Σήμερα (Παρασκευή 15/4) το πρωί, οι «επαγγελματίες» συνδικαλιστές του Δήμου της Αθήνας, (που ανήκουν στη ΔΑΚΕ) προχώρησαν με τον πιο προκλητικό τρόπο στο ξεπούλημα της κατάληψης του Δημαρχείου Αθηναίων που είχαν καταλάβει οι συμβασιούχοι.
Αυτοί οι συνδικαλιστές, με επικεφαλής τον πρόεδρο του ΣΕΔΑ (Σύλλογος Εργαζομένων Δήμου Αθήνας) Β. Πολυμερόπουλο, αποφάσισαν να κλείσουν την κατάληψη, χρησιμοποιώντας σαν δικαιολογία τη χτεσινή (Πέμπτη 14/4) απόφαση του Αρείου Πάγου, η οποία δικαίωνε τις συμβασιούχους καθαρίστριες που εργαζόταν στον ΟΠΑΠ την περίοδο 1991-1994.
Η απόφαση αυτή δεν αφορά του σημερινούς συμβασιούχους καθώς μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου δεν μπορούν να μετατραπούν σε αορίστου ακόμα κι όταν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Το θέμα κατά πόσον η απόφαση του Αρείου Πάγου της 14/4 μπορεί να ωφελήσει και να αποτελέσει δεδικασμένο και για τους συμβασιούχους μετά την Συνταγματική αναθεώρηση του 2001, αποτελεί στην πραγματικότητα θέμα αντιπαράθεσης μεταξύ των συνταγματολόγων. Ωστόσο, αυτό που τουλάχιστο μπορεί να πει κανείς είναι ότι, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τους συμβασιούχους που καταλάβανε το Δημαρχείο της Αθήνας επί 26 μέρες καθώς και για χιλιάδες άλλους που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με τη δική τους.
Οι επικεφαλείς των σωματείων των εργαζομένων στο χώρο του Δήμου, παρουσίασαν την δικαστική επιτυχία των συμβασιούχων του ΟΠΑΠ σαν νίκη για όλους τους συμβασιούχους και ζήτησαν το κλείσιμο της κατάληψης.
Η στάση τους δεν προκαλεί έκπληξη! Τα άτομα αυτά χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να διατηρήσουν ασφυκτικό έλεγχο στην κατάληψη, αρνούμενοι ξανά και ξανά το δικαίωμα των συμβασιούχων να προχωρήσουν σε γενική συνέλευση, αρνούμενοι την εκλογή και τον έλεγχο της συντονιστικής επιτροπής, λαμβάνοντας αποφάσεις αυθαίρετα πίσω από κλειστές πόρτες και ξεκινώντας ένα βρώμικό πόλεμο λασπολογίας ενάντια στα πιο μαχητικά στοιχεία που συμμετείχαν στην κατάληψη.
Η συντονιστική επιτροπή η οποία προέκυψε μέσα στην κατάληψη δεν εκλέχτηκε ποτέ, δεν αποδέχτηκε ποτέ το δικαίωμα της γενικής συνέλευσης να την ελέγχει δημοκρατικά και γι’ αυτό το λόγο αρνιόταν να καλέσει γενική συνέλευση – παρά την πίεση και μιας σειράς μελών της ίδιας της συντονιστικής επιτροπής. Τη μοναδική φορά που υποχρεώθηκε κάτω από την πίεση των πραγμάτων και συγκεκριμένων μελών της να καλέσει γενική συνέλευση, επέμενε να ονομαστεί «ανοιχτή συζήτηση», φοβούμενοι μήπως οι 600 εργαζόμενοι που συμμετείχαν σε αυτήν σκεφτούν ότι έχουν τη δυνατότητα να πάρουν οι ίδιοι αποφάσεις ή ακόμα και να εκλέξουν αυτούς που εκπροσωπούν!
Η στάση αυτή της πλειοψηφίας του συντονιστικού δεν ήταν τυχαία. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του κ. Πολυμερόπουλου να συσκέπτεται με ένα τμήμα του συντονιστικού εν κρυπτώ, δυο μέρες πριν την λήξη της κατάληψης. Ο κ. Πολυμερόπουλος είχε φτιάξει την κλίκα του μέσα στο συντονιστικό, αλλά και έξω από αυτό, με την οποία μαγείρευε τις εξελίξεις πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων.
Χτες Πέμπτη 14/4 έγινε συνάντηση της Συντονιστικής Επιτροπής η πλειοψηφία της οποίας αποφάσισε το κλείσιμο της κατάληψης. Βασικοί άνθρωποι της κατάληψης όπως ο Διονύσης Χριστόπουλος δεν μπορούσαν να παρευρεθούν. Μετά από την επιμονή της Αρετής Δήμου – η μόνη από τους παρόντες στο συντονιστικό που διαφωνούσε με το κλείσιμο της κατάληψης – επιβλήθηκε το ζήτημα αυτό να πάει ως πρόταση σε γενική συνέλευση των συμμετεχόντων στην κατάληψη το επόμενο πρωί.
