Της Χριστίνας Ζιάκκα
Το ψήφισμα 1071 του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ και η αποστολή ειρηνευτικής δύναμης στον Λίβανο, με ραχοκοκαλιά ευρωπαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις, παρουσιάστηκαν ως προσφορά για την ειρήνευση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Από κοντά η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζει ως υπεύθυνη στάση την συμμετοχή της στην αποστολή με ναυτικές δυνάμεις καταρχήν. Πόσο σχέση έχει όμως με την πραγματικότητα αυτή η άποψη;
160.000 συμμετέχοντες σε αποστολές του ΟΗΕ σε 18 σημεία του πλανήτη, και 5 δις δολάρια ετησίως, μέχρι σήμερα δεν αποτέλεσαν εγγύηση ασφάλειας και ειρήνης. Ο Λίβανος δεν θα είναι η εξαίρεση. Πόσο μάλλον που πίσω από τις θολές διατυπώσεις του ψ. 1071 ο ρόλος της αποστολής είναι τέτοιος που δεν θα της επιτραπεί να τον φέρει σε πέρας. Ο αφοπλισμός της Χεζμπολάχ και η διακοπή της τροφοδοσίας της σε οπλισμό στο Ν.Λίβανο, δεν έγινε εφικτός από την πολύχρονη παρουσία Ισραηλινών δυνάμεων στην περιοχή (μέχρι την αποχώρηση τους το 2000) και δεν επιχειρήθηκε καν από τον επίσημο Λιβανικό στρατό.
Με αυτή την κατανόηση πολύ γρήγορα η «χαρά» των ευρωπαίων καπιταλιστών -ότι σ’ αυτή την κρίση, κατάφεραν να «ομονοήσουν» και τα 25 κράτη-μέλη της Ε.Ε., και ότι παίζουν κρίσιμο ρόλο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής σπάζοντας το μονοπώλιο της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ- γρήγορα έδωσε τη θέση της σε …εκπτώσεις στην συνεισφορά στρατιωτικών δυνάμεων και σε ερωτηματικά όσον αφορά το μέλλον της αποστολής.
Ακόμα όμως κι αν επιλεγεί το «αισιόδοξο» σενάριο, ότι δηλ. η αποστολή θα επιχειρήσει να στηρίξει την φιλοδυτική Λιβανέζικη κυβέρνηση Σινιόρα και τον Λιβανέζικο στρατό για να κάνει την βρώμικη δουλειά με την Χεζμπολάχ, δεν θα γλιτώσει τελικά από το να θεωρηθεί άλλη μια κατοχική δύναμη στην περιοχή. Ενώ το σενάριο του να βρεθεί ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά Ισραηλινού στρατού και Χεζμπολάχ σε μια νέα ανάφλεξη, είναι πολύ πιθανό.
26,5 εκ. ευρώ κοστίζει κάθε χρόνο το ελληνικό παρών σε αποστολές του ΟΗΕ. Και δεν συνυπολογίζονται οι δαπάνες για τις αμοιβές των 1.271 στρατιωτικών στελεχών που συμμετέχουν σε αυτές τις αποστολές. Κατά τ’ άλλα ο Καραμανλής δεν έχει λεφτά για να καλυφθούν οι ανάγκες των ελλήνων εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων…
Επιπλέον αποτελεί υποκρισία να παρουσιάζεται η ειρηνευτική αποστολή ως απάντηση στις επιθυμίες των Λιβανέζων και μέρους των Αράβων στην Μέση Ανατολή. Αυτό που καταγράφηκε είναι ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των Αράβων αξιολογεί την ήττα του Ισραήλ όχι σαν αποτέλεσμα της παρέμβασης της διεθνούς κοινότητας, αλλά της μαζικής αντίστασης των Λιβανέζων και ειδικά της Χεζμπολάχ.
ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ
«Απαιτούμε την άμεση κατάπαυση του πυ-ρός και την τοποθέτηση διεθνούς ειρηνευτι-κής δύναμης του ΟΗΕ στα σύνορα του Λι-βάνου με το Ισραήλ και στην Γάζα….. Προτεί-νουμε μια νέα διεθνή διάσκεψη για την Μέση Ανατολή με επίκεντρο το Παλαιστινιακό. Για να λυθεί το πρόβλημα-κλειδί για την ειρήνη στην Μέση Ανατολή με τη δημιουργία ανε-ξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους…». (θέσεις ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, Εποχή 23/7/2006).
