Το α’ μέρος δημοσιεύτηκε την Τρίτη 31.10.2023. Διαβάστε το εδώ.
Μαζικές διαμαρτυρίες των Εβραίων διεθνώς
Από τις πιο σημαντικές εξελίξεις των ημερών είναι οι πολύ μαζικές κινητοποιήσεις των Εβραίων διεθνώς – οι οποίες πρέπει να τονίσουμε ότι αποσιωπούνται από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης της Δύσης γιατί δεν ταιριάζουν με το Δυτικό αφήγημα για το δικαίωμα του Ισραήλ στη «νόμιμη άμυνα», και πως όσοι συμμετέχουν στις διαδηλώσεις στηρίζουν την τρομοκρατική δράση της Χαμάς και είναι «αντισημίτες».
Από τις πιο εντυπωσιακές κινητοποιήσεις ήταν αυτή των Εβραίων στις ΗΠΑ, που διαδήλωσαν κατά χιλιάδες και δεκάδες από αυτούς έκαναν εισβολή στο Καπιτώλιο – με αποτέλεσμα περίπου 350 συλλήψεις.
Εξίσου σημαντικές, είναι οι κινητοποιήσεις μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Με τη χώρα σε πόλεμο, με κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» (το κλασσικό βρώμικο χαρτί των καπιταλιστών και του κατεστημένου) το να γίνονται διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ, με αίτημα την ειρήνη είναι πραγματικά ελπιδοφόρο! Όπως είναι και το γεγονός ότι υπάρχουν θαρραλέα δημόσια πρόσωπα, όπως ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Ηααρέτζ, Γκίντεον Λεβί που καταγγέλλουν την ισραηλινή πολιτική και ζητούν τον τερματισμό του πολέμου.
Πρόκειται για πολύ σημαντικά μηνύματα, σε όλο τον κόσμο, ότι οι Ισραηλινοί εργαζόμενοι και νέοι και οι Εβραίοι που ζουν στο εξωτερικό, δεν αποτελούν ένα συνονθύλευμα Σιωνιστών, ακραίων εθνικιστών, τυφλωμένων από το ρατσιστικό μίσος για τους Παλαιστίνιους. Και, που δείχνει τις δυνατότητες για την ανάπτυξη κοινής πάλης Ισραηλινών και Παλαιστινίων εργαζομένων για τη λύση του προβλήματος.
Το ίδιο δείχνουν και τα μαζικά φαινόμενα αντιρρησιών συνείδησης στο Ισραήλ, των χιλιάδων νέων που αρνούνται να ενταχθούν στον ισραηλινό στρατό για να πολεμήσουν τους Παλαιστίνιους, παρότι απειλούνται με ποινές φυλάκισης.
Κλιμάκωση με εμπλοκή κι άλλων χωρών;
Το Ισραήλ κάλεσε τους κατοίκους της Γάζας να αδειάσουν το βόρειο τμήμα της και να μετακινηθούν στο νότο, μέσα σε 24 ώρες και ξεκίνησε άμεσα τους βομβαρδισμούς. Όμως δεν ξεκίνησε την χερσαία επίθεση αμέσως, όπως όλοι περίμεναν – πέρασαν δύο περίπου βδομάδες πριν το κάνει. Αυτό φαίνεται πως ήταν αποτέλεσμα πιέσεων από τις ΗΠΑ και τους άλλους Δυτικούς συμμάχους του Ισραήλ που φοβούνται μια σειρά από συνέπειες.
Ανησυχούν κατ’ αρχήν για την επιτυχία της επιχείρησης σε στρατιωτικό επίπεδο. Σύμφωνα με αμερικανικά ΜΜΕ, Αμερικανοί στρατιωτικοί συμβούλευαν το Ισραήλ να μην προχωρήσει σε γενικευμένη χερσαία επίθεση.
