Δημοσιεύουμε σε δύο συνέχειες το άρθρο του σ. Πάνου Γιακουμίδη, εργαζόμενου στο κλάδο της εστίασης
Οι γενικές “δημοκρατικές” τάσεις…του καπιταλιστικού κόσμου!
Σκίζουν και τα κοστούμια τους (που λέει ο λόγος) οι γλείφτες των αφεντικών στα ΜΜΕ ότι ζούμε σε πολιτισμένη δημοκρατία όπου γίνονται οι “αναγκαίες” μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη χώρα μας πιο σύγχρονη, πιο “δυτική”. Βέβαια εδώ και 7 χρόνια αυτές οι μεταρρυθμίσεις συνοδεύονται από το τυράκι της “ανάπτυξης” η οποία ολοένα έρχεται κι όλο μνημόνια φέρνει και περαιτέρω φτωχοποίηση. Οι αερολογίες και τα συνειδητά πλέον ψέματα που ακούγονται από τα χείλη των στελεχών-απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, των επαγγελματιών απατεώνων της Δεξιάς (ΝΔ, Πασοκ, Ποτάμι, Εν.Κεντρώων) δεν έχουν καμία πρακτική βάση και δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα. Τα οικονομικά μεγέθη μιλάνε από μόνα τους. Συνέχιση της ύφεσης, διόγκωση του χρέους, γιγάντωση της ανεργίας, αύξηση της ανασφάλειας, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, εξαναγκασμός φυγής στο εξωτερικό για τους νέους, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, διακοπή παροχής στοιχειωδών βασικών αγαθών για τους πολύ φτωχούς (ρεύματος, νερού, αερίου, κοκ).
Από την άλλη βεβαίως υπάρχουν κάποιοι δείκτες οι οποίοι είναι ενθαρρυντικοί… για μία πολύ μικρή μερίδα της κοινωνίας. Σε παγκόσμιο αλλά και σε εθνικό επίπεδο, μια ισχνή μειοψηφία απολαμβάνει πλούτη, προκλητικές πολυτέλειες και οφέλη από βρώμικες υποθέσεις διαφθοράς κι εκμετάλλευσης. Στοιχεία πλέον πάρα πολλά. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Ότι 62 άτομα είναι πιο πλούσιοι από 3,5 δισ. ανθρώπους;
Ότι τα Golden boys πλουτίζουν εν μέσω κρίσης, ενώ ο πλανήτης πεινάει;
Ότι από τον πλούτο που δημιουργήθηκε μετά το 2000, το πιο φτωχό 50% του πλανήτη δεν πήρε ούτε το 1%;
Ότι αυξήθηκαν οι πολύ πλούσιοι στην Ελλάδα όπως μας πληροφορεί η αστική συστημική εφημερίδα “Καθημερινή” και δεν έχουμε κανένα λόγο να μη τη πιστέψουμε;
Η ατιμωρησία και η υποκρισία ξεχειλίζουν πλέον σε όλο το φάσμα των κρατικών μηχανισμών όπου πλέον δε κρατιούνται ούτε τα προσχήματα. Μεγαλοεπιχειρηματίες λαμόγια που υπό κανονικές συνθήκες αστικής νομιμότητας έπρεπε να είναι φυλακή (βλέπε Μαρινάκη, Αλαφούζο, Κοντομηνά, Μπόμπολα κ.α.) όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι αλλά κατέχουν ολόκληρες επιχειρήσεις (ΠΑΕ και άλλου είδους) και μάλιστα επεκτείνονται και σε άλλες αγορές, οπως αυτή των ΜΜΕ!
Η βρώμα και η δυσωδία που αντιπροσωπεύουν αυτοί οι αλήτες τύπου Μαρινάκη έχει εισχωρήσει βαθιά μέσα στο δικαστικό σύστημα που αθωώνει κάθε αυθαιρεσία τους όσο οφθαλμοφανής κι αν είναι! Από την άλλη έχουν ξευτιλιστεί τόσο οι δικαστικές αρχές που βγάζουν καταχρηστικές και παράνομες απεργίες εργαζομένων που διεκδικούν δεδουλευμένα, αιτήματα, δικαιώματα, κεκτημένα αιώνων! Φυσικά για να βγάλουν πάλι λάδι τους εργοδότες που αυθαιρετούν σε βάρος μας! Μάλλον δεν είναι και τόσο δίκαιη η κοινωνία που ζούμε! Είναι όμως δημοκρατική; Για να δούμε…
Δημοκρατία και εκλογικό σύστημα
Άς ξεκινήσουμε με το εκλογικό σύστημα και το κοινοβούλιο. Αλήθεια, πόσο δημοκρατικό είναι να κρίνουν μία κυβέρνηση ή μία τοπική αρχή (δήμο ή περιφέρεια) οι πολίτες ανά 4 ή 5 χρόνια όταν σ’αυτό το διάστημα μπορεί να γίνεται κατάχρηση εξουσίας, να παίρνονται αποφάσεις για τα επόμενα 20 χρόνια, να αυθαιρετούν οι αρχές σε βάρος των πολιτών, να αθετούν υποσχέσεις και δεσμεύσεις με βάση τα οποία εκλέχτηκαν; Μπορεί να θυμηθεί κανείς πληθώρα παραδειγμάτων. Καμία κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση κι έπειτα δεν υλοποίησε το πρόγραμμα με το οποίο εκλέχτηκε. Από την “Αλλαγή” που δε προχώρησε, περάσαμε στο νεοφιλελεύθερο “συμμάζεμα” Μητσοτάκη, έπειτα στον εκσυγχρονισμό “απάτη” του Σημίτη, στην επανίδρυση του παρακράτους του Καραμανλή, στα λεφτά που υπήρχαν του Γ.Παπανδρέου, στα ακροδεξιά παραληρήματα Σαμαρά και στην ελπίδα που ήρθε κι έφυγε του Τσίπρα. Μια συνεχής κοροϊδία που μόνο δημοκρατία δε το λες! Αλήθεια πόσο δημοκρατικό είναι να ψηφίζεις για κυβέρνηση ένα κόμμα και να σου βγαίνει για πρωθυπουργός ένας τεχνοκράτης τραπεζίτης (Λ.Παπαδήμος) βουτηγμένος στη διαπλοκή; Επίσης, καθόλου δημοκρατικό δεν είναι να λαμβάνονται αποφάσεις για το μέλλον μας από μία χούφτα αργόσχολων παρασιτικών αξιωματούχων της ΕΕ και του ΔΝΤ κι όχι από το όργανο που εκλέξαμε, δηλαδή το διακοσμητικό πλέον κοινοβούλιο! Τα ίδια “δημοκρατικά” χαρακτηριστικά ισχύουν και για τις τοπικές αρχές (με ελάχιστες εξαιρέσεις) όπου αποτελούν διακοσμητικές “αισθήσεις δημοκρατίας” στους δήμους και τις περιφέρειες και εξυπηρετούν στην ουσία συμφέροντα μεγαλοεπιχειρηματιών και εκλογικής πελατείας!
