ΌΧΙ! Καθαρό και βροντερό! ΚΑΤΩ η κυβέρνηση ΕΞΩ η Τρόικα!

Μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς κοινωνικής απομόνωσης της κυβέρνησης, με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να έχει περιοριστεί σ’ ένα ισχνό 152-3 που κι αυτό τρίζει, με την κατάρρευση του κομματικού μηχανισμού σε μια σειρά περιοχές και χώρους, με τα στελέχη του να μην μπορούν να εμφανιστούν πουθενά δημόσια και το κόμμα να βρίσκεται στο 14,7% στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση, ο ΓΑΠ επιχειρεί μια «φυγή προς τα μπρος».

Το δημοψήφισμα που έχει εξαγγείλει είναι μια κίνηση απελπισίας: είτε θα εκβιάσει τον ελληνικό λαό να ψηφίσει «ναι» κι έτσι να συνεχίσει τη «νικηφόρα» πορεία του της συντριβής του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων, είτε θα φύγει αφήνοντας τους «άλλους» να «κόψουν το λαιμό τους».

«Κορώνα – γράμματα»

Με αυτή του την κίνηση ο Παπανδρέου παίρνει το ρίσκο να πέσει η κυβέρνηση του μέσα από την ψήφο εμπιστοσύνης της Παρασκευής! Σε περίπτωση που δεν πέσει, ρισκάρει να καταψηφιστεί η πρότασή του στο δημοψήφισμα και πάλι να πέσει! Σ’ αυτή την περίπτωση, που καταψηφιστεί δηλαδή η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ της 27ης Οκτώβρη, τότε έχει ανοίξει ο δρόμος για μια τεράστια κρίση του ευρώ – κι όχι απλά την έξοδο της Ελλάδας απ’ αυτό.

Αυτός είναι ο εκβιασμός που θα χρησιμοποιήσει ο ΓΑΠ για να πετύχει ένα ναι στο δημοψήφισμα: ότι αν ο ελληνικός λαός ψηφίσει «όχι» αυτό θα σημαίνει την έξοδο της Ελλάδας και πιθανά το τέλος του ευρώ. Η πραγματικότητα όμως είναι πως το ευρώ είναι ήδη αντιμέτωπο με βαθιά κρίση – και γι’ αυτό δεν φταίει το ελληνικό χρέος, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, η δόμηση της ΕΕ σαν καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός μηχανισμός στα πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνισμού και, τέλος, οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού πάνω στις οποίες είναι δομημένη η ΕΕ.

Αυτά τα δεδομένα, οι κινήσεις του ΓΑΠ των τελευταίων ημερών, δείχνουν το απελπιστικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η ελληνική άρχουσα τάξη και το ΠΑΣΟΚ που κυβερνά εκ μέρους της!

Κι αυτό δεν είναι παρά αποτέλεσμα της άρνησης του ελληνικού λαού να υποταχτεί στις πολιτικές που θέλουν να του επιβάλουν – αποτέλεσμα της σκληρής, ανυποχώρητης, συχνά ηρωικής αντίστασής του στη λαίλαπα των τροϊκανών και της κυβέρνησης τους στην Ελλάδα.

Ενάμιση χρόνος ασταμάτητης πάλης και, στο μήνα που πέρασε, οι πρωτοφανείς σε μαζικότητα συγκεντρώσεις στη 48ωρη γενική απεργία, το απεργιακό κύμα και οι καταλήψεις στο δημόσιο, που προηγήθηκαν, η μετατροπή των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις ακόμα και τα συνθήματα στα γήπεδα πιστοποιούσαν την τεράστια οργή της κοινωνίας ενάντια στην κυβέρνηση!

Το ελληνικό εργατικό κίνημα λοιπόν, πρέπει να ξέρει πως αυτοί του οι αγώνες δεν πήγαν χαμένοι: ο εχθρός, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κρέμεται από μια κλωστή και η άρχουσα τάξη είναι μπάχαλο, βαθιά διαιρεμένη, σε πρωτοφανή κρίση.