Γιατί το κόστος για τον στρατό του Ισραήλ μπορεί να είναι πολύ μεγάλο, τέτοιο που μπορεί να μην το αντέχει η ισραηλινή κοινωνία. Εξάλλου, οι μνήμες από το 2006, όταν το Ισραήλ έκανε εισβολή στον Λίβανο με διακηρυγμένο στόχο την οριστική εξόντωση της Χεζμπολάχ, είναι ακόμη νωπές: ο ισραηλινός στρατός δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την Χεζμπολάχ η οποία είχε οχυρωθεί πολύ αποτελεσματικά και αναγκάστηκε, μετά από 34 μέρες μαχών, να τα μαζέψει και να γυρίσει πίσω. Στην περίπτωση της Χαμάς έχουμε δεκάδες χιλιάδες εμπειροπόλεμους (στην Συρία και αλλού) στρατιώτες, εξαιρετικά καλά οχυρωμένους σε στοές και άλλα έργα, που έχουν προετοιμαστεί γι’ αυτή τη σύγκρουση εδώ και χρόνια. Από στρατιωτική άποψη τα πράγματα για το Ισραήλ δεν είναι απλά παρά την τρομακτική υπεροπλία του ισραηλινού στρατού και γι’ αυτό, φαίνεται, κινούνται με προσοχή και με αργούς ρυθμούς από την ημέρα που ξεκίνησε η χερσαία επίθεση στις 26 Οκτώβρη.
Δεύτερο είναι οι πιθανότητες διεύρυνσης της σύγκρουσης και ο γεωπολιτικός αντίκτυπος. Η Χαμάς θέλει να ανοίξουν κι άλλα μέτωπα ενώ η Χεζμπολάχ (το «Κόμμα του Θεού» στον γειτονικό Λίβανο) και το Ιράν έχουν ήδη απειλήσει με αντεπιθέσεις. Το αν θα πάνε σε πλήρους κλίμακας σύγκρουση βέβαια είναι αμφίβολο, όμως όταν αρχίσουν να μιλούν τα κανόνια καμία πρόβλεψη δεν είναι σίγουρη.
Οποιαδήποτε υποτίμηση του τι θα σήμαινε εμπλοκή της Χεζμπολάχ θα ήταν λαθεμένη.
Το 2018 το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών στην Ουάσιγκτον χαρακτήριζε τη Χεζμπολάχ «τον πιο βαριά οπλισμένο μη κρατικό φορέα στον κόσμο». Η πιο πρόσφατη αποτίμηση του Ινστιτούτου Μελετών Εθνικής Ασφάλειας (INSS) στο Τελ Αβίβ κάνει λόγο για 50-100.000 στρατιώτες, 150.000-200.000 ρουκέτες, όλμους και πυραύλους, με πολλούς από αυτούς να είναι υψηλής ακρίβειας, με βεληνεκές που ξεκινά από 15-20 χιλιόμετρα, αλλά που φτάνει και τα 200 με 300, ακόμα και τα 700 καθώς κι ένα στόλο μη επανδρωμένων αεροπλάνων που κατά ορισμένες εκτιμήσεις φτάνει τις 2.000, κλπ, κλπ.
Αυτή η πολύ ισχυρή στρατιωτική δύναμη δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως το Ισραήλ θα μπορούσε να ηττηθεί στρατιωτικά σε μια αναμέτρηση με τη Χαμάς και την Χεζμπολάχ – ακόμα και με την εμπλοκή κι άλλων χωρών όπως της Συρίας και του Ιράν.
Η ιστορία έχει ξεκαθαρίσει αυτό το ζήτημα: το Ισραήλ επιβίωσε όλων των προσπαθειών να καταστραφεί στρατιωτικά και να σβήσει από το χάρτη, ακόμα κι όταν όλες οι γειτονικές σ’ αυτό αραβικές χώρες επιχείρησαν να βαδίσουν εναντίον του το 1967.
Σημαίνει όμως πως η αιματοχυσία κι από τις δύο (ή περισσότερες, ανάλογα με το πόσοι εμπλακούν) πλευρές θα είναι απερίγραπτη.
Έτσι, η λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος δεν εξυπηρετεί μόνο τις ανάγκες και τα δίκαια των Παλαιστινίων. Εξυπηρετεί και τα συμφέροντα των Ισραηλινών εργαζομένων που έχουν κάθε λόγο να θέλουν να ζήσουν σε συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας.
Ευρύτερος γεωπολιτικός αντίκτυπος
Πέρα από τον αντίκτυπο στην περιοχή οι εξελίξεις στο Παλαιστινιακό έχουν αναπόφευκτα και ευρύτερες γεωπολιτικές συνέπειες.
Αν η Δύση χάνει έδαφος τα τελευταία χρόνια στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια και Δυτική Αφρική, με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία να τα μαζεύουν και να φεύγουν από μια σειρά χώρες, αυτή η τάση θα γίνει ακόμα πιο έντονη μετά την επίθεση του Ισραήλ και την στήριξη που του παρέχουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Η Κίνα και η Ρωσία δεν στηρίζουν την εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. Από αυτή την αναταραχή, επομένως, αυτές θα έχουν αποκομίσει οφέλη, καθώς η κοινή γνώμη θα στρέφεται υπέρ τους και εναντίον των Δυτικών. Από τη νέα έκρηξη οργής σε Αραβικές και μουσουλμανικές χώρες χαμένη θα είναι η Δύση και κερδισμένο το μπλοκ Κίνας-Ρωσίας.
