του Δημήτρη Πανταζόπουλου – αδιόριστου εκπαιδευτικόυ
Το Σάββατο 2 Μάρτη έγινε στην Αθήνα (αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας) πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Η διαδήλωση ήταν πολύ επιτυχημένη: 5000 περίπου διαδηλωτές στην πλειοψηφία τους εκπαιδευτικοί, αλλά και φοιτητές και μαθητές διαδήλωσαν με πολύ παλμό ενάντια στην κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση.
Από τα κάτω…
Ακόμα πιο σημαντική είναι η επιτυχία της κινητοποίησης επειδή καλέστηκε και οργανώθηκε από τα πρωτοβάθμια σωματεία μπροστά στην άρνηση και την κωλυσιεργία των ομοσπονδιών του κλάδου (ΔΟΕ – ΟΛΜΕ).
Την πρωτοβουλία για το κάλεσμα της κινητοποίησης πήραν ΕΛΜΕ και Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ καλούσαν επίσης και η Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών και τα συντονιστικά ωρομισθίων – αναπληρωτών και νηπιαγωγών. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς (κυρίως οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Εκπαιδευτικών αλλά και οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις) έπαιξαν το κυρίαρχο ρόλο για την κινητοποίηση.
Είναι ξεκάθαρο ότι η βάση των εκπαιδευτικών όπως φάνηκε και από το συλλαλητήριο έχει τη διάθεση να αγωνιστεί αλλά η στάση της πλειοψηφίας των ομοσπονδιών λειτουργεί σαν εμπόδιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ομοσπονδίες αναγκάστηκαν να καλέσουν στο συλλαλητήριο τις τελευταίες μέρες κάτω από την πίεση που αισθάνθηκαν από τη βάση του κλάδου. Τέλος στα θετικά να σημειώσουμε και την παρουσία του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών που και αυτό κάτω από την πίεση της βάσης για ενωτική δράση στα σωματεία αναγκάστηκε να αφήσει στην άκρη τη λογική του απομονωτισμού που το χαρακτηρίζει.
Βάρβαρη επίθεση
Ολόκληρη η εκπαίδευση βιώνει στην εποχή των Μνημονίων μία βάρβαρη επίθεση. Όλες οι ρυθμίσεις των κυβερνήσεων στοχεύουν ανοιχτά στην πλήρη υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Συγχωνεύσεις σχολείων, απουσία διορισμών και τεράστιες ελλείψεις εκπαιδευτικών, υποχρεωτική αύξηση ωραρίου και δραματικές μειώσεις μισθών, συνεχής μείωση του αριθμού των αναπληρωτών και χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας τους είναι η μία όψη του νομίσματος.
Παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα, παγωμένα σχολεία λόγω έλλειψης πετρελαίου, απουσία υλικών και υποδομών, προβλήματα στη μεταφορά των μαθητών είναι η άλλη.
Σε όλα αυτά ας προσθέσουμε και το νέο πειθαρχικό για τους δημόσιους υπαλλήλους και την «αξιολόγηση» που με κατεπείγουσες διαδικασίες προωθεί η τρικομματική κυβέρνηση που σκοπεύουν στην πλήρη πειθάρχηση των εκπαιδευτικών, τις απολύσεις και το αποστειρωμένο μάθημα αλλά και τα συνεχώς αυξανόμενα περιστατικά εμφάνισης και παρέμβασης των φασιστών στα σχολεία.
Από όπου και αν την πιάσεις η δημόσια εκπαίδευση διαλύεται και μόνο οι αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος μπορούν να σταματήσουν την κατρακύλα.
Να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο
Το συλλαλητήριο στις 2 του Μάρτη πρέπει λοιπόν να το δούμε σαν το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της αγωνιστικής κλιμάκωσης στο χώρο της εκπαίδευσης. Ο συντονισμός των ΕΛΜΕ και των συλλόγων ΠΕ πρέπει να συνεχίσει, ώστε με τις πρωτοβουλίες του να πιέζει τις ομοσπονδίες αλλά και όπου χρειάζεται να ξεπερνά την άρνηση τους με αγωνιστικές δράσεις.
Ήδη, η γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ αποφάσισε 48ωρη απεργία μέσα στο Μάρτη και η ΟΛΜΕ καλεί σε συντονισμό ομοσπονδίες και σωματεία από άλλους κλάδους για συντονισμό.
Αυτές οι δράσεις είναι στη σωστή κατεύθυνση αφού από τη μια χρειάζονται αγώνες και απεργίες αλλά από την άλλη κανείς κλάδος από μόνος του δε μπορεί να νικήσει κυβέρνηση και Τρόικα.
Σήμερα όσο ποτέ, χρειαζόμαστε το συντονισμό, όχι μόνο εντός της εκπαίδευσης με το χτίσιμο ενός πραγματικού αλλά και δημοκρατικά οργανωμένου πανεκπαιδευτικού μετώπου, καθώς και με άλλους κλάδους. Σε όλη αυτή την υπόθεση οι δυνάμεις της αριστεράς έχουν καθήκον να λειτουργήσουν ενωτικά για να μπορούν οι αγώνες μας να είναι νικηφόροι.
