Ένα χρόνο πριν, εργαζόμενοι από όλο τον κόσμο πρόσφεραν απλόχερα οικονομική βοήθεια για τα θύματα του τσουνάμι, πολύ πριν οι κυβερνήσεις τους άρχισαν τις δηλώσεις αλληλεγγύης τους για τους πληγέντες. Η Oxfam, για παράδειγμα, μάζεψε πάνω από 160 εκατ. λίρες από τις οποίες περισσότερο από το 90% ήταν δωρεές απλών εργαζομένων. Μέσα σε μια εβδομάδα, 35.000 άνθρωποι μπήκαν στην ιστοσελίδα της CADOF (Catholic Agencies for Overseas Development) για να δώσουν χρήματα. Περισσότερα από 300 εκατ. λίρες συγκεντρώθηκαν μόνο στην Αγγλία.
Συνολικά 2,95 δις δολάρια ανθρωπιστικής βοήθειας προορίζονταν για τα θύματα του τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Αλλά τα θύματα είναι ακόμα ζητιάνοι στους δρόμους. Που πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Γιατί έχουν χτιστεί μόλις 1000 σπίτια στην Σρι Λάνκα ενώ ο αριθμός όσων καταστράφηκαν από το κύμα ήταν 50.000; Που πήγαν πάνω από 2000 κοντέινερς από τα 5000 που έφτασαν στο λιμάνι της Σρι Λάνκα; Αυτός ο γρίφος δεν είναι δύσκολο να λυθεί.
Μετά το τσουνάμι έφτασαν στην Σρι Λάνκα περίπου 500 ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις). Η κάθε οργάνωση, με το δικό της κομμάτι χρημάτων που συγκεντρώθηκε για τα θύματα, υποστήριξε ότι πρόσφερε βοήθεια. Αρκεί όμως να κοιτάξει κανείς κάποιες από αυτές τις ΜΚΟ για να καταλάβει τι απέγιναν τα χρήματα που προορίζονταν για τα θύματα και γιατί τα θύματα υποφέρουν ακόμα.
Η Oxfam, ξεκίνησε αγοράζοντας καινούρια οχήματα που στην πλειοψηφία τους ήταν από την Ινδία. Η οργάνωση αυτή όχι μόνο πλήρωσε τεράστια ποσά για την αγορά των οχημάτων, αλλά πλήρωσε και πάνω από 1 εκατ. ρουπίες για φόρους εισαγωγής στην κυβέρνηση της Σρι Λάνκα.
Μια άλλη οργάνωση, η CARE δίνει 3.500 ρουπίες (περίπου 3,60 δολάρια) κάθε μέρα σε όσους δουλεύουν καθαρίζοντας τα χωριά τους. Μπορεί αυτό να είναι ένα σημαντικό ποσό για τα δεδομένα της Σρι Λάνκα, δεν θα βοηθήσει όμως τα θύματα να ξαναχτίσουν την καταστραμμένη ζωή τους. Δεν θα μπορέσουν να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους. Υπάρχουν πάνω από δυο εκατ. άνθρωποι που πρόσφεραν χρήματα γενναιόδωρα, ο καθένας δίνοντας πάνω από 3.60 δολάρια κατά μέσο όρο. Μέχρι όμως τα θύματα του τσουνάμι να καταφέρουν να μαζέψουν λίγες εκατοντάδες δολάρια, τα υψηλά αμειβόμενα στελέχη αυτών των φιλανθρωπικών οργανώσεων έχουν σχεδόν διπλασιάσει, ακόμα και τριπλασιάσει την περιουσία τους. Τα έξοδα λειτουργίας αυτών των ΜΚΟ μερικές φορές ξεπερνούν το ποσό που δαπανάται για την ανθρωπιστική βοήθεια που προσφέρουν. Για παράδειγμα, το κόστος αποστολής ενός μπουκαλιού νερού στην Σρι Λάνκα, ξεπερνά το κόστος που έχει το ίδιο το μπουκάλι νερό.
Η CCF (Christian Charity Fund) από την άλλη, δίνει δάνεια σε επιλεγμένους μικροεπιχειρηματίες και σε εύπορα πρόσωπα της μεσαίας τάξης. Η CCF, για να εξασφαλίσει την αποπληρωμή αυτών των δανείων με επιτόκιο, επιλέγει για «πελάτες» της ευυπόληπτα άτομα και οργανώσεις, που δεν είναι πάντα θύματα του τσουνάμι.
Η Citygroup, που δραστηριοποιείται επίσης στην περιοχή, έχει αυξήσει το πελατολόγιο της με μικροεπιχειρηματίες και πλούσιους της περιοχής. Τα προγράμματα «μικρο-χρηματοδότησης» και «μικρο-πίστωσης» της Citygroup επεκτείνονται με μεγάλη ταχύτητα. Τα θύματα του τσουνάμι που έχουν χάσει όλα τους τα υπάρχοντα δεν πληρούν βεβαίως τις προϋποθέσεις για αυτά τα δάνεια που έχουν επιτόκιο αγοράς. Η Citygroup δημοσίευσε αναφορές στις οποίες απαριθμούσε τους αγρότες και τους ψαράδες που μπορούν να πάρουν ένα τέτοιο δάνειο, από τους οποίους όμως η πλειοψηφία τους δεν είναι θύματα του τσουνάμι αλλά ντόπιοι με επιχειρηματικά συμφέροντα.
