Της Ειρήνης Βλαζάκη, εκπαιδευτικού
Εδώ και 6 χρόνια οι συμβασιούχοι της εκπαίδευσης διαδηλώνουν, διαμαρτύρονται και ζητάνε το αυτονόητο: την κάλυψη των πραγματικών αναγκών της εκπαίδευσης με την μονιμοποίηση τους. Και για δεύτερη φορά ακολουθείται από μια άλλη κυβέρνηση και μια άλλη συνδικαλιστική ηγεσία, η ίδια ακριβώς πολιτική όπου ικανοποιούνται λίγοι (και αυτοί όχι άμεσα) με στόχο να διασπαστεί ο κλάδος.
Ο ενιαίος πίνακας των αδιόριστων με προϋπηρεσία και των επιτυχόντων του ΑΣΕΠ περιλαμβάνει 35.000 αδιόριστους που στην πλειοψηφία τους είναι εκτός εκπαίδευσης και παρότι δημιούργησε αρχικά την αυταπάτη ότι θα αποτελέσει από μόνος του εναλλακτικό τρόπο διορισμού, φαίνεται πλέον καθαρά ότι δεν είναι παρά μια νέα «επετηρίδα». Οι διορισμοί όσων έχουν 30 μήνες και μέσα σε 3 χρόνια (που σημαίνει ότι έχουν ήδη μια 5ετία στο περίμενε) είναι βέβαια σταγόνα στον ωκεανό. Το ίδιο ισχύει και για τον διορισμό κατά 60% από τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και κατά 40% από τη λίστα . Η νέα ηγεσία των αναπληρωτών που διαπραγματεύτηκε με το υπουργείο έχει τεράστιες ευθύνες.
ΑΣΕΠ : Πετύχατε αλλά δεν τύχατε…
Ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ αντιμετωπίστηκε το 1998, οπότε και ξεκίνησε, με ανάμικτα συναισθήματα από τον εκπαιδευτικό κόσμο. Πολλοί νέοι πτυχιούχοι το είδαν σαν μια ευκαιρία από το πουθενά. Ωστόσο το μεγαλύτερο τμήμα της εκπαιδευτικής κοινότητας κατάλαβε ότι επρόκειτο για ένα τεράστιο πισωγύρισμα. Το πρόβλημα του διαγωνισμού δεν είναι η διαβλητότητα αλλά το ότι καταργεί τα εργασιακά δικαιώματα που απορρέουν από το πτυχίο. Ο κόσμος της εργασίας δεν έχει την πολυτέλεια να σπουδάζει τα παιδιά του για χάρη της γνώσης και μόνο. Οι σπουδές και τα πτυχία, όπως ξέρουν όλοι, σημαίνουν τεράστιο κόστος και δεν είναι χόμπι αλλά η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Πρόκειται για δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες και τόσο η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ μας τα παίρνει πίσω και μας δηλώνει κατάμουτρα πως ό,τι και να κάνουμε δεν φτάνει αφού μπορεί να μαζεύουμε πτυχία, να πετυχαίνουμε σε όλους τους διαγωνισμούς και να μην διοριζόμαστε ποτέ. Χρειάστηκαν 3 διαγωνισμοί για να το εμπεδώσει αυτό πλήρως και η εκπαιδευτική κοινότητα. Ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ δεν λύνει το πρόβλημα της αδιοριστίας, ούτε βέβαια εξασφαλίζει την καλύτερη και έγκαιρη στελέχωση των σχολείων. Μοιάζει με το μαρτύριο του Σίσυφου για κάθε εκπαιδευτικό και ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ.
Επετηρίδα: Δεν λύνει το πρόβλημα
Η υπεράσπιση της επετηρίδας είχε πράγματι νόημα το 1998 όταν όλος ο κόσμος των αναπληρωτών και μεγάλο κομμάτι αδιόριστων που ήταν στραμμένο στην εκπαίδευση την έβλεπε σαν τον μόνο αδιάβλητο δρόμο για το διορισμό. Ωστόσο, ακόμα και τότε παρουσίαζε σημαντικές αδυναμίες, όπως τα χρόνια αναμονής, που έκαναν προβληματική την μαχητική υποστήριξη της στους νέους καθηγητές αλλά και στην κοινωνία γενικότερα.
Σήμερα μετά από 3 διαγωνισμούς και μία σειρά από νέους και παλιούς καθηγητές να δουλεύουν στην εκπαίδευση σαν αναπληρωτές και μέσω ΑΣΕΠ το αίτημα για επαναφορά της επετηρίδας είναι τουλάχιστον ανόητο. Γιατί με ποιο δικαίωμα θα προταχθεί ο παλιός πτυχιούχος έναντι του αναπληρωτή;
Οι αναπληρωτές έχουν κάνει εδώ και χρόνια μια επένδυση ζωής ταξιδεύοντας με προσωπικό κόστος και εγκαταλείποντας άλλες επαγγελματικές ευκαιρίες για να υπηρετήσουν το Δημόσιο σχολείο.
