Πώς ζητάμε από μια γυναίκα να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να νιώσει ασφαλής;

Αναδημοσιεύουμε (με την άδειά της) ανάρτηση που έκανε η Ελευθερία Κουμάντου στο facebook.

Το 2019 κακοποιήθηκα από τον τότε σύντροφό μου.

(Δεν είναι εδώ η είδηση. Το είχα γράψει δημόσια, όταν χρειάστηκε να απαντήσω σε ένα συκοφαντικό κείμενό του)

Τα ερωτήματα “γιατί δεν έφυγες – δεν χώρισες” κλπ…. όσες και όσοι έχουμε βρεθεί σε αυτή την θέση καλούμαστε να τα απαντήσουμε μόνο στον εαυτό μας και σε κανέναν άλλο. Ακόμη και στο δικαστήριο απορρίπτονται τέτοιες ερωτήσεις. Οπότε γενικώς μην κάνετε τέτοιες ερωτήσεις. Όχι μόνο σε μένα αλλά και στα θύματα που αποφασίζουν, όποτε αποφασίζουν να μιλήσουν.

Όμως δεν κάνω αυτή την ανάρτηση για να μιλήσω για την δική μου υπόθεση, η οποία άλλωστε από την στιγμή που αποφάσισα να αντιμετωπίσω την κατάσταση, πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης. Είναι η αφορμή.

Αυτή η ανάρτηση γίνεται για τις συνθήκες που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα θύματα που παίρνουν την απόφαση να προσφύγουν στη δικαιοσύνη κατά του κακοποιητή ή του βιαστή τους.

Σήμερα, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων κατά του κακοποιητή μου. Η απόφαση λοιπόν για μια διαδικασία που έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος δεν έχει εκδοθεί ακόμη.

Ζητάμε από τα θύματα να μιλήσουν. Να δράσουν. Να κυνηγήσουν τον θύτη τους, να κάνουν μηνύσεις να καταφύγουν στη δικαιοσύνη. Και ναι αυτό πρέπει να κάνουν. Για να νιώσουν ασφαλή. Για να τιμωρηθεί ο κακοποιητής. Για να λειτουργήσει το κράτος δικαίου.

Πως λειτουργεί όμως αυτό το κράτος δικαίου; Όταν για να βγει μια απόφαση για ασφαλιστικά μέτρα έχει περάσει ένας χρόνος; Όταν η μήνυση είναι στον εισαγγελέα και δεν αναμένεται να ασκηθούν οι διώξεις πριν περάσει ακόμη ένας χρόνος;

Όταν όλη αυτή η διαδικασία σε επίπεδο μόνο δικαστικών εξόδων, παράβολων, γραμματίων, επιδόσεων, κόστους ενόρκων βεβαιώσεων χωρίς να υπολογίσουμε την αμοιβη του δικηγόρου, έχει φτάσει τα 1500 ευρώ; .

Πως ζητάμε από μια γυναίκα να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να νιώσει ασφαλής;

Πώς ζητάμε από μια γυναίκα, που πιθανόν έχει παιδιά, ζει σε μια επαρχιακή πόλη και μπορεί να μην εργάζεται να το κάνει; Από μια φοιτήτρια; Από μια γυναίκα που έχει μισθό 300 – 400 ευρώ; Το κόστος του Δικαίου είναι απαγορευτικό και ταξικό.

Ναι το ξέρω ότι υπάρχει η δωρεάν νομική βοήθεια.

Αλλά ξέρετε ότι τώρα έχουν αρχίσει να πληρώνονται οι αμοιβές του 2018 στους δικηγόρους που είναι στη σχετική λίστα;

Πως ζητάμε από αυτές τις γυναίκες να φύγουν από τα σπίτια τους; Πως βγαίνουμε και από την ασφάλεια του σπιτιού μας και του πληκτρολογίου μας και τους ζητάμε να κάνουν αυτά που δεν ξέρουμε αν θα αντέχαμε και οι ίδιοι να κάνουμε; Να υποστούν τον κάθε έναν που έχει την άποψη του χωρίς να ξέρει τις συνθήκες και καταστάσεις; Να σταθούν όρθιες και όρθιοι δημόσια και να μιλήσουν;

Το δίκαιο λοιπόν απέχει πολύ στην κοινωνία μας από το να είναι δικαίωμα. Δικαίωμα προσβάσιμο, ισότιμο και αυτονόητο από και για όλα τα θύματα κακοποίησης.

Και για να γίνει αυτό πρέπει να διεκδικήσουμε, να απαιτήσουμε, σήμερα, τώρα να φτιαχτεί το κατάλληλο υποστηρικτικό πλαίσιο με επαρκείς δομές και ειδικούς για να βοηθηθούν πραγματικά τα θύματα.

Να διεκδικήσουμε, να απαιτήσουμε, σήμερα, τωρα, το δικαστικό σύστημα να λειτουργεί με ταχύτητα. Όχι για λόγους εκδίκησης. Αλλά γιατί τα θύματα έχουν το “Δικαίωμα” να νιώσουν και να είναι ασφαλή. Όλες και όλοι. Χωρίς υποσημειώσεις, αστερίσκους και ερωτήσεις.

Μόνο με “Δ” κεφαλαίο.