Τέλος είναι ο αντίκτυπος στην κοινή γνώμη της ίδιας της Δύσης.
Το Παλαιστινιακό ευαισθητοποιεί εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων και μπορεί να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα κινήματα ενάντια στις κυβερνήσεις της Δύσης, καθώς συνεχίζεται η μαζική δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων φυλακισμένων στη Γάζα.
Υπάρχει διέξοδος;
Με όλες αυτές τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα, υπάρχει τελικά διέξοδος στο Παλαιστινιακό και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή; Στη βάση του καπιταλισμού και της εθνικιστικής αντιπαράθεσης, δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, θα είχε ήδη εφαρμοστεί.
Στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ένα ενιαίο κράτος αποτελούμενο από τις δύο εθνότητες, Ισραηλινούς Εβραίους και Παλαιστίνιους, αλλά ούτε και ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος δίπλα από το Ισραήλ.
Η περίπτωση ενός ενιαίου κράτους θα σήμαινε πως η ισραηλινή άρχουσα τάξη παίρνει το ρίσκο να αφήσει τους Παλαιστίνιους να γίνουν πλειοψηφία κι έτσι να χάσει όλα όσα κατάκτησε με πολέμους εδώ και έναν αιώνα. Γι’ αυτό η πιθανότητα αυτή αποκλείεται.
Αλλά και δεν μπορεί να αφήσει τους Παλαιστίνιους να αποκτήσουν ένα δικό τους (πραγματικά) ανεξάρτητο κράτος γιατί θα σήμαινε πως αυτό το κράτος θα μπορούσε να αρχίσει να εξοπλίζεται και να χτίζει τις δικές του συμμαχίες στην περιοχή και διεθνώς (κι εδώ η αντιπαράθεση Δύσης, Κίνας και Ρωσίας αποκτά μια καινούργια διάσταση) – έτσι να αποτελεί έναν ακόμα πιο μεγάλο κίνδυνο για το κράτος της Ισραηλινής άρχουσας τάξης απ’ ότι αποτελούν σήμερα οι Παλαιστίνιοι των κατεχομένων εδαφών και η Χαμάς.
Η μοναδική βάση πάνω στην οποία θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη λύση του Παλαιστινιακού είναι το να υπάρξει ένα μέτωπο όλων όσων πληρώνουν με τις ζωές τους την σύγκρουση αυτή – δηλαδή των εργαζομένων και στις δύο πλευρές των συνόρων.
Τα Μέτωπα δεν χτίζονται στη βάση αφηρημένων ή ηθικών αρχών. Χτίζονται στη βάση κοινών συμφερόντων. Τα λαϊκά στρώματα Εβραίων και Παλαιστινίων έχουν ένα πραγματικά μεγάλο κοινό συμφέρον για το οποίο να παλέψουν – τον τερματισμό της ατέρμονης αιματοχυσίας, και του ατελείωτου τρόμου. Και βέβαια την καθημερινή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων τους, στο όνομα της αντιμετώπισης «του εχθρού».
Για να πάρει ένα τέτοιο μέτωπο σάρκα και οστά, θα πρέπει κατ’ αρχήν να στοχεύει στην ανατροπή της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Κάνοντας το αυτό, δημιουργεί αυτόματα τις προϋποθέσεις για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη από τις Παλαιστινιακές μάζες καθώς κι από τις Αραβικές και μουσουλμανικές μάζες στις υπόλοιπες χώρες της περιοχής.
Αυτό το καθήκον προφανώς πέφτει κατ’ αρχήν και κατά κύριο λόγο στα ισραηλινά κινήματα. Κινήματα υπέρ της ειρήνης και υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων υπάρχουν στο Ισραήλ και πολύ συχνά εμφανίζονται δυναμικά.
Όμως δεν φτάνει να είσαι υπέρ της ειρήνης. Πρέπει να είσαι έτοιμος να παλέψεις για να ανατρέψεις αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία και του τρέφονται και αναπαράγονται μέσα από τον εθνικισμό και τον πόλεμο.
Με άλλα λόγια πρέπει η πάλη για την ειρήνη να συνοδεύεται από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας –και στη μια και στην άλλη πλευρά– με στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