Οι συνάδελφοι των παρατάξεων της αριστεράς (κυρίως το ΚΚΕ και όχι μόνο) έπρεπε από νωρίς να αναγνωρίσουν την αδυναμία του αιτήματος για επαναφορά της επετηρίδας και να τολμήσουν μια διαφορετική πρόταση που να συσπειρώνει το πιο χτυπημένο αλλά και πιο φρέσκο κομμάτι της εκπαίδευσης. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να χτυπήσουν την απαράδεκτη συντεχνιακή αντίληψη που εξαπλωνόταν με άλματα στις γραμμές των αναπληρωτών.
Τα όρια του εφικτού και ο ρεαλισμός του ανέφικτου
«Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.» Αυτό το γνωμικό φαίνεται να κολλάει γάντι στις πραγματικά επίμονες και κοπιώδεις προσπάθειες των βουλευτών του Συνασπισμού να δημοσιοποιήσουν και να μετατρέψουν σε στόχο μάχης την εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας. Όμως οι σύντροφοι του ΣΥΝ φαίνεται ξεχνάνε ότι κατά βάση οι νόμοι είναι φτιαγμένοι από τις κυβερνήσεις και αυτές εξυπηρετούν. Η επίκληση της κοινοτικής οδηγίας 70/99, που υπέγραψαν τα ευρωπαϊκά συνδικάτα με τις ενώσεις των εργοδοτών αποτελεί παγίδα καθώς αφενός δεν είναι δεσμευτική και αφετέρου προωθεί την μερική απασχόληση και την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας. Οι διάδρομοι του Ευρωκοινοβουλίου και τα ασφαλιστικά μέτρα των δικαστηρίων ουδέποτε πτόησαν τους κυβερνώντες. Όπως αναφέρεται και σε δελτίο τύπου της γραμματείας αναπληρωτών της ΟΛΜΕ: «η φετινή διχοτόμηση των κενών ήταν μια εντελώς παράνομη διαδικασία, κι όμως, η σχετική αγωγή της ΟΛΜΕ βρίσκεται ακόμη στα συρτάρια των δικαστών».
Η λογική λοιπόν ότι πρέπει να παλεύουμε μόνο για άμεσα και «εφικτά» πράγματα, και να ασκούμε πιέσεις έξω από τα γραφεία των υφυπουργών, που διαπερνούσε και την ηγεσία των αναπληρωτών τόσα χρόνια τώρα, έδειξε καθαρά τα όρια της.
Και τώρα τι;
Ο χώρος των αναπληρωτών-αδιόριστων βρίσκεται πάλι αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της διάσπασης ανάμεσα σε παλιούς και νέους και ακόμα χειρότερα με τη σταδιακή κατάργηση του θεσμού του αναπληρωτή και την γενίκευση του θεσμού του ωρομίσθιου.
Αυτά τα σχέδια της κυβέρνησης ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ! Δυστυχώς οι εύκολες απαντήσεις και οι πλάγιες διέξοδοι δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά γιατί έτσι πάντα οι πολλοί θα μένουν απέξω. Επιτροπές αναπληρωτών-ωρομισθίων μαζί με τις ΕΛΜΕ ή και μόνοι τους, όπου χρειαστεί, πρέπει να κινηθούν αποφασιστικά για προσλήψεις μονίμων, κάνοντας εκστρατεία και καταγγέλλοντας συγκεκριμένα σχολεία και Δνσεις που χρησιμοποιούν ωρομίσθιους, με πικετοφορίες, υπογραφές κτλ.
Την ίδια ώρα, είναι απαραίτητο ένα πλαίσιο αιτημάτων που θα τους ενώσει με τον υπόλοιπο χώρο της εκπαίδευσης (μόνιμους συνάδελφους και μαθητές). Πάνω από όλα χρειάζεται αποφασιστικότητα και πρωτοβουλίες για ενωτική και μαχητική δράση μέσα από παλιά και νέα σχήματα.
Το ακανθώδες ερώτημα είναι πως θα δοθεί η δυνατότητα στους νέους εκπαιδευτικούς να δουλέψουν. Σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να υπάρξει άλλη απάντηση από ένα πλαίσιο αιτημάτων που να ζητά γενναία αύξηση των διορισμών και που έχει τεθεί πολλές φορές από το συνδικαλιστικό κίνημα.
Οτιδήποτε διαφορετικό θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην επιλογή λίγων, όχι κατ’ανάγκη εκλεκτών.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:
– ΚΑΝΕΝΑΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ
– ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ. ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΙΚΕΤΟΦΟΡΙΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΧΟΛΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΝ ΟΙ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ ΣΕ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ
– ΜΟΝΙΜΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΟΣΩΝ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 2 ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
– ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΕΠ
– ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΠΤΥΧΙΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΥΨΗΛΗ ΜΟΡΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
– ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑΣ
– ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ (ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ)
– ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΝΑ ΤΜΗΜΑ
– ΠΛΗΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ, ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΩΝ ΜΟΝΙΜΩΝ ΜΕ 12ΜΗΝΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
– ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΕ ΕΤΗΣΙΑ ΒΑΣΗ ΜΕ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ
