Η πόλη του Σιάτλ έχει τον τελευταίο καιρό απασχολήσει τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, εξαιτίας της στεγαστικής κρίσης με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη. Η πόλη είναι βάση για μεγάλες εταιρίες στο χώρο των νέων τεχνολογιών (με πρώτη την Amazon), η ανάπτυξη των οποίων εκτόξευσε τις τιμές των ακινήτων. Τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί (αύξηση 19% σε ένα χρόνο!) με αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση του αριθμού των αστέγων, αλλά και των ανθρώπων που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στα αστρονομικά ποσά που ζητάνε οι ιδιοκτήτες.
Εκβιασμοί της Amazon
Κάτω από την πίεση αυτής της κατάστασης, και μετά από κινηματικές δράσεις που απαιτούσαν από το Συμβούλιο της πόλης να λάβει μέτρα, το θέμα άρχισε να συζητιέται έντονα.
Και όντως σε μια πρώτη φάση, το Συμβούλιο της πόλης πήρε απόφαση να φορολογήσει την Amazon και άλλες μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην πόλη, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ένα πρόγραμμα κατασκευής κοινωνικών κατοικιών για τις ανάγκες των άστεγων και των πιο φτωχών στρωμάτων της περιοχής.
Στη συνέχεια, περίπου ένα μήνα μετά, ήρθε η ανάκληση της απόφασης (!!!) κάτω από την πίεση και τους εκβιασμούς της Amazon. Η εταιρεία απείλησε να τερματίσει μια σειρά κατασκευαστικά έργα, απολύοντας τους εργαζόμενους που απασχολούνταν σε αυτά. Το Συμβούλιο της Πόλης, πήρε γρήγορα πίσω την αρχική του απόφαση, με το πρόσχημα ότι δεν μπορούσε να τα βάλει με την Amazon…
«Βρες το, διόρθωσέ το»
Η κατάσταση όμως έχει ξεφύγει… «Ευυπόληπτοι» επιχειρηματίες της περιοχής χρησιμοποιούν μια εφαρμογή στα κινητά τους η οποία τους επιτρέπει να «καταδίδουν» άστεγους, ενημερώνοντας την αστυνομία για τη θέση του καταφυγίου τους και καλώντας την να τους απομακρύνει!
Η εφαρμογή «find it, fix it», (βρες το, διόρθωσέ το) δημιουργήθηκε από τις αρχές της πόλης, προκειμένου να μπορούν οι κάτοικοι να αναφέρουν άμεσα μια σειρά από προβλήματα, όπως λακκούβες στους δρόμους, προβλήματα με τον φωτισμό, παράνομη απόρριψη σκουπιδιών, προβλήματα με τη σήμανση, κ.α. Μια «καινοτομία» χάρη στην οποία τα προβλήματα της πόλης μπορούν να εντοπίζονται και να διορθώνονται άμεσα, με τη συμμετοχή των πολιτών.
Μια ομάδα επιχειρηματιών όμως, άρχισε να χρησιμοποιεί την εφαρμογή αυτή εναντίον των πιο φτωχών πολιτών της πόλης. Έτσι, όποιος θέλει μπορεί να ενημερώσει σε πραγματικό χρόνο την αστυνομία και την δημοτική αρχή για την ακριβή θέση ενός αστέγου, δημιουργώντας πίεση για την απομάκρυνση του.
Οι «νέες τεχνολογίες» που υποτίθεται υπηρετούν τους πολίτες, χρησιμοποιούνται λοιπόν ενάντια στα πιο φτωχά στρώματα της πόλης…
Το πάρκο της Ραβένα
Σύμφωνα με τις υπηρεσίες αστέγων της πόλης, περίπου 6.000 άνθρωποι ζουν σε αυτοκίνητα, στο δρόμο ή σε παράνομους καταυλισμούς. Ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει τους ανθρώπους που ζουν σε καταφύγια αστέγων της πόλης, που είναι άλλες 3.500!
Το «Πάρκο της Ραβένα» στο Σιάτλ, είναι μια μεγάλη δασική έκταση, μέσα στην πόλη, στην οποία βρίσκουν καταφύγιο πολλοί από τους άστεγους κατοίκους της.
Ο καταυλισμός αστέγων του πάρκου, όπως και πολλοί άλλοι σε ολόκληρη την πόλη, ενοχλούν τους πιο ευκατάστατους κατοίκους, οι οποίοι απευθύνονται ανά τακτά διαστήματα στην αστυνομία, ζητώντας την απομάκρυνσή τους!
Υπολογίζεται ότι μέσα στον περασμένο χρόνο, οι αρχές δέχτηκαν συνολικά 12.500 κλήσεις που σχετίζονταν με αιτήματα απομάκρυνσης καταυλισμών αστέγων, κατά μέσο όρο δηλαδή, 34 την ημέρα.
Ατέλειωτη υποκρισία!
Οι αρχές της πόλης, έχουν απαιτήσει από την κοινότητα των αστέγων που ζει στην περιοχή να εγκαταλείψει το πάρκο από τα τέλη του 2017. Προσπαθούν να τους διώξουν με «σκούπες» της αστυνομίας και συνεχείς επιθετικούς ελέγχους. Το κράτος έχει ξοδέψει 10 εκατομμύρια δολάρια σε αυτές τις επιχειρήσεις «σκούπα» ενάντια στους αστέγους, που δεν έχουν κανένα νόημα. Οι άστεγοι επιστρέφουν στο δάσος γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε.
Ταυτόχρονα, μεγάλα ποσά έχουν δοθεί σε επεμβάσεις «αρχιτεκτονικής ενάντια στους αστέγους». Η τοποθέτηση π.χ. σιδερένιων κατασκευών για παρκάρισμα ποδηλάτων κάτω από γέφυρες για να μην μπορούν να κοιμούνται εκεί οι άστεγοι είναι μια από αυτές. Η μόνη «αποτελεσματικότητα» αυτού του μέτρου είναι ότι αυξάνονται οι θάνατοι των αστέγων, που αναγκάζονται να κοιμούνται σε λιγότερο προστατευμένους χώρους.
Τεράστια ποσά δίνονται λοιπόν από τις αρχές της πόλης για να μην «φαίνονται» οι άστεγοι. Από την άλλη, όταν προτείνονται λύσεις για να δοθεί μια πραγματική απάντηση στο πρόβλημα (όπως η φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων που έχουν βγάλει τεράστια κέρδη από αυτή την «ανάπτυξη»), οι αρχές τις πόλης αρνούνται να τα εφαρμόσουν. Πόση υποκρισία…