Σήμερα το πρωί, όμως, όταν μαζεύτηκε ο κόσμος, ο Πολυμερόπουλος και οι υποτακτικοί του δεν επέτρεψαν να γίνει γενική συνέλευση! Κάλεσαν τον κόσμο να βγει έξω από το χώρο της κατάληψης για να ενημερωθεί δήθεν από τους δικηγόρους για το αποτέλεσμα του Αρείου Πάγου. Σ’ αυτή την «ενημέρωση», ο κ. Πολυμερόπουλος δήλωσε στους συμβασιούχους ότι η κατάληψη λήγει. Οι συμβασιούχοι δεν ρωτήθηκαν, δεν μίλησαν, δεν ψήφισαν!
Ο Διονύσης Χριστόπουλος, βασικός άνθρωπος της κατάληψης, αδυνατώντας να παρευρεθεί έστειλε μια επιστολή ηλεκτρονικά, καλώντας τους εργαζόμενους να μην κλείσουν την κατάληψη και να μην πιστέψουν όσους θα τους πουν πως ο αγώνας τους δικαιώθηκε. Την επιστολή του διένειμαν η Αρετή Δήμου και μία ακόμα συμβασιούχος στην κατάληψη. Η κλίκα των υποστηρικτών των επαγγελματιών συνδικαλιστών αντέδρασε με χυδαίο τρόπο στην επιστολή, φτάνοντας στο σημείο να την αρπάζει από τα χέρια κόσμου που τη διάβαζε και να προκαλεί φοβερή ένταση. Όταν δε οι συνδικαλιστές αυτοί έβγαλαν τον κόσμο στο δρόμο για να τον «ενημερώσουν», ξεκίνησαν με ομιλία-επίθεση στην επιστολή του Διονύση Χριστόπουλου κι ενάντια στην Αρετή Δήμου – τα δύο μέλη της συντονιστικής επιτροπής που δεν υποτάχτηκαν και δεν τους έκαναν τη χάρη να καλύψουν το ξεπούλημά τους.
Είμαστε σίγουροι πως μια σειρά από τα υπόλοιπα μέλη της συντονιστικής επιτροπής θα καταλάβουν το τι ακριβώς παίχτηκε στις επόμενες μέρες. Το ίδιο θα συμβεί με πολλούς συμβασιούχους που μέσα στην σύγχυση που προκλήθηκε, δεν μπόρεσαν κατ’ αρχήν να καταλάβουν και κατά δεύτερον να αντιδράσουν.
Δεν ήταν βέβαια καθόλου λίγοι και οι συμβασιούχοι, οι οποίοι από την αρχή της σημερινής ημέρας, καταλαβαίνοντας που πάει η κατάσταση ξεχείλιζαν από οργή. Ωστόσο δεν κατάφεραν να αντιδράσουν συλλογικά και οργανωμένα.
Αυτό που προκύπτει για όλους αυτούς, κατά τη γνώμη μας, είναι να επιδιώξουν να ξανασυναντηθούν μεταξύ τους, να δημιουργήσουν ένα δίκτυο επικοινωνίας και να προετοιμαστούν, βγάζοντας συμπεράσματα, για τους επόμενους αγώνες που θα χρειαστεί να δώσουν. Να κατανοήσουν τον πραγματικά προδοτικό ρόλο που παίζουν οι συνδικαλιστές που είναι πουλημένοι στα δύο κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και να διασφαλίσουν στο μέλλον ότι οι αγώνες τους θα χαρακτηρίζονται από δημοκρατία – για να ελέγχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τους αγώνες τους κι όχι ο κάθε γραφειοκράτης των μηχανισμών της εξουσίας.
Σ’ ότι αφορά τους τελευταίους αυτούς, τους Πολυμερόπουλους και τους υποτακτικούς τους, έχουμε να τους πούμε να μην χαίρονται και τόσο πολύ. Πίσω από τα παχιά τους λόγια κρύβονται δειλά υποκείμενα που βγάλανε μπροστά τους δικηγοράκους τους, για να μπερδέψουν τον κόσμο και που στη συνέχεια δεν είχαν καν τη στοιχειώδη ευαισθησία να επιτρέψουν στον κόσμο να μιλήσει και να ψηφίσει! Συγχαρητήρια πανίσχυροι συνδικαλισταράδες που φοβάστε την ψήφο των εργαζομένων! Είσαστε πραγματικά άξιοι… για να σας φτύνουν οι εργαζόμενοι όπου σας βρίσκουν! Μόνο γι’ αυτό!
