Άρθρο του σ. Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδη, Αν. Καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Διευθυντή του Εργαστηρίου Συγκρουσιακής Πολίτικής και Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (CLH).
Η διολίσθηση κάθε αντιδραστικής εξουσίας στον ανορθολογισμό και την αυτογελοιοποίηση αποτελεί ιστορική σταθερά. Τα επιχειρήματα που σε τέτοιες περιστάσεις προβάλλονται από τους ισχυρούς είναι ευτελή και προσχηματικά ‒όσο περνά ο χρόνος όλο και πιο πολύ, όσο και αν η ευτέλεια καμουφλάρεται με αυτιστικούς ύμνους που εκπέμπουν χειραγωγούμενοι κόλακες και ΜΜΕ. Αυτό βέβαια δεν το καταλαβαίνουν μόνο όσοι εξουσιάζονται, το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι οι εξουσιαστές. Γι’ αυτό και θωρακίζονται σωρεύοντας μέσα καταστολής που τα βαφτίζουν «ασφάλεια». Αυτό είναι και το μοτίβο της τρέχουσας συζήτησης για την Αστυνομία στα Πανεπιστήμια (ένα μοτίβο σκέψης και πρακτικών που εμφανίζεται περίπου απαράλλαχτο και στον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας).
Έχει σημασία να επισημάνει κανείς τα βασικά. Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται ούτε για την παιδεία ούτε για την υγεία. Αν ενδιαφερόταν θα παρείχε τους πόρους που απαιτούνται για τη στήριξη και την αναβάθμισή τους. Είναι τόσο απλό! Κι αυτό το απλό πρέπει να αναδειχθεί σε όλους τους τόνους (με στοιχεία και αριθμούς) ώστε να εκτεθεί και να διαρρηχθεί ο προπαγανδιστικός μανδύας με τον οποίο περιβάλλεται η κατασταλτική αστυνόμευση. Σύστημα φύλαξης είχαν τα πανεπιστήμια, αλλά αυτό στην ουσία καταργήθηκε ήδη από το 2013, όταν απολύθηκαν πάνω από 13.000 υπάλληλοι. Η δημόσια παιδεία (όχι μόνο το δημόσιο πανεπιστήμιο), ακριβώς όπως και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, αφέθηκε στη μοίρα του, αδυνατώντας ‒όχι σπάνια‒ να διατηρήσει ακόμη και τη στοιχειώδη δυνατότητα υποστήριξης συνεργείων καθαρισμού. Πρόκειται για πραγματικότητα παλιά και βαθιά βιωμένη από όλους όσους έχουν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα: μια εικόνα υβριστικής και βάναυσης υποτίμησης και υπονόμευσης: προκλητική υποχρηματοδότηση, εγκατάλειψη, χλευασμός ‒και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, βρέθηκε το φάρμακο για όλες τις νόσους, η αστυνομία.
Η κυβέρνηση επικαλείται βέβαια το πρόβλημα της παραβατικότητας προβάλλοντας εικόνες βανδαλισμών. Πόσοι άραγε συνειδητοποιούν πως οι εικόνες αυτές αποτελούν πριν και πάνω απ’ όλα απόρροια της χρόνιας εγκατάλειψης; Πόσοι σκέφτηκαν να δουν τι προκαλεί τα μεμονωμένα περιστατικά βίας ‒αυτά που σπεύδουν να μεγεθύνουν και γενικεύσουν, δυσφημώντας και διαβάλλοντας το πανεπιστήμιο; Οι απαντήσεις είναι τόσο κραυγαλέες και οι προθέσεις των ευτελών επιχειρημάτων της κυβέρνησης τόσο πρόδηλες, που και η απλή εμπλοκή μαζί τους κινδυνεύει να παγιδέψει όποιον την επιχειρεί σε έναν εξακολουθητικό παραλογισμό. Η παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια ‒μέτρο που ήδη καταγγέλθηκε από κάθε εμπλεκόμενο παιδαγωγικό φορέα‒ όχι μόνο κανένα πρόβλημα δε θα λύσει, αλλά θα επαυξήσει τα όσα ήδη υπάρχουν προσθέτοντας νέα ‒η αστυνομία όχι μόνο ασφάλεια δε θα φέρει αλλά, το ακριβώς αντίθετο, θα προκαλέσει γενικευμένη ανασφάλεια. Είπαμε όμως: στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η ασφάλεια, αλλά η καταστολή, συνδυαστικά βέβαια με τον αποκλεισμό της κοινωνίας από το δημόσιο αγαθό της παιδείας, καθώς και η πάταξη κάθε δυνατότητας αντίστασης στο καταθλιπτικό υπάρχον και ‒κυρίως‒ σε αυτό που έρχεται.
Προκύπτει ξεκάθαρα πως μόνος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης. Χρειάζεται επιμονή, υπομονετική εξήγηση και δράσεις που να κλιμακώνονται απευθυνόμενες σε όλες και όλους τους εμπλεκόμενους, δηλαδή σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος, ιδιαίτερα καθώς διεξάγεται σε μια περίοδο που τα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά. Όμως με ενότητα, ορθό λόγο και αποφασιστικότητα, ο αγώνας για το δημόσιο αυτοδιοικούμενο πανεπιστήμιο μπορεί να γίνει αγώνας ολόκληρης της κοινωνίας, αφήνοντας παρακαταθήκες για τη δυναμική ανασύνταξή της.