Δημοκρατία στη καθημερινότητα
Άς περάσουμε όμως στην ουσία της όλης υπόθεσης. Άς εξετάσουμε αν υπάρχει δημοκρατία έξω στη κοινωνία, στη καθημερινότητα, στη λειτουργία της “ελεύθερης” οικονομίας. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι με όλα αυτά τα αντεργατικά μέτρα που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια και με την ανεργία να παραμονεύει, η χαρά των εργοδοτών (κυρίως των μεγάλων) δε περιγράφεται! Η ευκολία με την οποία οι μεγαλοεργοδότες απολύουν, εκμεταλλεύονται, τρομοκρατούν εργαζόμενους είναι κατά πολύ μεγαλύτερη απ’ότι ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό διαπιστώνεται κραυγαλέα στον ιδιωτικό τομέα όπου όταν κάποιος/α εργαζόμενος/η παραπονεθεί ή ζητήσει όχι ολόκληρα αλλά το 1/10 των δικαιωμάτων που δικαιούται από τον κουτσουρεμένο πλέον εργασιακό νόμο, είτε στη χειρότερη περίπτωση θα απολυθεί χωρίς πολλά-πολλά είτε θα του/της γίνουν προσβλητικές συστάσεις που τόλμησε να ξεστομίσει αυτά τα “συνδικαλιστικά” ντροπής πράματα! Για τόση δημοκρατία μιλάμε! Επίσης, οι “υπεύθυνοι”, οι “διευθυντές”, οι “προϊστάμενοι” ή όπως κι αν λέγονται οι γλείφτες-τσιράκια των αφεντικών στους χώρους δουλειάς φροντίζουν πάντα να μην αφήνουν εργαζόμενους να συναναστρέφονται για πολλή ώρα στο ίδιο εργασιακό πόστο διότι φοβούνται μη δημιουργηθούν κοινωνικές σχέσεις μεταξύ τους και συζητηθούν τυχόν προβλήματα στο χώρο εργασίας και γενικότερες ανησυχίες. Κάτι σαν αυτό που ίσχυε επί στρατιωτικής χούντας όπου απαγορεύονταν οι συναθροίσεις πάνω από κάποιο αριθμό ατόμων γιατί το καθεστώς φοβόταν μη δημιουργηθούν εστίες αντίστασης! Άλλο “δημοκρατικό” χαρακτηριστικό που παρατηρούμε στους εργασιακούς χωρους είναι η προώθηση και η επιβράβευση της ρουφιανιάς και της διάκρισης ανάμεσα στους εργαζόμενους. Και δυστυχώς αρκετοί εργαζόμενοι έχουν υιοθετήσει τέτοιες αντισυναδελφικές λογικές με το σκεπτικό να τύχουν καλύτερης μεταχείρισης από τους εργοδότες ή τους “υπευθύνους” και στη καλύτερη να λάβουνε εν τέλει μερικά ψίχουλα από επιδόματα, δώρα και παροχές που κανονικά δικαιούνται (ακόμα!) από τους ισχύοντες μνημονιακούς νόμους! Βέβαια κι εδώ, τα αφεντικά, οι μεγαλοεργοδότες, τη βγάζουν πάλι “οικονομικά” διότι με λίγα ψίχουλα παραπάνω έχουν ακόμα περισσότερα “μάτια” κι “αυτιά” να ρουφιανεύουν μέσα στις επιχειρήσεις τους! Λογικές απολύτως συμβατές με μια “Δημοκρατία”!
Στο μεγαλύτερο μέρος του ιδιωτικού τομέα τα δικαιώματα και οι παροχές των εργαζομένων καταπατούνται συνειδητά και αυτονόητα σύμφωνα με τα κλισέ “η επιχείρηση δε βγαίνει” αλλά ταυτόχρονα ανοίγει άλλα δύο παραρτήματα ή κάνει μία πολυέξοδη ανακαίνιση ή διαφήμιση στα ΜΜΕ ή αυξάνονται ραγδαία οι αποδοχές των “υπευθύνων”, των διευθυντών και όλων των επαγγελματιών ρουφιάνων! Δεν εφαρμόζονται καν ούτε οι εναπομείναντες απ’τα μνημόνια εργασιακοί νόμοι με τη “μαύρη” ανασφάλιστη εργασία να θερίζει και σε πολλές περιπτώσεις να γίνεται άγραφος νόμος. Μιλάμε για μία εργασιακή ζούγκλα, χωρίς υπερβολή, όπου σε διδάσκουν να έχεις σκυμμένο το κεφάλι και αν τολμήσεις να το σηκώσεις μπαίνεις στη “μαύρη λίστα” και μπορεί την επόμενη να ψάχνεις για δουλειά! Αυτή είναι η πραγματικότητα και μπορεί να περιγραφεί με μια φράση: δικτατορία του κεφαλαίου!
