Νίκος Αναστασιάδης,
μέλος της «Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού»
μέλος της «Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού»
Μια ανάσα ανακούφισης ακούστηκε ως τη Θεσσαλονίκη όταν ανακοινώθηκαν τα τελικά αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών για το Δήμο Αριστοτέλη. Ειδικά αφού εντέχνως για κάποιες ώρες είχε κυκλοφορήσει από καθεστωτικά ΜΜΕ ότι «νίκησε ο Πάχτας» (με στοιχεία από μόλις 2 εκλογικά τμήματα)[1].
Ο κόσμος στην Ιερισσό και σε άλλα χωριά της περιοχής ξέσπασε σε πανηγυρισμούς για την εκδίωξη ενός από τους πιο μισητούς δημάρχους της σύγχρονης ιστορίας, από τον πρώτο γύρο. Νικητής αναδείχθηκε με 51% ο Γιάννης Μίχος, υποψήφιος που προήλθε από μια διαδικασία προκριματικών εκλογών όσων διαφωνούν με τα μεταλλεία χρυσού στην περιοχή.
Η εκδίωξη του Πάχτα αντικειμενικά δίνει ώθηση στο κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, μια και η διοίκηση του Δήμου Αριστοτέλη ήταν από τους βασικούς πολέμιους του κινήματος (και γι’ αυτό είχε εκδιωχθεί από την έδρα της στην Ιερισσό).
Ο Δήμος πρέπει τώρα να μπει μπροστά στην μάχη για το σταμάτημα της εξόρυξης χρυσού και να γίνει από εχθρός σύμμαχος και πρωτεργάτης των κινητοποιήσεων. Ο Δήμος δεν μπορεί μεν με μια απόφαση να σταματήσει την εξόρυξη, μπορεί όμως να κινητοποιηθεί και σε συμβολικό-θεσμικό επίπεδο (αποφάσεις, ενημερώσεις, εκστρατεία αφύπνησης) και σε υλικό (να διαθέσει στο κίνημα όλη την υλικοτεχνική υποδομή) προκειμένου να βάλει φρένο στα σχέδια της Eldorado Gold για παραπέρα καταστροφή του τόπου.
Μπορούμε να δείξουμε τι εννοούμε με ένα παράδειγμα. Στην Ευκαρπία Θεσσαλονίκης τα 2 προηγούμενα χρόνια δόθηκε ένας σκληρός αγώνας ενάντια στην κατασκευή του Σταθμού Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων, ενός έργου που υποβαθμίζει περιβαλλοντικά την περιοχή και στρώνει τον δρόμο για την καύση των απορριμάτων. Ο εκεί Δήμαρχος Διαμαντής Παπαδόπουλος περιέφερε το σαρκίο του σε διάφορες εκδηλώσεις του κινήματος δηλώνοντας απερίφραστα ότι διαφωνεί με το έργο. Όταν όμως ήρθε η ώρα των κρίσιμων αποφάσεων δεν έκανε τίποτα που να βοηθάει στην πράξη: δεν ανακάλεσε την άδεια που είχε δώσει για την ηλεκτροδότηση στον εργολάβο, δεν έβαλε τα μηχανήματα του Δήμου να φράξουν το δρόμο στην εταιρία, δεν μπήκε μπροστά στα ΜΑΤ όταν επιτέθηκαν στους κατοίκους… Μια τέτοια «κινηματική» στάση είναι για τα μάτια του κόσμου και δεν έχει πρακτική χρησιμότητα για το κίνημα. Στις Σκουριές ο αγώνας χρειάζεται ένα Δήμαρχο που θα είναι ουσιαστικά μπροστά στον αγώνα, όχι τυπικά.
Το ποσοστό που πήρε ο Πάχτας, 46,95%, μπορεί σε πολλούς να φαντάζει μεγάλο μετά από όλες αυτές τις κινητοποιήσεις, η κατάσταση όμως στην περιοχή είναι τέτοια που αυτό εξηγείται. Η εταιρία στήριξε με όλες της τις δυνάμεις τον Πάχτα δίνοντας πακτωλό χρημάτων προς εξαγορά συνειδήσεων, με μεθόδους που μας γυρίζουν σε άλλες εποχές (σχεδιασμένες προσλήψεις «ένας από κάθε οικογένεια», εκφοβισμούς, πληρωμένες εκστρατείες προπαγάνδας, κτλ) αξιοποιώντας στο φουλ την εξαθλίωση του κόσμου που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Όπως και να έχει, η προπαγάνδα της εταιρίας για «30 αναρχοάπλυτους ψευτοοικολόγους» κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος με αυτό το αποτέλεσμα, που όχι μόνο επέβαλε την εκπαραθύρωση του Πάχτα, αλλά ανάγκασε και σχεδόν όλους τους υποψήφιους της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας να θεωρούν ότι πρέπει να πάρουν θέση κατά των μεταλλείων για να κερδίσουν καμιά ψήφο από την περιοχή.