Τα Ηνωμένα Έθνη κατατάσσουν την Citygroup μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα και την Deutsche Bank σαν μια από τις οργανώσεις που προσφέρουν βοήθεια. Ωστόσο, παραδέχεται πως «τα προγράμματα μικρο-πίστωσης δεν είναι πάντα η απάντηση. Αν ο κόσμος δεν έχει τα μέσα να ξεπληρώσει ένα δάνειο, άλλες μορφές βοήθειας, όπως επιδοτήσεις, θέσεις εργασίας, εκπαιδευτικά προγράμματα και καταφύγιο ίσως να ήταν πιο κατάλληλες».
Αυτό το παράδειγμα δείχνει γιατί τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα των νέο-αποικιακών χωρών. Πρόσφατα δέχτηκαν τον διορισμό από τον Τζώρτζ Μπους των τέως πρόεδρων των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον και Μπους (του πατρός), σαν εκπροσώπους της εκστρατείας για το τσουνάμι. Ακριβώς μετά τον διορισμό του, ο Κλίντον άρχισε να διορίζει τους παλιούς του συναδέλφους. Ο Κόφι Ανάν βλέπει τώρα έντρομος τον Κλίντον να δημιουργεί την δική του βάση εξουσίας μέσα στα Ηνωμένα Έθνη.
Συνολικά, από το ποσό των 2.95 δις δολαρίων που υποσχέθηκαν, τα χρήματα που έδωσαν στις ΜΚΟ είναι περίπου 853 εκατ. δολάρια. Τι συνέβη με τα υπόλοιπα;
Στην Αγγλία, μια Επιτροπή για την αντιμετώπιση Καταστροφών (DEC), με το όνομα της οποίας εκπροσωπείται ένας μεγάλος αριθμός φιλανθρωπικών οργανώσεων, συγκέντρωσε περίπου 300 εκατ. λίρες για τα θύματα των καταστροφών. Ο πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ υποσχέθηκε ότι η κυβέρνηση θα φανεί εξίσου γενναιόδωρη με τον απλό κόσμο, και μάλιστα, ότι θα ξόδευε τόσο σημαντικά ποσά που θα ξεπερνούσε τις δωρεές του απλού κόσμου. Η παραπάνω δήλωση δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα από τα ψέματα του Μπλερ.
Στις 12 Δεκέμβρη, οι Times αποκάλυψαν ότι ο πρωθυπουργός είχε αθετήσει την υπόσχεσή του. Τελικά η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι το ποσό που θα έστελνε ήταν μόλις 250 εκατ. λίρες. Οι Times αργότερα αποκάλυψαν ότι από αυτά, μόνο τα 75 εκατ. δαπανήθηκαν τελικά σε ανθρωπιστική βοήθεια.
Είναι η ίδια ιστορία με όλες τις λεγόμενες «χώρες-δωρητές», που ποτέ δεν καταφέρνουν να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, και παρόλα αυτά διατηρούν κυρίαρχο ρόλο στις αποφάσεις για το που θα πάνε τα χρήματα που συγκεντρώνονται. Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την οικονομική βοήθεια για να εκβιάσουν τις χώρες που την δέχονται να εφαρμόσουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ιδιωτικοποιήσεις. Εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν συνεισφέρει οικονομικά για να βελτιωθούν οι ζωές των θυμάτων. Η αλληλεγγύη τους όμως χρησιμοποιήθηκε για διαφορετικούς σκοπούς.
Μεγάλο μέρος των χρημάτων που συγκεντρώθηκαν για τα θύματα του τσουνάμι στην Σρι Λάνκα, έφτασαν μεν στη χώρα, αλλά ποτέ δεν έφτασαν πιο μακριά από τις τσέπες των στελεχών της κυβέρνησης και της παρέα τους. Ο πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού για τη Διαφάνεια δήλωσε δημόσια ότι μέρος των χρημάτων χρησιμοποιήθηκε για πολιτικούς σκοπούς του κυβερνώντος κόμματος, και για να χτιστούν σπίτια για ανθρώπους που είχαν σχέση με αυτό, αλλά δεν είχαν χάσει τα σπίτια τους από το τσουνάμι.
Η κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να φτάσει η βοήθεια μόνο σε περιοχές που τους υποστηρίζουν πολιτικά, και εξαιρεί από τη βοήθεια τη μειονότητα των Ταμίλ. Και η επιλεκτική αυτή βοήθεια είναι ο βασικός λόγος που τους επέτρεψε να ξανακερδίσουν τις πρόσφατες εκλογές.
Μέσα στη γενικευμένη διαφθορά, τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν για τα θύματα του τσουνάμι έμειναν στα χέρια λίγων, ενώ στα πραγματικά θύματα, το μόνο που έχει απομείνει είναι η απελπισία. Οι περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι που επλήγησαν από το τσουνάμι, υποφέρουν από την εγκατάλειψη της διεφθαρμένης τους κυβέρνησης, και την υποκρισία που τους προσφέρει ο ιμπεριαλισμός.
Η διεθνής και οργανωμένη πάλη των εργαζομένων είναι ο μόνος δρόμος για να αγωνιστούμε ενάντια σε τέτοιου είδους φαινόμενα μαζικής καταστροφής και εκμετάλλευσης.