Επιχειρηματίες οι οποίοι επεκτείνονται στην αγορά, αρνούνται να δώσουν επιδόματα, δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα, υπερωρίες ενώ κατά τη διάρκεια της εργασίας δε τηρούνται οι στοιχειώδεις νομοθετικές διατάξεις περί διαλείμματος στο ωράριο κτλ. Η εντατικοποίηση της εργασίας είναι κάτι δεδομένο αφού τα αφεντικά προσπαθούν πραγματικά να “βγάλουν απ’τη μύγα ξίγκι” και δεν τους ενδιαφέρει αν η “δουλειά δε βγαίνει” με το υπάρχον προσωπικό, αρκεί να βγεί όπως και να ‘χει, με ωράρια που ξεπερνούν πολλές φορές κατά πολύ το 8ωρο, αντέχουν δεν αντέχουν οι εργαζόμενοι! Στόχος στην “ελεύθερή” μας αγορά είναι οι τα αφεντικά να ξεζουμίζουν “ελεύθερα” τους εργαζόμενους για να βγάζουν “ελεύθερα” υπερκέρδη! Φυσικά αν παραπονεθεί κανείς, τον/την ευχαριστούν για τη “συνεργασία” και τον/την στέλνουν στο ταμείο για απόλυση! Πόση τέτοια “δημοκρατία” και “ελευθερία” να αντέξουμε πια;
Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους…
Στη καλύτερη περίπτωση υπολειτουργούν ενώ στη χειρότερη λειτουργούν υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών και των αυθαιρεσιών τους κατά των εργαζομένων. Δε θα μιλήσουμε για τους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς, ΣΔΟΕ κτλ διότι αφορά μία άλλη ολόκληρη συζήτηση χωριστά από αυτό που αναλύουμε. Άς αναφερθούμε σε ελεγκτικούς μηχανισμούς σαν το ΙΚΑ, την Επιθεώρηση Εργασίας και τα Δικαστήρια όπου μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως έχουν διαβρωθεί σε μεγάλο βαθμό αφού μεγαλοεπιχειρηματίες έχουν τους “δικούς” τους ανθρώπους μέσα σ’αυτους που τους βγάζουν κάθε φορά “λάδι”. Οι έλεγχοι του ΙΚΑ, που είναι υπεύθυνο για την ασφάλιση της εργασίας, είναι σχεδόν ανύπαρκτοι ενώ όταν γίνονται, είναι σε συνεννόηση με τους εργοδότες για να “πάνε όλα καλά” και να δειχθεί σε όλους ότι το κράτος λειτουργεί! Με τόση “δημοκρατία” κι “ελευθερία” που μας περιβάλλει οι εργαζόμενοι, εν μέσω απειλής απόλυσης και μελλοντικής ανασφάλειας, αναγκάζονται να υπογράφουν οτί δουλεύουν λιγότερο απ’όσο πραγματικά εργάζονται για να λαμβάνουν περισσότερα κέρδη τα αφεντικά και να καλύπτονται από τυχόν ελέγχους. Ακόμη πιο τραγική κατάσταση επικρατεί με την Επιθεώρηση Εργασίας όπου έχει καταντήσει σαν υπηρεσία σχεδόν ανύπαρκτη! Παρόλο που οι καταγγελίες για εργοδοτικές αυθαιρεσίες είναι πάρα πολλές, οι ποινές προς τους εργοδότες είναι γελοίες και αρκετές φορές δε καταβάλλονται ούτε οι διαφορές δεδουλευμένων, επιδομάτων, παροχών στους εργαζόμενους διότι ο τάδε επιχειρηματίας έχει “στήσει” το “δίκτυό” του μέσα σ’αυτές τις υπηρεσίες έχοντας παράνομη πληροφόρηση και μεροληπτική μεταχείριση για να αποφύγει να καταβάλει τα ισχύοντα από τους νόμους δεδουλευμένα. Έτσι υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο επιχειρηματίας μαθαίνει “όλως περιέργως” ότι οι τάδε εργαζόμενοι πήγαν στην Επ.