του Νίκου Κοκκάλη
Τη Δευτέρα 23/9, οι εργαζόμενοι και η νεολαία στο Σουδάν βγήκαν στους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων της χώρας, απαιτώντας την παραίτηση του μισητού καθεστώτος Αλ-Μπασίρ (ισλαμιστές, κυβερνούν την χώρα από το 1989 βάσει του Ισλαμικού Νόμου).
Εντυπωσιακή στις διαδηλώσεις ήταν η συμμετοχή γυναικών, οι οποίες υφίστανται διπλή καταπίεση από το ισλαμικό καθεστώς. Η εξέγερση διήρκεσε περίπου μια εβδομάδα, και οι κυριότερες διαδηλώσεις έγιναν σε γειτονιές του Χαρτούμ και του Αλ Ουμντουρμάν (συμπρωτεύουσα). Αφορμή ήταν η αύξηση στις τιμές του γκαζιού και των πετρελαιοειδών, λόγω της διακοπής της κυβερνητικής επιχορήγησης για τα καύσιμα.
Οι αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων, οδήγησαν ταυτόχρονα σε αυξήσεις στα είδη διατροφής, κάτι που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Στις διαδηλώσεις σημειώθηκαν εκτεταμένα επεισόδια κατά τα οποία η αστυνομία χρησιμοποίησε πυροβόλα όπλα κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 60 άνθρωποι και να τραυματιστούν δεκάδες άλλοι. Ταυτόχρονα, η αστυνομία έκανε μαζικές συλλήψεις νεολαίων, ενώ για τουλάχιστον δύο μέρες δεν υπήρχε πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Το λαομίσητο καθεστώς του Μπασίρ κυβερνά από το 1989 βασισμένο στην ωμή βία και τις σφαγές μειονοτήτων. Τα βασικότερα στηρίγματα του βρίσκονται στις δυνάμεις ασφαλείας, την δικαστική και θρησκευτική εξουσία, αλλά και τους αιμοσταγείς φονιάδες Janjaweed (νομάδες αραβικής καταγωγής που δρουν σαν παραστρατιωτικοί και τρομοκρατούν τους αγροτικούς πληθυσμούς).
Καθ’ όλη την εβδομάδα των διαδηλώσεων, διοργανώθηκαν απεργίες από διάφορα συνδικάτα (δικηγόροι, γιατροί κλπ), τα οποία καλούσαν σε γενική απεργία. Πράγματι, προκειμένου να ανατραπεί το αυταρχικό καθεστώς, δεν αρκούν οι διαδηλώσεις. Η γενική απεργία, με τη μαζική συμμετοχή και στήριξη όλης της κοινωνίας, της νεολαίας, των αγροτών, των καταπιεσμένων γυναικών, είναι το μόνο όπλο που μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση και να προετοιμάσει ένα συνολικότερο κίνημα των εργαζομένων και των φτωχών της χώρας, που θα διεκδικήσει πραγματική δημοκρατία και ανθρώπινες συνθήκες ζωής.
