Ο χτεσινός σχολιασμός του Παύλου Τσίμα στον ΣΚΑΙ, με αφορμή την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη, ξεπέρασε ακόμα και τα λεπτά όρια που έχουν ορίσει οι δημοσιογράφοι-εκπρόσωποι της αστικής τάξης στο πόσο «αντικειμενικοί» προσπαθούν να φαίνονται.
Στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του καναλιού είπε τα εξής:
«Εάν γιαουρτώνουμε τον Πάγκαλο, είναι μια χαρά. Εάν μαχαιρώνουμε τον Φύσσα είναι κακό. Δεν λέω ότι το γιαούρτι και το μαχαίρι είναι το ίδιο πράγμα, προφανώς δεν είναι το ίδιο το πράγμα, αλλά η βία είναι βία».
Στο «ναι μεν αλλά» σημασία έχει το «αλλά»
Κάθε φορά που μία πρόταση ξεκινάει με ένα «Δεν» και συνεχίζει με ένα «αλλά», ξέρουμε εξαρχής ότι η αλήθεια σε αυτήν την πρόταση βρίσκεται μετά το «αλλά». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ατάκα «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» που σχεδόν πάντα καταλήγει σε μία πλήρως ρατσιστική άποψη.
Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση, παρά το «αλλά» που έβαλε στα λόγια του, η αλήθεια είναι ότι ο Τσίμας, χτες το βράδυ, αυτό που προσπάθησε να κάνει είναι να εξισώσει το γιαούρτωμα στον Πάγκαλο, με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Όταν λες «η βία είναι βία» αναφέροντας αυτά τα δύο περιστατικά, αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να τα ταυτίσεις.
Και το πρόβλημα σε αυτή την ταύτιση δεν είναι μόνο η σύγκριση του μαχαιριού με το γιαούρτι, αλλά για τη σύγκριση των ανθρώπων που κρατούσαν τα «όπλα» και των ανθρώπων που δέχτηκαν την επίθεση.
Η θεωρία του ενός κέντρου
Πώς είναι δυνατόν να συγκρίνεται ένας νέος άνθρωπος που προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα και που αγωνίζεται έμπρακτα ενάντια στον φασισμό και για έναν κόσμο πιο «φωτεινό» και δολοφονείται για αυτό, με έναν από τους βασικούς εκπροσώπους του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, με τον πατέρα του «Μαζί τα φάγαμε» που δέχεται επίθεση λόγω της οργής που προκαλούν οι πολιτικές που υποστηρίζει και εφαρμόζει και που πλήττουν το σύνολο της κοινωνίας;
Και πώς είναι δυνατόν να συγκρίνεται μία φασιστική οργάνωση με εγκληματικές τακτικές με τους κατοίκους μίας περιοχής που αγωνίζονταν για να μην υποβαθμιστεί η περιοχή τους με ΧΥΤΑ;
Πώς γίνεται να συγκρίνονται οι συνεχιστές του Χίτλερ, που οραματίζονται έναν κόσμο με στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τους οργισμένους κατοίκους που παλεύουνε για να μην γίνει ο τόπος τους χωματερή και ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα και γι’ αυτό γιαουρτώνουνε τον Πάγκαλο;
Ουσιαστικά, με τη θολούρα που προσπαθεί να δημιουργήσει αυτή η αντίληψη, κάθε πράξη βγαίνει εκτός του πλαισίου μέσα στο οποίο γίνεται.
Πατώντας στη λογικοφανή δήλωση «η βία είναι βία» γίνεται μια προσπάθεια να μπουν όλα στο ίδιο τσουβάλι, με προφανές αποτέλεσμα το εξής: αν οι διαμαρτυρίες του κινήματος των Αγανακτισμένων είναι περίπου ίδιες με τις δολοφονίες των Ναζί, τότε α) οι ναζί δεν είναι και τόσο κακοί τελικά και β) αν θέλετε να σωθείτε από όλους αυτούς πρέπει να έρθετε στο «κέντρο» του πολιτικού συστήματος.