Εργασίας για να “ψαχτούν” χωρίς να έχει γίνει καν καταγγελία στο όνομά του! Φυσικά το επόμενο διάστημα οι κινήσεις και το θράσος του επιχειρηματία είναι να τρομοκρατήσει τους συγκεκριμένους εργαζόμενους μέχρι και να τους απολύσει “ωμά” επειδή τόλμησαν να “αμφισβητήσουν τον αφέντη”! Οι έλεγχοι του ΙΚΑ και της Επ.Εργασίας στις επιχειρήσεις είναι πραγματικά μηδενικοί, γεγονός που δείχνει ότι το επίσημο κράτος, οι κυβερνήσεις ουσιαστικά όχι δε μπορούν αλλά δε θέλουν να “κυνηγήσουν” την ανασφάλιστη εργασία έχοντας οδηγήσει αυτούς τους μηχανισμούς ελέγχου σε διάβρωση, παρακμή, υποστελέχωση και εν τέλει υπολειτουργεία. Φυσικά αποτελεί κακόγουστο αστείο το παροδικό “ενδιαφέρον” που δείχνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για τα ασφαλιστικά ταμεία που αδειάζουν όταν οι ίδιες όχι μόνο δε διώκουν την “μαύρη” εργασία επειδή συμφέρει τους επιχειρηματίες στο όνομα της “ανταγωνιστικότητας” που επιβάλλει η κρίση του καπιταλισμού αλλά “δικοί” τους άνθρωποι, αξιωματούχοι έχουν κατ’εξακολούθηση ληστέψει τα ταμεία στο παρελθόν με χιλιάδες σκάνδαλα να βγαίνουν στη φόρα. Αυτό το “παραμύθι” περί “συμμαζέματος” των ασφαλιστικών ταμείων συνεχίζεται και σήμερα με τα νομοθετικά εκτρώματα να ληστεύουν ωμά ασφαλιστικά δικαιώματα και εργατικές κατακτήσεις στο όνομα αποπληρωμής ενός χρέους που σε καμία περίπτωση δεν είναι δικό μας και δεν πρέπει να το πληρώσουμε!
Οι λίγες περιπτώσεις που δικαιώνονται εργαζόμενοι που έχουν “τρέξει” το θέμα τους σε Επιθεώρηση Εργασίας και ΙΚΑ είναι όταν οι ίδιοι οργανώνονται και κινητοποιούνται!
Συνοψίζοντας…
Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους έχουν συνειδητά καταντήσει σε παρακμή και υπολειτουργία διότι αυτό συμφέρει την άρχουσα τάξη της χώρας. Μπροστά στη καπιταλιστική κρίση που βιώνουμε, ο επιχειρηματικός κόσμος (άρχουσα τάξη) επιδιώκει όσο το δυνατόν λιγότερο εργασιακό κόστος για να μπορέσει να διατηρήσει σταθερά ή και να αυξήσει τα κέρδη του. Στη προσπάθεια αυτή, το κράτος με τις κυβερνήσεις του (παλιές και νέες μνημονιακές) στέκεται σύμμαχος στον επιχειρηματικό κόσμο τσακίζοντας κάθε εργασιακό δικαίωμα, οδηγώντας στην υποβάθμιση την εργατική δύναμη προκειμένου να διατηρήσει “βιώσιμες” και “ανταγωνιστικές” τις επιχειρήσεις. Συνεπώς, με αυτές τις πολιτικές, οι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί μόνο διακοσμητικοί θα μπορούσαν να είναι! Οι επιχειρηματίες, αν “δικτυωθούν” σωστά, οδηγούνται σε υπερκέρδη και επεκτείνονται στην αγορά, οι εργαζόμενοι μπροστά στην εργασιακή ανασφάλεια και την τεράστια ανεργία που παραμονεύει προσαρμόζονται και χαμηλώνουν την αξιοπρέπεια, τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις τους κι όλα αυτά μαζί κάνουν τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες να μοιάζουν ένα καθημερινό “φυσιολογικό” φαινόμενο στους χώρους δουλειάς ντυμένο πάντα με ένα “δημοκρατικό” πέπλο “σύγχρονης ευρωπαϊκής ανάπτυξης”!
