(με αφορμή τη μίνι Σύνοδο της ΕΕ για το προσφυγικό)
Του Τάκη Γιαννόπουλου
Στην μίνι Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που κάλεσε ο Ζ.Κ. Γιούνκερ στις Βρυξέλλες με τη συμμετοχή ηγετών 10 κρατών (Ελλάδας, Αυστρίας, Βουλγαρίας, Γερμανίας, Κροατίας, ΠΓΔΜ, Ουγγαρίας, Ρουμανίας, Σερβίας και Σλοβενίας) ο στόχος ήταν φανερός αλλά φυσικά όχι δημόσια διατυπωμένος: Η Ε.Ε. θέλει να κρατήσει το θέμα «πρόσφυγες» μακριά από την αυλή της και να το σπρώξει κάτω από το «χαλί» – βασικά να το «φορτώσει» στις βαλκανικές χώρες και στην Τουρκία.
Το ότι μιλάμε για ανθρώπους και όχι για αντικείμενα, ουδόλως απασχολεί τομάρια σαν το Γιούνκερ, τη Μέρκελ, τον Τουσκ και τις πολυεθνικές–αφεντικά τους. Όπως δεν τους απασχολεί ότι είναι οι ίδιες οι πολιτικές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ που προκάλεσαν τα κύματα των εκατομμυρίων προσφύγων.
Τρείς Σύνοδοι μέσα σε 1 μήνα!
Αυτή ήταν η 5η σύνοδος της Ε.Ε. μέσα στο χρόνο και η τρίτη μέσα σε ένα μήνα για το θέμα, αφού οι προηγούμενες τέσσερις είχαν αποτύχει να δώσουν οποιαδήποτε λύση στο ζήτημα.
Αφού η ΕΕ (μαζί με τις ΗΠΑ) εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά τις χώρες που σήμερα βρίσκονται σε κρίση σε συνεργασία με τους απανταχού τοποτηρητές τους τύπου Σαντάμ, Καντάφι, Άσαντ κλπ…
…αφού εξόπλισαν και εκπαίδευσαν παρανοϊκές δυνάμεις τύπου Αλ Κάιντα και ISIS…
…μετά έκαναν και πολεμικές επεμβάσεις σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κ.α., προκαλώντας ένα ανυπολόγιστο χάος και ένα τρομακτικό εφιάλτη που δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογής στους πληθυσμούς αυτών των χωρών: για να ζήσουν πρέπει να φύγουν.
Στη συγκεκριμένη σύνοδο των Βρυξελλών οι Γιούνκερ και σια είχαν σαν βασικό στόχο ένα πράγμα: να κρατήσουν τους πρόσφυγες μακριά από την πόρτα τους.
Η «λύση» που αποφάσισαν: στρατόπεδα συγκέντρωσης
Με βάση την απόφαση της προηγούμενης συνόδου θα φτιαχτούν στην Τουρκία 6 πρόχειροι καταυλισμοί των 300.000 ο καθένας (για τους περίπου 1.8 εκατ. πρόσφυγες που υπάρχουν στο έδαφός της).
Στην τελευταία σύνοδο η βασική νέα πρόταση ήταν να δημιουργηθούν 100.000 θέσεις σε όλο το μήκος του βαλκανικού διαδρόμου, από τα ελληνικά νησιά μέχρι τα αυστριακά σύνορα.
Στην πράξη, αυτό σημαίνει ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης βασικά στις πιο φτωχές βαλκανικές χώρες.
Το γερμανικό περιοδικό Spiegel λίγες μέρες πριν τη Σύνοδο το πρότεινε δημόσια: 50.000 εξ αυτών να είναι σε στρατόπεδο προσφύγων στην Ελλάδα σε ένα από τα Ολυμπιακά Ακίνητα. Άλλες 50.000 θα δεχθούν –σύμφωνα με την απόφαση της ΕΕ– η ΠΓΔΜ, η Σερβία, η Αλβανία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Μαυροβούνιο.
Ένα χαρακτηριστικό της Συνόδου ήταν ότι ο κάθε ηγέτης ήθελε να κρατήσει τους πρόσφυγες μακριά από την δική του χώρα προτείνοντας στις άλλες χώρες να ανοίξουν τις πόρτες τους. Έτσι ο ακροδεξιός Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας καλούσε την Ελλάδα να κρατήσει τους πρόσφυγες, ο Σλοβένος πρωθυπουργός Μίρο Τσεράρ την Κροατία, ο Κροάτης πρωθυπουργός Ζόραν Μιλάνοβιτς τις Ελλάδα και Τουρκία, ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ Γκιόργκε Ιβάνοφ δέχεται μόνο 2.000 πρόσφυγες κοκ.
