Το παρακάτω άρθρο του σ. Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδη* δημοσιεύτηκε αρχικά στην εφημερίδα «Πελοπόννησος»
Μοιραίο επακόλουθο περιόδων πολιτικής παλινδρόμησης σαν κι αυτή που διανύουμε στις μέρες μας είναι και η επίταση της πλέον αντιδραστικής προπαγάνδας. Στο πλαίσιο αυτό γινόμαστε μάρτυρες αλλεπάλληλων προσπαθειών εξωραϊσμού της μεταξικής δικτατορίας. Τα κατά κανόνα φαιδρά μυθεύματα είναι πολλά: ο Μεταξάς ίδρυσε το ΙΚΑ (ιδρύθηκε το 1934), εισήγαγε το 8ωρο (θεσπίστηκε το 1932), ίσως όμως το κυριότερο, είπε το ΟΧΙ! Ότι ο Μεταξάς δεν συναίνεσε στην παράδοση της χώρας (όπως θα προείκαζε η απόκρυψη του τορπιλισμού της Έλλης το δεκαπενταύγουστο του 1940) είναι βέβαια γεγονός, όμως αυτό κάθε άλλο παρά δική του στρατηγική επιλογή υπήρξε.
Ο θλιβερός αυτός άνθρωπος ‒δικτάτορας διορισμένος από το βασιλιά Γεώργιο Β’ με τη σύμφωνη γνώμη όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού‒ με κύριο προσόν τις κατασταλτικές του εμμονές (λ.χ. τους 12 νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες του Μάη του ’36) δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχτεί την άνευ όρων παράδοση στους Ιταλούς, αφενός διότι η χώρα ήταν χειροπόδαρα δεμένη στο άρμα της Βρετανίας (όσο και αν αυτό τον στοίχειωνε) και αφετέρου ‒και πιο σημαντικό‒ διότι δεν θα του ήταν ποτέ δυνατόν να παρουσιάσει μια τέτοια επιλογή στον ελληνικό λαό. Γνώριζε καλά πως αυτό θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου με συνέπειες απρόβλεπτες, τόσο για τον ίδιο όσο και το «κοινωνικό καθεστώς» που τον είχε επιλέξει ως ημι-ολοκληρωτικό τοποτηρητή.
Οκτώ σχεδόν δεκαετίες μετά τον ηρωικό αγώνα των απλών ανθρώπων στα βουνά της Αλβανίας (που συνεχίστηκε στην Ελλάδα και κατά τη διάρκεια της κατοχής) όλα αυτά ‒θα έπρεπε να‒ είναι γνωστά. Το ότι δείχνουν να αμφισβητούνται αποτελεί εξόχως ανησυχητικό σημείο των καιρών που πρέπει να προκαλέσει εγρήγορση. Με τη μια ή άλλη μορφή, το δηλητήριο του φασισμού δεν απειλεί μόνο τη συλλογική μας μνήμη αλλά και τους τρόπους που αντιλαμβανόμαστε την καθημερινή μας πραγματικότητα.
