Τι κοινό έχουν η Κολομβία, η Ζιμπάμπουε, το Μπαγκλαντές και η Αιθιοπία; Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν κανείς, είναι πως πρόκειται για φτωχές χώρες, όπου η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ζει στα όρια της φτώχειας και κάθε έννοια εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων καταπατάται βίαια από τις κυβερνήσεις και τους εγχώριους και διεθνείς εκμεταλλευτές. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν, ωστόσο οι παραπάνω χώρες έχουν ένα ακόμη κοινό στοιχείο: βρίσκονται πολύ πάνω από την Ελλάδα στην κατάταξη με βάση την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων!
Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ για το 2019, σε μια λίστα 141 χωρών, η Ελλάδα βρίσκεται στην 138η θέση, ενώ την ξεπερνούν στην έλλειψη προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων, μόνο η Υεμένη, η Γουατεμάλα και το Μπουρούντι! Με άριστα το 100, το οποίο «πιάνουν» μόνο η Σλοβακία και η Σουηδία, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ κάτω από τη βάση, συγκεντρώνοντας μόλις 10 βαθμούς και τερματίζοντας τέταρτη από το τέλος!
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως χώρες που θα περίμενε κανείς να βρίσκονται πολύ χαμηλότερα στην κατάταξη, όχι μόνο ξεπερνάνε την ελληνική εργασιακή πραγματικότητα, αλλά και με πολύ ψηλότερη βαθμολογία. Έτσι, χώρες όπως η Γεωργία και η Ναμίμπια συγκεντρώνουν 82 βαθμούς, η Ρουάντα 80, το Νεπάλ 77, η Νικαράγουα 72, η Αγκόλα και η Αϊτή 71, η Κένυα και το Πακιστάν 66, η Καμπότζη 59. Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα και βέβαια έχει ενδιαφέρον να ρίξει κανείς μια πιο πλήρη ματιά στη λίστα.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι των παραπάνω χωρών απολαμβάνουν αυστηρά μέτρα προστασίας των δικαιωμάτων τους. Αντίθετα, είναι ένδειξη του πόσο έχουν κατρακυλήσει τα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, των σκληρών πολιτικών λιτότητας και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