Ως προς την πρώτη θέση εξηγήσαμε πιο πάνω γιατί η ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, έστω κι αν αυτή κυριαρχείται από δυνάμεις της πιο «ευαίσθητης» καπιταλιστικής Ε.Ε. δεν ισοδυναμεί με μέρος της λύσης, αλλά του προβλήματος. Αυτή η τοποθέτηση συνεισφέ-ρει μόνο με δημιουργία αυταπατών ανάμεσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία γύρω από τον ρόλο του ΟΗΕ, όταν αυτό είναι πιο πίσω ακόμα και από την σημερινή μέση συνείδηση για το ρόλο το ΟΗΕ στο Λίβανο, που κατέγραψε ότι χρειάστηκε πάνω από 1 μήνας για να βγάλει το ψ. 1071…
Ως προς το δεύτερο σκέλος, μπορεί να είναι εύηχο, όμως αναπαράγει μια εμπειρία 10ετιών, όπου η μια διεθνής διάσκεψη μετά την άλλη, ακόμα και όταν κατέληγε σε συμ-φωνία, στέφονταν με νέα αποτυχία. Μόνο που κάθε αποτυχία στην Μέση Ανατολή, ισοδυναμεί με νέα πολεμική ανάφλεξη. 10 χρόνια πέρασαν από την πολυδιαφημισμένη συμφωνία του Όσλο, που σήμερα κρατάει συντροφιά στα ερείπια της Γάζας.
Πράγματι το Παλαιστινιακό είναι κλειδί για την Μέση Ανατολή, γιατί οι Παλαιστίνιοι –μαζί με τους Κούρδους- είναι λαός που δεν κατάφερε να υλοποιήσει την επιθυμία του για εθνική ανεξαρτησία. Μόνο που 58 χρόνια τώρα από τη δημιουργία του Ισραήλ στην περιοχή (1948), έχει αποδειχθεί ότι αυτό το κλειδί δεν το κρατά στα χέρια του ούτε ο αμερικάνικος ή ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, ούτε ο ΟΗΕ, ούτε η ισραηλινή αστική τάξη, ούτε τα διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα, που αποτελούν τους συνδαιτυμόνες σ’ αυτές τις διασκέψεις.
ΚΚΕ
Το ΚΚΕ διοργάνωσε έκτακτη συνάντηση των ΚΚ της περιοχής της Μέσης Ανατολής στο 3ο 10ήμερο του Αυγούστου. Στην παρουσίαση των θέσεων που προέκυψαν από την συνάντηση αναφέρεται:
« …Να στηρίξουμε με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, ενέργειες και δραστηριότητες τη διαμόρφωση ενός αντι-ιμπεριαλιστικού μετώπου για όλο τον χώρο της Μέσης Ανατολής… έχει στόχο τη συσπείρωση των δυνάμεων εκείνων που πέρα από την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας των χωρών τους και του φυσικού πλούτου, ενδιαφέρονται να αντιπαλέψουν την ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, ενδιαφέρονται οι δυνάμεις αυτές να αλλάξουν το συσχετισμό δύναμης στο εσωτερικό των κρατών και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης των λαών…». (Ριζοσπάστης, 23/8/2006).
Αυτό που λείπει απ’ αυτή την ανάλυση είναι το ποιές θεωρεί το ΚΚΕ “προϋποθέσεις νίκης των λαών” αλλά και το τι είδους “νίκη” θα είναι αυτή. Για να μπορέσουν Άραβες, Παλαιστίνιοι, αλλά και Ισραηλινοί εργαζόμενοι να υλοποιήσουν τα καθήκοντα που θέτει το ΚΚΕ, θα πρέπει πρώτα να χτίσουν μια πολυεθνική ταξική ενότητα με σεβασμό στις εθνικές ή θρησκευτικές ιδιαιτερότητες που θα εγγυηθεί τα δικαιώματα όσων ζούν στην περιοχή. Μια ενότητα που θα περνάει μέσα από κοινές επιτροπές αυτοάμυνας, με αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους. Που θα προωθεί τις διαδικασίες του μαζικού κινήματος και όχι τις λογικές των κλειστών ομάδων. Που θα στοχεύει στην συνεργασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην περιοχή και στην κοινή πάλη ενάντια στις πολιτικές της φτώχειας. Που θα πείσει για την εναλλακτική λύση μιας εθελοντικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας σε συνθήκες εργατικής δημοκρατίας στην περιοχή, στον αντίποδα του θρησκευτικού κράτους που κηρύσσει ο ισλαμικός φανταμενταλισμός. Δυστυχώς για το ΚΚΕ μια τέτοιου είδους “νίκη” δεν μπορεί ούτε να την περιγράψει.
Περί «διάλυσης του Ισραήλ»
Οι μαρξιστές το 1948 είχαν διαφωνήσει με τη δημιουργία του Ισραήλ, θεωρώντας ότι ήταν λάθος οι εθνικοί πόθοι ενός λαού για αυτοδιάθεση να πατήσουν πάνω στην καταπάτηση του δικαιώματος ενός άλλου, του Παλαιστινιακού. Σήμερα μετά από έξι 10ετίες μια τέτοια θέση δεν είναι απλά λάθος, είναι καταστροφική για τους εργαζόμενους και τη νεολαία στη Μέση Ανατολή.
“…πρόκειται για ένα ρατσιστικό καθεστώς, ένα απαρτχάιντ εποίκων “φυτεμένο” μέσα στην καρδιά του Αραβικού κόσμου. Η ύπαρξη του είναι ασυμβίβαση με την ειρήνη” (Εργ. Αλληλεγγύη, 30/8/2006) . Με πρωτοσέλιδο τίτλο του το ΠΡΙΝ (6/8/2006) δηλώνει “Οι εβραίοι δολοφόνοι πρέπει να πληρώσουν” και αμέσως πιο κάτω στο κύριο άρθρο γράφουν “…οργή σε ολόκληρο τον πλανήτη εναντίον του εγκληματικού κράτους του Ισραήλ…”.
