζουν την αγωνία τους για την αντίδραση των δεξιών-συντηρητικών ψηφοφόρων τους… Μετά από αυτές τις αντιδράσεις, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι «θα μελετήσει πρώτα την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και μετά θα πάρει ξεκάθαρη θέση».
Η κυβέρνηση λοιπόν, που τα τελευταία χρόνια, στο όνομα της ΕΕ περνάει νόμους και μέτρα ενάντια στις ανάγκες της κοινωνίας, αποφάσισε να αδιαφορήσει για την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για το σύμφωνο συμβίωσης και… να πάρει τον χρόνο της να σκεφτεί!
Έτσι, οι διεκδικήσεις της ΛΟΑΤ κοινότητας «πάγωσαν» ακόμα μία φορά και η ευρωπαϊκή καταδίκη κατάφερε την «ηθική δικαίωση» των ομόφυλων ζευγαριών (και την χρηματική αποζημίωση 5.000 ευρώ στον καθένα από τους ενάγοντες) όχι όμως την ουσιαστική δικαίωση των αιτημάτων τους.
Παράλληλα όμως, οδήγησε στο να ανοίξει ξανά η συζήτηση στην κοινωνία για τα δικαιώματα και τα αιτήματα της ΛΟΑΤ κοινότητας για γάμο, υιοθεσία παιδιών, ίση αντιμετώπιση στους χώρους εργασίας κοκ.
Ακριβώς το γεγονός ότι υπάρχουν μία σειρά από δικαιώματα που στερείται η ΛΟΑΤ κοινότητα, αναδεικνύει και κάτι ακόμα. Ότι όσο σημαντική και αν είναι η τροπολογία για το σύμφωνο συμβίωσης, από μόνη της είναι δυστυχώς ανεπαρκής.
Ξεκινώντας από τα πρότυπα που μας παρουσιάζονται από την παιδική μας ηλικία για τις σχέσεις (στις οποίες έχουν δικαίωμα μόνο από ετερόφυλα ζευγάρια) και φτάνοντας μέχρι την ενήλικη ζωή, τα ΛΟΑΤ άτομα βρίσκονται συνήθως στην αφάνεια, σε δικά τους στέκια, μακριά από αδιάκριτα μάτια που… «προκαλούνται» από τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Η κοινωνία μένει με αυτόν τον τρόπο «αποκομμένη» από την ΛΟΑΤ κοινότητα και δεν έχει ουσιαστική επαφή μαζί τους.
Για αυτόν τον λόγο, ο αγώνας για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, ενώ πρέπει να περνάει και μέσα από την βουλή και τη νομοθεσία, δεν ξεκινάει και δεν τελειώνει εκεί. Τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ θα κερδηθούν μόνο εφόσον συνδεθούν με τη γενικότερη πάλη του εργατικού κινήματος για κοινωνικές ανατροπές. Μόνο όταν υιοθετηθούν και διεκδικηθούν από την ίδια την κοινωνία, όταν αποτελέσουν αιτήματα των κινημάτων της και στόχο της κοινής πάλης για πραγματική ισότητα και τερματισμό κάθε διάκρισης.
