Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Η υπεράσπιση τηε υπαρκτής Ε.Ε. αναγορεύεται σε πρωταρχικό κριτήριο… αριστερής πολιτικής
Με άρθρο του που δημοσιεύεται σήμερα στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα “Τι είναι αριστερή πολιτική σήμερα”. Πέρα από την αδέξια προσπάθεια του πρωθυπουργού να απολογηθεί για τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας και την εκποίηση του κοινωνικού πλούτου στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο, το άρθρο παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά, μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αποπειράται να σκιαγραφήσει μια κάποια “στρατηγική”, ένα κάποιο “όραμα”, μια κάποια “θεωρία” για την καινούργια κατάσταση πραγμάτων. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Αλέξη Τσίπρα ότι αυτή τη φορά δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων και δεν στερείται μιας κεντρικής, κατευθυντήριας ιδέας: αριστερή πολιτική σήμερα σημαίνει πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα… υπεράσπιση της Ε.Ε. και της θέσης της Ελλάδας στην ευρωζώνη!
Όπως εξηγεί από την πρώτη παράγραφο του άρθρου του, ο πρωθυπουργός είδε το φως το αληθινό στο δικό του δρόμο προς τη Δαμασκό, ή μάλλον την Ιερουσαλήμ και τη Ραμάλα, που επισκέφθηκε πρόσφατα. Εκεί συνειδητοποίησε, όπως μας εκμυστηρεύεται, “πόσο σημαντικό είναι να ζεις σε ένα έδαφος ειρήνης για 70 χρόνια”. Η Ελλάδα που έχει την τύχη να βρίσκεται στην Ευρώπη της ειρήνης δεν πρέπει να λησμονεί ότι βρίσκεται “στο κέντρο ενός τριγώνου περιφερειακών συγκρούσεων που έχουν εκδηλωθεί στη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράκ και την Ουκρανία”, μας θυμίζει ο πρωθυπουργός. Φυσικά, οι συγκρούσεις αυτές δεν έπεσαν από τον ουρανό, σαν θεομηνία και ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία δυσκολία να δείξει τον εχθρό και τον φταίχτη: “Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός αποσταθεροποιεί τη Μέση Ανατολή και συνιστά πλέον τρομοκρατική απειλή για την Ευρώπη”. Επομένως- δικαιούται να συμπεράνει κανείς- όχι μόνο νομιμοποιείται, αλλά είναι αναγκαία η σύμπραξη της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους (και τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς) εταίρους μας για την αντιμετώπιση της κύριας απειλής, του “ισλαμοφασισμού”.
Βέβαια, η Ε.Ε. έχει κι αυτή τα προβλήματά της, αναγνωρίζει ο αρθρογράφος. Ας όψονται οι “υπερσυντηρητικές δυνάμεις” που “επέβαλαν μια ακραία οικονομική πολιτική που λεηλάτησε τις χώρες του Νότου”, διαπιστώνει ο Αλέξης Τσίπρας εν είδει αποστασιοποιημένου Νορβηγού ή Καναδού αναλυτή, που δεν έχει καμία σχέση με το έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας και του λαού της. Αλλά η εν λόγω “λεηλασία” δεν είναι αυτό που κυρίως πρέπει να φοβόμαστε από τις “υπερσυντηρητικές δυνάμεις” της Ευρώπης. Το μεγάλο, το πραγματικά επικίνδυνο ατόπημά τους είναι ότι δεν διστάζουν “να διακινδυνεύσουν ακόμη και τις εσωτερικές ισορροπίες της Ε.Ε. με την απειλή του ελληνικού Grexit”. Ε λοιπόν όχι, δεν θα πέσουμε στην παγίδα τους! No pasaran! Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί, όσο επώδυνο κι αν είναι, για να μην υπάρξει η παραμικρή πιθανότητα ενός Grexit που θα διαταράξει τις “εσωτερικές ισορροπίες της Ε.Ε.”. Και θα αποδείξουμε στους πάντες “πόσο ανόητοι είναι όλοι αυτοί που ακόμη και σήμερα (σ.σ. ακόμη και σήμερα, μετά το “πρώτη φορά Αριστερά, τρίτη φορά Μνημόνιο”!) επιμένουν να θεωρούν εχθρό της Ευρώπης την Αριστερά”. Κι αν η Ακροδεξιά επελαύνει και δείχνει τα δόντια της, εκμεταλλευόμενη τη λιτότητα και την κοινωνική απόγνωση που σκορπίζει η “υπαρκτή Ε.Ε.”, θα της φράξουμε το δρόμο σε συμπαράταξη με τις “προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης” (διάβαζε: με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία των Ολάντ και ΣΙΑ), κρατώντας τη θέση μας στην “προοδευτική ευρωπαϊκή πρωτοπορία”.
Δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα, η ζοφερή, ευρωπαϊκή πραγματικότητα του σήμερα βοά από μόνη της. Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των κυρίαρχων δυνάμεων της Ε.Ε. (και των Αμερικανών συμμάχων τους) ήταν και είναι καθοριστικός παράγοντας αποσταθεροποίησης στο τρίγωνο του γεωπολιτικού χάους, που ο ίδιος περιγράφει. Η νεοφιλελεύθερη επιδρομή, που δημιουργεί πεδίο δόξης λαμπρό για τη δημαγωγία της Ακροδεξιάς, δεν είναι απλώς αποτέλεσμα κάποιων “υπερσυντηρητικών” πολιτικών, αλλά δομικό στοιχείο της ίδιας της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Η κατάλυση στοιχειωδών ελευθεριών στο όνομα του “αντιτρομοκρατικού αγώνα” προχωρεί ακάθεκτη στη Γαλλία του “σοσιαλιστή” και “φίλου της Ελλάδας” Φρανσουά Ολάντ, φέρνοντας ούριο άνεμο στα πανιά της Λεπέν. Με δυο λόγια, η “υπαρκτή Ε.Ε.” της λιτότητας, των Μνημονίων, των πολέμων και της ξενοφοβίας δεν αποτελεί τη λύση, αλλά κομβικό στοιχείο της σημερινής κακοδαιμονίας.
Αυτό άλλωστε αποδείχθηκε στους επτά μήνες της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, με αποκορύφωμα τη μάχη του δημοψηφίσματος και το πραξικόπημα εναντίον της βούλησης του ελληνικού λαού. Η αναμέτρηση έφτασε στον αποφασιστικό “κόμπο”, στην αναγκαία ρήξη με την ευρωζώνη, χωρίς την οποία η μόνη εναλλακτική λύση ήταν, εκ των πραγμάτων, η ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Στα μάτια του συνόλου των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων- ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν ή δεν ψηφίζουν στις εκλογές, ανεξάρτητα από το τι θεωρούν ρεαλιστικό σήμερα και τί όχι- οι κυρίαρχοι της Ε.Ε. αποκαλύφθηκαν όχι ως “εταίροι” και “σύμμαχοι”, αλλά ως οικονομικοί τρομοκράτες και βιαστές της λαϊκής κυριαρχίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τότε την επιλογή του, επιλογή που σημάδεψε ανεξίτηλα το πολιτικό του μέλλον. Αρκετοί άνθρωποι που είχαν πιστέψει σ’ αυτόν και στο κόμμα του θα ήθελαν να κρατήσουν την κρυφή ελπίδα ότι ήταν μόνο ένας πρόσκαιρος, επιβεβλημένος από τους αρνητικούς συσχετισμούς συμβιβασμός για να συγκεντρώσουμε δυνάμεις, ενόψει της αυριανής, αναπόφευκτης σύγκρουσης.
Σήμερα, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του νέου ΣΥΡΙΖΑ δεν τους αφήνει περιθώρια αυταπατών. Αποκαθιστά την αναγκαία “ενότητα θεωρίας και πράξης”, προσαρμόζοντας τη “θεωρία” στη δρομολογημένη πλέον πορεία του. Μια καινούρια, σοσιαλδημοκρατική, υποτελής των Βρυξελλών “Αριστερά της ευθύνης”, μια μεγάλη ΔΗΜΑΡ– ιδού το στρατηγικό “όραμα” που διαγράφεται με σαφήνεια. Το παίρνεις ή το απορρίπτεις, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου υποκρινόμενος ότι “άλλα ζητάει η ψυχή σου, γι άλλα κλαίει”. Αυτό περίπου είπε στους βουλευτές του ο Αλέξης Τσίπρας, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, όταν τους υπενθύμισε ότι “ήξεραν τι θα επακολουθούσε” όταν ψήφιζαν το Μνημόνιο κι όταν δέχονταν να βγουν βουλευτές με λίστες, τις οποίες ο ίδιος κατάρτισε. Δηλαδή: μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Εγώ σας έβγαλα, με λίστα, δεν δικαιούσθε να διαμαρτύρεσθε. Κι αν κάποιοι διακρίνουν οίηση σε όλα αυτά, ε, ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται ότι “θα ήταν δικαιολογημένη και λίγη οίηση από έναν άνθρωπο που δεν ανήκε σε πολιτικό τζάκι και κατάφερε πρωθυπουργός στα σαράντα του”.
Συμπέρασμα: Μπορεί ο πρωθυπουργός να μην ξεκαθάρισε “τι είναι Αριστερά σήμερα”, αλλά απάντησε, λόγω και έργω, πολύ ικανοποιητικά στο ερώτημα “τι ΔΕΝ είναι Αριστερά σήμερα”. Είναι κι αυτό κάτι…
