Των Αζάντ Καντρί και Αζάμ Γιουνγκουάχ, Σοσιαλιστικό Κίνημα Πακιστάν (SMP – πακιστανικό τμήμα της CWI)
Η Συμμαχία Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Τηλεπικοινωνιών, που ιδρύθηκε με την συμμετοχή εννέα συνδικάτων αυτού του τομέα, έγινε δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό από εργαζόμενους σ΄ όλη την χώρα.
Αυτή η Συμμαχία κατόρθωσε ήδη να κινητοποιήσει χιλιάδες εργάτες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εταιρείας τηλεπικοινωνιών, PTCL. Το Σοσιαλιστικό Κίνημα του Πακιστάν (SMP) έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση αυτής της Συμμαχίας και πρωτοστατεί στον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας PTCL.
Η Συμμαχία αποφάσισε να ξεκινήσει τον αγώνα της με δύο προειδοποιητικές δίωρες απεργίες μέσα στον Μάη. Η πρόταση αυτή έγινε από το SMP και την "Εκστρατεία για την Υπεράσπιση των Συνδικαλιστικών Δικαιωμάτων" (πλατύ συνδικαλιστικό σχήμα που δημιούργησε το SMP) και έγινε αποδεκτή ομόφωνα και από τα εννέα συνδικάτα.
Η εκστρατεία ξεκίνησε στις 5 Μαϊου με την ανάρτηση μαύρων σημαιών και πανό σ’ όλα τα κτίρια της εταιρείας σ’ όλη την χώρα. Ταυτόχρονα κάθε εργαζόμενος στην εταιρεία φόρεσε ένα μαύρο περιβραχιόνιο, δηλώνοντας έτσι την αντίθεση του στο ξεπούλημα της.
Στις 10 Μαϊου, οργανώθηκαν συγκεντρώσεις σ’ όλες τις πόλεις του Πακιστάν, όπου πήραν μέρος πάνω από 41.000 εργαζόμενοι. Οι πετυχημένες αυτές κινητοποιήσεις πήραν μεγάλη δημοσιότητα στον εθνικό καί στον περιφερειακό Τύπο.
Στην συνέχεια, ο αγώνας κλιμακώθηκε με πορείες και δημόσιες συγκεντρώσεις στις μεγάλες πόλεις. Η πρώτη έγινε στην Λαχόρη στις 12 Μαϊου. Συμμετείχαν 4.000 εργαζόμενοι και το κλίμα ήταν πολύ μαχητικό. Το SMP ήταν η μόνη αριστερή οργάνωση που συμμετείχε, πάλεψε για την επιτυχία της και μίλησε στην συγκέντρωση..
Προσωρινή υποχώρηση κυβέρνησης
Όλα τα κανάλια ακόμα και τα δορυφορικά είχαν εκτεταμένες ανταποκρίσεις από την πορεία την ίδια μέρα. Τέτοιος ήταν ο αντίκτυπος και ο φόβος της κυβέρνησης μήπως η μαχητική αυτή κινητοποίηση κλιμακωθεί παραπέρα και προκαλέσει γενικότερους αγώνες ενάντια στην μεγάλη φτώχεια, την πείνα και την ανεργία, που ανέβαλε τον δημόσιο πλειστηριασμό για το ξεπούλημα κομματιών της PTCL και ανακοίνωσε ότι η ιδιωτικοποίηση της αναβάλλεται.
Παρ’ όλα αυτά, η Συμμαχία αποφάσισε, σωστά, να συνεχίσει την κλιμάκωση του αγώνα μέχρι η κυβέρνηση να δηλώσει ότι αποσύρει οριστικά τα σχέδια της για την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας.
Οι διαθέσεις των εργαζομένων
Το κλίμα ανάμεσα στους εργαζόμενους είναι πολύ μαχητικό και υπάρχει μεγάλη και συσσωρευμένη αγανάχτηση ενάντια στην Διοίκηση της εταιρείας, όμως είναι κουμπωμένοι και επιφυλαχτικοί απέναντι στις ηγεσίες των συνδικάτων τους. Αυτό οφείλεται στον άσχημο ρόλο που έπαιξαν στο παρελθόν οι συνδικαλιστές και ιδιαίτερα στην πρόσφατη προδοσία του αγώνα του Συνδικάτου Δημοσίων Υπαλλήλων το 2004.
Γι΄ αυτό ακριβώς τον λόγο, οι εργαζόμενοι, στην συγκέντρωση της Λαχόρης, ανάγκασαν τους συνδικαλιστές ηγέτες τους να ορκιστούν δημόσια (!) ότι δεν θα τους προδώσουν και πάλι! Αρκετοί εργάτες μάλιστα, τους απείλησαν δημόσια ότι θα τους δείρουν άσχημα αν παραβούν τον όρκο τους, τόσο που δεν θα τολμούν να ξαναπατήσουν στους χώρους δουλειάς τους. Δήλωσαν ακόμα ότι απαιτούν να αποφασίσουν αυτοί, οι εργαζόμενοι, αν θα δεχτούν ή όχι τις προτάσεις της Διοίκησης και της κυβέρνησης κι όχι η ηγεσία των συνδικάτων.
Ο ρόλος της ηγεσίας
Οι ηγέτες των συνδικάτων είναι διχασμένοι στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων. Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές επιδιώκουν άμεσες διαπραγματεύσεις, ενώ άλλοι είναι ενάντια στο να αρχίσουν από τώρα τα παζαρέματα. Οι πιο δεξιοί και διεφθαρμένοι ηγέτες ήταν από την αρχή ενάντια στις κινητοποιήσεις και τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Είναι εξαγριωμένοι από την παρέμβαση και τις προτάσεις του SMP και καταγγέλλουν ότι "σαμποτάρει τον αγώνα" και πως "αρνείται τις διαπραγματεύσεις". Αυτό βέβαια αποτελεί συκοφαντία γιατί το SMP δεν είναι ενάντια στις διαπραγματεύσεις με την Διοίκηση, αλλά είναι ενάντια στην αναστολή των κινητοποιήσεων, όπως αυτοί θέλουν, για να γίνουν οι διαπραγματεύσεις σε φιλικό κλίμα!
Μπρος σ’ αυτή την κατάσταση, για να διασπάσει και να σταματήσει τον αγώνα, η Διοίκηση εμφανίζεται τώρα πιο διαλλακτική και υπόσχεται να κάνει κάποιες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, αν αποφασίσουν να δεχτούν την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας. Ενισχύει έτσι τους δεξιούς συνδικαλιστές που θέλουν επίσης να σταματήσει ο αγώνας πάση θυσία.
Έτσι, οι επόμενες μέρες είναι πολύ κρίσιμες. Αν κλιμακωθεί τώρα ο αγώνας και οι εργαζόμενοι δουν τη δύναμη τους και καταλάβουν ότι μπορούν να νικήσουν, τότε θα είναι πολύ πιο δύσκολο να μπορέσουν να τους προδώσουν ξανά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.