Με τέτοιες τοποθετήσεις το ΣΕΚ και το ΝΑΡ εξισώνουν τα 5 εκ. των Ισραηλινών σε μια ομογενή μάζα. Όμως η ισραηλινή κοινωνία είναι μια ταξική κοινωνία, που η αστική τάξη και το στρατιωτικό κατεστημένο έχτισαν πάνω στον μύθο ότι ο μόνος δρόμος για να είναι ασφαλής απέναντι στους άραβες ή στους ισλαμιστές φανταμενταλιστές που κηρύσσουν τη διάλυση της, είναι η υποταγή στον εθνικισμό, στον μιλιταρισμό, στην λογοκρισία και στην έλλειψη δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ένας μύθος που εμφάνιζε σαν αντιστάθμισμα ότι όλοι οι Ισραηλινοί θα ζουν μέσα στο «γάλα και στο μέλι».
Αυτός ο μύθος μετράει πολλές «τρύπες» την τελευταία περίοδο. Η 10ετία του ’90 σηματοδότησε μαζικές νεοφιλελεύθερες επιθέσεις στο κράτος πρόνοιας και στα εργατικά εισοδήματα. Οι δημόσιες υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται και οι κρατικοί προϋπολογισμοί πετσοκόβονται. Σαν αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια μια σειρά κλάδοι μπήκαν σε κινητοποιήσεις, απεργίες, καταλήψεις.
Ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν επίσημα κάτω από το όριο της φτώχειας στο Ισραήλ έχει φτάσει το 24%. Μέχρι και το 40% των ηρωποιημένων επιζησάντων του Ολοκαυτώματος, 170.000 σημερινοί συνταξιούχοι, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Την ίδια ώρα το περίπου 1 εκ. Παλαιστινίων κατοίκων του Ισραήλ ζεί στην εξαθλίωση. Ενώ οι Ισραηλινοί κάτοικοι που προέρχονταν από τις αραβικές χώρες (Σεφάρντι), απολαμβάνουν εισοδήματα που υπολείπονται πάνω από 50% των εισοδημάτων αυτών που προέρχονταν από ευρωπαϊκές χώρες (Ασκενάζι).
Μια ακόμα ένδειξη είναι το κίνημα των αρνητών στράτευσης, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τους 1.000 μετά το 2002, στην πιο μιλιταριστική κοινωνία του πλανήτη.
Οι ισραηλινοί εργαζόμενοι και νεολαίοι είναι βέβαιο ότι επιθυμούν να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτή την κατάσταση. Πως όμως θα γίνει αυτό; Το ΣΕΚ –και κάποιοι άλλοι μαζί του- προτείνει τη διάλυση του Ισραήλ. Προφανώς δεν έχουν στο μυαλό τους την αυτοδιάλυση… Η θέση τους ισοδυναμεί με συνεχή πόλεμο όχι απλά για να διαλυθεί ο 4ος μεγαλύτερος στρατός στον κόσμο, αλλά για να εξοντωθεί μέχρι και ο τελευταίος Ισραηλινός που θα υπερασπίσει το κράτος του…
Στον αντίποδα, η λύση του Παλαιστινιακού, βρίσκεται στην αποδέσμευση των Ισραηλινών εργαζομένων από το άρμα των Ισραηλινών αστών. Με το να πειστούν ότι οι καπιταλιστές τους έχουν πετάξει βαθιά μέσα στο αδιέξοδο ατέρμονων πολέμων που οι ίδιοι χρηματοδοτούν από τις περικοπές στο εισόδημα τους. Με το να πειστούν ότι η αναγνώριση ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στην περιοχή θα εκπληρώσει τους πόθους που και οι ίδιοι είχαν πριν 60 χρόνια. Με το να πειστούν ότι η ενότητα Αράβων, Παλαιστίνιων και Ισραηλινών, είναι ο μόνος δρόμος να διαχειριστούν τον πλούτο της περιοχής προς όφελος όλων των κατοίκων, αντί των πολυεθνικών, των σεΐχηδων και των ιμπεριαλιστών.
Σήμερα η Μέση Ανατολή δεν συνταράσσεται μόνο από πολεμικές αναφλέξεις αλλά και από απίστευτη φτώχεια. Στην Αίγυπτο το 44% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 2$ την ημέρα. Στην Ιορδανία το 30% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Κι ας αποτελεί η Μέση Ανατολή το πιο πλούσιο σε κοιτάσματα πετρελαίου μέρος του κόσμου.
Μια σοσιαλιστική Παλαιστίνη, ένα σοσιαλιστικό Ισραήλ, μια σοσιαλιστική ομοσπονδία στην περιοχή, είναι ο μόνος δρόμος για να απαλλαγεί η Μέση Ανατολή από το συνώνυμο της απόλυτης φρίκης.