«Η βία είναι βία»;
Σύμφωνα με την αντίληψη «η βία είναι βία» από όπου και αν προέρχεται και άρα καταδικαστέα, θα θέλαμε πολύ να μάθουμε την άποψη του Τσίμα για τα παρακάτω:
α) η ένοπλη αντίσταση στην γερμανική κατοχή είναι καταδικαστέα επειδή ασκήθηκε βία;
β) οι εξεγέρσεις των σκλάβων στις ΗΠΑ είναι καταδικαστέες επειδή στράφηκαν βίαια στους δουλοκτήτες;
γ) είναι ίδια η βία των 15χρονων παλαιστινίων που πετάνε πέτρες με τη βία των ισραηλινών τανκ;
Η «βία» τελικά δεν είναι μία και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πάντα με τον ίδιο «καταδικαστέο» τρόπο, ούτε μπορεί να βγαίνει εκτός του ιστορικού πλαισίου στο οποίο εκδηλώνεται.
Απόδειξη για αυτό, είναι ότι τα ίδια τα παπαγαλάκια της εξουσίας δεν αντιμετωπίζουν την «βία» πάντα σαν «βία», αλλά όπως τους συμφέρει.
Οι μεταλλωρύχοι της EldoraldoGold, σε κάθε τους κινητοποίηση αντιμετωπίζονται από τον ΣΚΑΙ σαν τα «καλά παιδιά» που καμία σχέση δεν έχουν με τους άλλους απεργούς. Αυτό γιατί τα συνδικάτα τους είναι εργοδοτικά, και δυστυχώς έχουν γίνει στρατός πίεσης μιας ιδιωτικής εταιρίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ρεπορτάζ στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΙ, με τους μεταλλωρύχους να εισβάλλουν στο Υπουργείο Ανάπτυξης και οι δημοσιογράφοι να σχολιάζουν «Είναι απολύτως λογικό, τί να κάνουν οι άνθρωποι;» (δείτε εδώ).
Ενώ αντιθέτως, ένας διαδηλωτής στην Τουρκία το 2013 αντιμετωπίστηκε εντελώς διαφορετικά: «Προκάλεσε την “αύρα” της αστυνομίας και πέθανε μπροστά στην κάμερα» έγραφε ο τίτλος στο site του ΣΚΑΙ, παίρνοντας εμφανέστατα θέση υπέρ της βίας της «αύρας» απέναντι στην βία του νεαρού που προκάλεσε και επιτέθηκε στην «αύρα» (δείτε εδώ). Για το ίδιο το κανάλι λοιπόν, η βία δεν είναι πάντα ίδια, δικαιολογείται ανάλογα με το ποιά συμφέροντα εξυπηρετεί!
Η θεωρία των δύο άκρων – η αγαπημένη του ΣΚΑΙ
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, πως όσα είπε ο Τσίμας, ούτε αποτελούν μόνο στοιχείο «κυνισμού» ενός βολεμένου (που φυσικά ισχύει) ούτε είναι μία «παρεξήγηση» ή λάθος χρήση λέξεων. Ο Τσίμας, το βράδυ της Δευτέρας, ήξερε πολύ καλά τί έλεγε, έκανε το καθήκον του, έπαιξε τον ρόλο του και υπερασπίστηκε τα συμφέροντα των αφεντικών του.
Ανέπτυξε για μία ακόμα φορά την θεωρία των δύο άκρων, που τσουβαλιάζει κάθε αγώνα, κάθε αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στο σύστημα και τις πολιτικές του, με τις ακροδεξιές και φασιστικές επιθέσεις. Γιατί, αν πείσεις την κοινωνία ότι οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες δεν έχουν καμία διαφορά από τις φασιστικές πρακτικές, πως αν επιλέξεις να αντισταθείς σε όσα σου επιβάλλουν δεν θα διαφέρεις από τον Ρουπακιά και τον Κασιδιάρη, τελικά τί μένει; Η υποταγή στο κατεστημένο, η αποδοχή της σημερινής κατάστασης, ο πλούτος στα χέρια των λίγων και οι μισθοί πείνας στους πολλούς.
Εμείς όμως, που ανήκουμε στην ίδια τάξη με τον Παύλο Φύσσα, αλλά δεν έχουμε τίποτα κοινό με τον Πάγκαλο που γιαουρτώθηκε, η βία που βιώνουμε καθημερινά και δεν ακούμε ποτέ, κανέναν από τους εκπροσώπους του συστήματος να καταδικάζει, είναι η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, ο ρατσισμός και οι διακρίσεις, το ξύλο από τα ΜΑΤ και οι απολύσεις. Γνωρίζουμε ότι αυτή τη «βία» ποτέ δεν θα την «καταδικάσουν» τα παπαγαλάκια του ΣΚΑΙ όπως ο Τσίμας. Και γι’ αυτό προσπαθούν να μας μπερδέψουν.