Θα ήταν μια πραγματική κολοκυθιά αν δεν αφορούσε χιλιάδες ζωές ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου ή διαβιούν σαν τα ζώα στους απάνθρωπους καταυλισμούς της Μόριας στη Λέσβο, της Ειδομένης, των συνόρων Κροατίας-Σλοβενίας κα.
ΕΕ: επιτάχυνση των διαδικασιών επαναπατρισμού…
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά η απόφαση της μίνι Συνόδου Κορυφής αναφέρει ότι οι χώρες μέλη:
«επιβεβαιώνουν την αρχή της άρνησης εισόδου σε υπηκόους τρίτων χωρών που δεν δείχνουν επιθυμία υποβολής αιτήματος για διεθνή προστασία» και ότι «η ΕΕ θα επιχειρήσει την επιτάχυνση των διαδικασιών επαναπατρισμού Αφγανών, Ιρακινών, Πακιστανών και πολιτών του Μπαγκλαντές, εάν απορριφθούν τα αιτήματα για άσυλο».
Ποιοι είναι οι υπήκοοι αυτών των χωρών που «δεν θα έχουν επιθυμία υποβολής αιτήματος για διεθνή προστασία»; Με ποια κριτήρια θα διαχωρίζονται; Και πως γίνεται να υπάρχουν Αφγανοί που δικαιούνται παροχή ασύλου και Αφγανοί που δεν δικαιούνται; Και τι θα σημαίνει για τη ζωή αυτών των ανθρώπων ο βίαιος επαναπατρισμός, δηλαδή η απέλαση;
Στον 21ο αιώνα στην Ευρώπη του… «Διαφωτισμού» οι πιο αντιδραστικές λέξεις επιχρυσώνονται με άλλες πιο εύηχες ακριβώς για να κρυφτεί η βαθιά απανθρωπιά τους: «επαναπατρισμός», «μετεγκατάσταση», «επαναπροώθηση» κλπ.
Υποκρισία
Τι κάνει λοιπόν για το πρόβλημα η ΕΕ; Χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς Αϊλάν και στην πράξη δέχεται έναν απειροελάχιστο αριθμό προσφύγων.
Η Ε.Ε. με πληθυσμό 508 εκατομμυρίων θα δεχτεί στο έδαφός της 160.000 «νόμιμους» πρόσφυγες σε βάθος διετίας (όταν από την Τουρκία ζητά να δεχτεί, εδώ και τώρα, 1,8 εκατομμύρια) σύμφωνα με τις αποφάσεις της προηγούμενης συνόδου!
Όμως, μόνο τον Οκτώβριο οι αφίξεις προσφύγων ήταν 600.000 σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης και όταν μόνο οι πρόσφυγες από τη Συρία ανέρχονται σε 4 εκατομμύρια…
Στην περίπτωση της Ελλάδας
Τελικά ο Τσίπρας αποδέχτηκε την εγκατάσταση 50.000 προσφύγων αλλά με διαφορετική μορφή και κατανομή. Δεν θα είναι 50.000 στην Αθήνα όπως προτάθηκε αρχικά αλλά 30.000 μέχρι το τέλος του 2015, κατανεμημένοι ως εξής: 7.000 στα νησιά και από 10.000 σε Αττική και Βόρεια Ελλάδα. Επιπλέον άλλοι 20.000 θα φιλοξενούνται σε σπίτια με επιδότηση ενοικίου με χρηματοδότηση της Ε.Ε. και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
Δεσμεύτηκε επίσης ότι ως το τέλος Δεκέμβρη θα είναι έτοιμα τα 5 hotspots σε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Κω και Λέρο, που στην πραγματικότητα μαζί με τα αντίστοιχα σε Τουρκία και Ιταλία, θα είναι κέντρα διαχωρισμού, διαλογής, καταστολής και απελάσεων.
Όμως οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. 48.000 είναι μόνο οι πρόσφυγες που έφτασαν στη Λέσβο μέχρι την προηγούμενη βδομάδα. Επίσης όλοι ελπίζουν ότι τα σύνορα θα μένουν ανοιχτά άρα θα υπάρχει απρόσκοπτη μεταφορά προσφύγων σε Ειδομένη – ΠΓΔΜ – Σερβία κλπ. Τι θα γίνει όμως αν τα σύνορα κλείσουν όπως κάνουν ήδη μια σειρά χώρες;
Επίσης, ποιος σχεδιασμός υπάρχει για να δημιουργηθούν ανθρώπινα κέντρα υποδοχής για 50.000 ανθρώπους όταν το μόνο παρόμοιο κέντρο που υπάρχει με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αυτό του Ελαιώνα, χωρητικότητας 720 ανθρώπων; Και όταν στο Παλαί του Γαλατσίου υπήρξε ένα απίστευτο χάος με 1.300 πρόσφυγες τις πρώτες μέρες, που διευθετήθηκε προσωρινά μόνο χάρη στις προσπάθειες των εθελοντών και στη δραστική μείωση του αριθμού των διαμενόντων; Και βέβαια τι θα γίνει όταν οι ροές αυξηθούν και πάλι ειδικά με τον ερχομό της Άνοιξης;
Τι θα έπρεπε να γίνει
- Το πρώτο που θα έπρεπε να γίνει (κι αυτό απαιτεί πίεση σε ΕΕ, ΟΗΕ, καθώς και στις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας) είναι να μπουν πλοία που να μεταφέρουν τους πρόσφυγες από τις ακτές της Τουρκίας στην Ελλάδα.