Δυστυχώς τραγική στάση κράτησε το ΚΚΕ που επέμενε να κατεβάσει δικό του υποψήφιο σε μια τόσο κρίσιμη αναμέτρηση και γι’ αυτό πήρε ένα από τα πιο χαμηλά πανελλαδικά ποσοστά του, κάτω από 2%. Το μόνο «ευτύχημα» ήταν ότι το αποτέλεσμα δεν κρίθηκε από αυτό το 2%, γιατί αν συνέβαινε αυτό δεν θα μιλούσαμε για τραγική στάση αλλά για υπόσκαψη του κινήματος… Κατά την προσφιλή τακτική του το ΚΚΕ, όταν μια μάχη έχει περιπλοκές και δυσκολίες, προτιμά να την αποφεύγει και να περιμένει την ήττα ώστε να δικαιωθεί.[2]
Η περίπτωση Μίχου
Ο Γιάννης Μίχος, επιχειρηματίας στο χώρο της ηλεκτρονικής υποστήριξης επιχειρήσεων, φαίνεται να προκρίνει μια μετριοπαθή στάση όσον αφορά το θέμα της εξόρυξης χρυσού. Σε δηλώσεις του και πριν[3] και μετά τις εκλογές[4] προσπαθεί να εκφράσει μια «ενδιάμεση» θέση, όπου δηλώνει μεν «προσωπικά» κατά της εξόρυξης χρυσού, αλλά δεν δεσμεύεται ότι σαν Δήμαρχος θα στηρίξει το κίνημα. Παρόμοια «σολομώντεια» στάση κράτησε και στο θέμα των διωκόμενων αγωνιστών του κινήματος.
Δεν είναι λάθος ότι το κίνημα πρέπει να προσπαθεί διαρκώς να απευθύνεται στους εργαζόμενους των μεταλλείων και τους κατοίκους των «ορεινών» (μεταλλευτικών κατά παράδοση) χωριών και να ψάχνει να βρίσκει διαύλους επικοινωνίας μαζί τους, δημιουργώντας ρήγματα στο μέτωπο της εταιρίας. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι θύματα και πιόνια στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, όχι ταξικοί εχθροί μας.
Δημιουργεί όμως ερωτηματικά και καχυποψία μια στάση που δεν είναι ξεκάθαρη πάνω στο θέμα. Στις σημερινές συνθήκες για να κάνει ένας Δήμαρχος πραγματικά την διαφορά θα πρέπει να είναι διατεθειμένος να τα βάλει με ισχυρά συμφέροντα και μηχανισμούς, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στο μεγάλο κεφάλαιο. Ένας «ουδέτερος» Δήμαρχος είτε θα στηθεί στη γωνία με την πρώτη αφορμή (δείτε πώς τα κοράκια έπεσαν να φάνε τον Κορτζίδη στο Δήμο Ελληνικού) είτε θα γίνει προσπάθεια να «αφομοιωθεί» με μικρά ή μεγαλύτερα ανταλλάγματα.
Πχ στο θέμα της «ανάπτυξης» και της δημιουργίας θέσεων εργασίας που όντως είναι κρίσιμο για την εξέλιξη της αντιπαράθεσης στη Χαλκιδική, ο Δήμος θα κληθεί αργά ή γρήγορα να πάρει ξεκάθαρες θέσεις: Ή θα προχωρήσει στην ίδρυση τοπικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων, στο σπάσιμο ληστρικών συμβολαίων με εργολάβους, στην εναλλακτική διαχείρηση των απορριμάτων και σε μια σειρά άλλα μέτρα που μπορούν να βάλουν την τοπική οικονομία σε κίνηση [δείτε περισσότερα εδώ: 5], ή θα διαχειριστεί τα μίζερα κονδύλια του Καλλικράτη κάνοντας αναγκαστικά περικοπές και απογοητεύοντας τους εργαζόμενους της περιοχής (και τους «ορεινούς» και τους «πεδινούς»).
Αξιοποιούμε την νέα κατάσταση για να προχωρήσουμε!
Το κίνημα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού σήμερα γιορτάζει την κλωτσιά σε έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς του! Εφυσηχασμός όμως δεν μπορεί να υπάρξει!
Τις επόμενες μέρες η Eldorado Gold θα καταστρώνει τη νέα στρατηγική της για τη συνέχιση του καταστροφικού της έργου. Εμείς από την πλευρά μας πρέπει να συνεχίσουμε την πίεση και τις κινητοποιήσεις μέχρι την οριστική απόσυρση της «επένδυσης»[6]. Τα μάτια πολλών ανθρώπων είναι στραμμένα στις εξελίξεις στις Σκουριές και περιμένουν από το κίνημα που έδωσε σκληρούς αγώνες ενάντια στην καταστολή, που αντέχει μετά από τόσο καιρό, που αντιμετωπίζει αστυνομία, κεφάλαιο και ΜΜΕ μαζί, που διώχνει τους φασίστες από τα χωριά του, που συμπαραστέκεται σε κάθε αγώνα [7] να κάνει το επόμενο βήμα, να εμπνεύσει όλους όσους το παρακολουθούν και ελπίζουν σ’ αυτό!
_________________________
