Της Ελένης Μήτσου
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ περίμενε υπομονετικά να κλείσουν οι πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις των καθηγητών και των εργαζομένων στο ΙΚΑ, στον ΟΑΕΔ και στους οργανισμούς κοινωνικής πολιτικής… για να καλέσει μία 24ωρη γενική απεργία.
Ο μόνος κλάδος που συνεχίζει να απεργεί είναι οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, οι οποίοι, τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, μπαίνουν στην 7η βδομάδα απεργίας! Ωστόσο πρόκειται για έναν κλάδο αριθμητικά μικρό, που δεν έχει δυστυχώς τη δυνατότητα να ανατρέψει τα αρνητικά δεδομένα που υπάρχουν στο υπόλοιπο εργατικό κίνημα αυτή την περίοδο.
Για την ηγεσία της ΓΣΕΕ πάντως, αυτές είναι ιδανικές συνθήκες για την 31η ριπή στον αέρα – την 31η μεμονωμένη και χωρίς σχέδιο γενική απεργία, απ’ τις αρχές του 2010 την ημέρα που μπήκαμε στο μηχανισμό «στήριξης» της Τρόικας και στα Μνημόνια.
Αν η ηγεσία της ΓΣΕΕ καλούσε γενική απεργία την περίοδο που ΟΛΜΕ, ΠΟΣΕ-ΙΚΑ, ΠΟΥ-ΟΑΕΔ και άλλοι κλάδοι πίεζαν για να γενικευτούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις η γενική απεργία θα ήταν πράγματι πετυχημένη και θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν μοχλός για να αναθαρρέψει το εργατικό κίνημα και να στριμώξει τους κυβερνώντες.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και οι λοιποί κυβερνητικοί συνδικαλιστές όμως παίρνουν πολύ σοβαρά το ρόλο τους και δεν παίζουν με τις πιθανότητες. Εκτελούν πιστά τις εντολές που έχουν απ’ τα αφεντικά τους στα κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που συνειδητά επιδιώκουν την ισοπέδωση του εργατικού κινήματος. Εκτελούν πιστά το ρόλο που τους έχουν αναθέσει: να λειτουργούν σαν δούρειος ίππος μέσα στο εργατικό κίνημα!
Μια ακόμα απεργία χωρίς ιδιαίτερη συμμετοχή λειτουργεί ταυτόχρονα σαν άλλοθι για τις ίδιες συνδικαλιστικές ηγεσίες που, σαμποτάρουν και ξεπουλούν τους αγώνες, καθώς όταν έρθουν αντιμέτωπες με κριτική επαναλαμβάνουν συνεχώς: «Εμείς καλούμε απεργίες. Ο κόσμος δεν συμμετέχε». Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση βρίσκει ευκαιρία να δώσει τη δική της «ερμηνεία» για την χαμηλή συμμετοχή λέγοντας πως οι εργαζόμενοι κατανοούν την αναγκαιότητα των μέτρων που λαμβάνονται.
Κυβερνητικοί συνδικαλιστές και κυβέρνηση έχουν τις δικές τους σκοπιμότητες για να προτείνουν μια γενική απεργία όχι τον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη, αλλά τον Νοέμβρη όταν η αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων «σέρνεται στα πατώματα». Το ΠΑΜΕ όμως;
Το ΠΑΜΕ αφού υπέσκαψε όλες τις κινητοποιήσεις των ομοσπονδιών του Δημοσίου το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη* με μόνη εξαίρεση αυτή των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, ανέδειξε τη γενική απεργία την 6ης Νοέμβρη σε μητέρα όλων των μαχών.
Και μετά την 6η Νοέμβρη τι; Πως συνεχίζεται η μάχη; Το ΠΑΜΕ δεν έχει καμία πρόταση για συνέχιση, κανένα σχέδιο αγώνα μέσα στο οποίο να εντάσσει τη γενική απεργία του Νοέμβρη. Έτσι τελικά καταφέρνει και αυτό να στηρίζει τη λογική των γενικών απεργιών-ντουφεκιών στον αέρα.
Η αναγκαιότητα για τη δημιουργία ενός πλατιού δικτύου μαχητικών ομοσπονδιών και σωματείων που να αναλάβουν το σχεδιασμό και την υλοποίηση των αγώνων της επόμενης περιόδου από τα κάτω, προσπερνώντας τις ηγεσίες των Συνομοσπονδιών, είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
Ένα πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είχε γίνει με την πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ την περίοδο που ήταν μπροστά στους αγώνες. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί.
Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι πρέπει να αδράττουν κάθε ευκαιρία που τους δίνεται για να δείξουν την αντίθεσή τους με την κυβερνητική πολιτική και τα μνημόνια και να μη δίνουν κανένα άλλοθι στους νεκροθάφτες του εργατικού κινήματος, για να βαθαίνουν το λάκκο που του σκάβουν. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, είναι σημαντική η συμμετοχή καθενός από εμάς στην απεργία της 6ης Νοέμβρη.