Αντί το δρομολόγιο να ξεκινάει από τη Μυτιλήνη, να ξεκινάει από τα τουρκικά παράλια και να καταλήγει στα λιμάνια του Πειραιά, της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης.
Με αυτόν τον τρόπο θα ήταν άμεσα δυνατό το σταμάτημα των πνιγμών στη θάλασσα και το χτύπημα της παράνομης διακίνησης.
Το ίδιο να γίνει και στις ακτές της Λιβύης ώστε να μεταφέρονται με πλοία οι πρόσφυγες στην Ιταλία ή άλλες χώρες.
- Να πέσουν οι φράχτες όπου υπάρχουν (Έβρος, σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας κλπ) και να αντικατασταθούν από ανοικτά κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας που να διασφαλίζουν τη γρήγορη και ανθρώπινη διέλευση των προσφύγων για τη χώρα προορισμού τους.
- Δυνάμεις χερσαίας ή ναυτικής καταστολής τύπου Frontex και άλλες παρόμοιες να καταργηθούν. Τα κονδύλια που προορίζονταν γι’ αυτές να διατεθούν για τους πρόσφυγες και τα κέντρα υποδοχής.
- Τέλος να υπάρξει ένας καταμερισμός προσφύγων σε όλες τις χώρες της ΕΕ αλλά και εκτός ΕΕ αναλογικά, με βάση τον πληθυσμό και την οικονομική κατάσταση.
Και αυτό προσωρινά μέχρι να υπάρξει κατάπαυση πυρός στις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη και πολιτικές γενναίας οικονομικής βοήθειας προς τις πληγείσες χώρες ώστε να γίνει δυνατή η εθελοντική επιστροφή των προσφύγων στις χώρες καταγωγής τους.
Αυτές είναι προτάσεις που έχουν κατατεθεί, όχι απαραίτητα από μαρξιστές και επαναστάτες, αλλά από επιστήμονες και κοινωνικούς φορείς που απλά έχουν μια δημοκρατική και ανθρωπιστική ευαισθησία – ακόμα και από τον υπεύθυνο του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με έναν στοιχειώδη σχεδιασμό και πολιτική βούληση θα ήταν δυνατό να γίνουν σχετικά απλά και γρήγορα. Και να σώσουν χιλιάδες ζωές άμεσα.
Να χτίσουμε πάνω στη θαυμαστή αλληλεγγύη του λαού
Στη μνημονιακή Ελλάδα του Τσίπρα και των προκατόχων του, Σαμαρά και Βενιζέλου, τα πιο πάνω είναι καθήκοντα της Αριστεράς και του κινήματος (εργατικό, αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό, αλληλεγγύης κοκ). Πρέπει να χτίσουμε πάνω στη θαυμαστή αλληλεγγύη που έδειξε ο ελληνικός λαός σε κάθε γωνιά της χώρας και που περιορίζει –μέχρι στιγμής– την ανάπτυξη ρατσιστικών διαθέσεων και επιθέσεων.
Τα 200 σημεία αλληλεγγύης που έχουν καταγραφεί πανελλαδικά χρειάζεται να δικτυωθούν και να συντονιστούν. Μέσα από ένα τέτοιο συντονισμό να επιβάλουμε στην κυβέρνηση την παρουσία τους, το ρόλο τους και τα αιτήματά τους.
Να συντονίσουμε τις δράσεις μας με τα κινήματα αλληλεγγύης και αγώνα που αναπτύσσονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης.
Να συνδέσουμε αυτά τα αιτήματα με τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια, τις πολιτικές που επιβάλλουν μια χούφτα καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Η ταξική αλληλεγγύη δεν έχει στόχο να μοιράσουμε τη δυστυχία και τη φτώχεια μας. Αλλά να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή για όλους μας. Γιατί η Ευρώπη μας χωράει, ο καπιταλισμός όχι.