______________________________________________________________
Δημοσιεύουμε στην συνέχεια την επιστολή του Διονύση Χριστόπουλου στους εργαζόμενους με την οποία τους καλούσε να μην σταματήσουν την κατάληψη
Επιστολή του Διονύση Χριστόπουλου
(μέλος της συντονιστικής επιτροπής)
στους συνάδελφους της κατάληψης του Δημαρχείου Αθηναίων
Συνάδελφοι, δυστυχώς δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ σήμερα στη συνέλευση της κατάληψης. Όπως είχα ενημερώσει πολλούς από εσάς (και το συντονιστικό) για πολύ σοβαρούς λόγους, που δεν σήκωναν καμία αναβολή, ήμουν υποχρεωμένος να φύγω από το απόγευμα της Πέμπτης για τον τόπο καταγωγής μου, από τον οποίο θα επιστρέψω την Κυριακή.
Ενημερώθηκα ότι στο συντονιστικό που πραγματοποιήθηκε χτες το μεσημέρι και στο οποίο συμμετείχαν εκπρόσωποι των ΔΣ των σωματείων, η πρόταση που πλειοψήφησε ήταν «αναστολή» της κατάληψης του Δημαρχείου. Η αιτιολογία γι’ αυτή την πρόταση ήταν, ότι η απόφαση του Αρείου Πάγου για τις συμβασιούχους καθαρίστριες του ΟΠΑΠ αποτελεί «νίκη» και «λύση» και για τους συμβασιούχους του Δήμου Αθηναίων.
Συνάδελφοι,
Όποιος ισχυρίζεται ότι η θετική απόφαση του Αρείου Πάγου για τις συμβασιούχους καθαρίστριες του ΟΠΑΠ αποτελεί νίκη και λύση και για τους συμβασιούχους του Δήμου Αθηναίων, λέει ΨΕΜΑΤΑ.
Δεν έχουμε τίποτα στα χέρια μας!
Η απόφαση του Αρείου Πάγου, είναι πιθανό να μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας – θα το μάθουμε όταν εκδοθεί και όταν Καμίνης και Ραγκούσης τοποθετηθούν επ’ αυτής. Ωστόσο καμία δικαστική απόφαση δεν μπορεί να δώσει προοπτική νίκης αν σταματήσουμε την καθημερινή πολιτική πίεση που ασκούμε σε Δήμο και Κυβέρνηση μέσω της κατάληψης. Και αυτό δεν αλλάζει όσες σαμπάνιες κι’ αν ανοίξουν.
Συνάδελφοι,
Επαναλαμβάνω: δεν έχουμε τίποτα στα χέρια μας.
Γι’ αυτό η κατάληψη του Δημαρχείου πρέπει να συνεχιστεί.
Όποιος μιλά για «αναστολή» της κατάληψης, στην πραγματικότητα μιλά για κλείσιμο της κατάληψης και τερματισμό του αγώνα.
Αυτόν τον αγώνα πρέπει να τον φτάσουμε μέχρι τέλους.
Να μείνουμε στο Δημαρχείο για όσο καιρό χρειαστεί!
Δεν κάναμε 26 μέρες κατάληψη, αφήνοντας πίσω οικογένειες και παιδιά, για να γυρίσουμε χωρίς να έχουμε τίποτα στα χέρια μας… για να γυρίσουμε ηττημένοι.
Υπάρχει κούραση. Ξέρω όμως ότι υπάρχει και πολύ κουράγιο. Γιατί εδώ παίζεται το μέλλον 2.500 οικογενειών και όχι μόνο…
Από την πρώτη μέρα της κατάληψης έως και σήμερα πίστευα και έλεγα ότι για να νικήσει ο αγώνας μας χρειάζεται:
- Η κατάληψη να είναι διαρκείας.
- Να συγκαλούνται γενικές συνελεύσεις και όλες οι αποφάσεις να παίρνονται – μετά από συζήτηση – από όλο τον κόσμο που συμμετέχει στην κατάληψη και όχι πίσω από κλειστές πόρτες ή από ΔΣ σωματείων – αυτούς, που ονομάζουν το «τίποτα» νίκη και επιχειρούν να κλείσουν την κατάληψη και τον αγώνα με όμορφα λόγια.
- Να εξαπλωθούν οι καταλήψεις και σε άλλους Δήμους και χώρους (πράγμα που πάλεψα μαζί και με άλλους συναδέλφους στην πράξη), γνωρίζοντας πως αν μείνουμε μόνοι μας είναι πιο εύκολο να νικηθούμε.
Συνάδελφοι,
Έχουμε τη δύναμη και το χρέος να κρατήσουμε την κατάληψη για όσο χρειαστεί για να μπορέσουμε στο τέλος να μιλάμε για νίκη.
Πρέπει αυτόν τον αγώνα να τον πάρουμε πραγματικά στα δικά μας χέρια.
Πρέπει τις αποφάσεις να τις παίρνουμε εμείς και να οργανώσουμε τον αγώνα μας μέσα από ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς «προστάτες».