Όμως, αυτή η πάλη πρέπει να ολοκληρωθεί: αν τα πράγματα φτάσουν στο δημοψήφισμα, ο ΓΑΠ πρέπει να καταψηφιστεί μαζικά. Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει!

«ΟΧΙ»

Στο δημοψήφισμα, όπως και να διατυπώσουν τα εκβιαστικά διλήμματα των κυβερνώντων, η απάντηση πρέπει να είναι ένα καθαρό «ΌΧΙ»!

Γιατί αν δεν είναι, οι κυβερνώντες και οι Τροϊκανοί θα χρησιμοποιήσουν το αποτέλεσμα για να «αποτελειώσουν» τις ζωές των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων (με εξαίρεση τις μερικές δεκάδες των οικογενειών που ελέγχουν τις τράπεζες, τις κατασκευές, τον εφοπλιστικό στόλο και τα ΜΜΕ).

Το δικό μας ΌΧΙ στα νέα εκβιαστικά διλήμματα της κυβέρνησης της Τρόικας δεν είναι απλά «ελληνικό». Μπορεί να αξιοποιηθεί και από το εργατικό κίνημα της υπόλοιπης Ευρώπης για να ενισχυθούν οι αγώνες ενάντια στις ίδιες πολιτικές, πανευρωπαϊκά. Με τον ίδιο τρόπο που το ΌΧΙ των Ισλανδών τον Μάρτιο του 2010 ενάντια στην αποπληρωμή των χρεών σε Βρετανούς και Ολλανδούς τραπεζίτες, προκάλεσε αίσθηση και έδωσε όπλα στο ελληνικό εργατικό κίνημα για να αντισταθεί, ένα ακόμα ελληνικό ΟΧΙ στην Τρόικα θα ενισχύσει τους Ιταλούς, τους Πορτογάλους, Ιρλανδούς και Ισπανούς εργαζόμενους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν παρόμοιες επιθέσεις.

Απάντηση στον εκβιασμό

Το εκβιαστικό δίλημμα που θα μας θέσουνε (στο δημοψήφισμα του ΓΑΠ) θα είναι «ή ψηφίζετε ”ναι” ή φεύγουμε απ’ το ευρώ».

Η απάντηση πρέπει να είναι «ψηφίζουμε ΟΧΙ στο να ισοπεδωθούν οι ζωές μας». Αν το κόστος της παραμονής στο ευρώ είναι η εξόντωση, προφανώς επιλέγουμε να μην εξοντωθούμε.

Έτσι κι αλλιώς, κι ανεξάρτητα από την τελική έκβαση των πραγμάτων, και μόνο το γεγονός του δημοψηφίσματος αναπόφευκτα αφήνει τη συμφωνία της Συνόδου Κορυφής στις 27 Οκτώβρη (για το κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50%) μετέωρη. Αφενός καμία σοβαρή τράπεζα δεν θα μπει στη λογική του «κουρέματος» πριν ξεκαθαρίσει το τοπίο κι αφετέρου όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης θα περιμένουν να δουν το αποτέλεσμα στην Ελλάδα για να δουν αν θα εγκρίνουν ή όχι  το νέο δάνειο.

Πολλοί εργαζόμενοι ανησυχούν ότι τυχόν έξοδος από το ευρώ μπορεί να σημαίνει χειροτέρευση της οικονομικής τους κατάστασης. Η κατ’ αρχήν απάντηση σε αυτό τον προβληματισμό τους είναι: η Ελλάδα οδεύει εκτός ευρώ, έτσι κι αλλιώς! Το ευρώ είναι σε κρίση έτσι κι αλλιώς!1  

Πολλοί εργαζόμενοι σκέφτονται, στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, την αποχή! Δεν φτάνει! Χρειάζεται καταψήφιση – γιατί αν ο ΓΑΠ καταφέρει να «πείσει» ένα έστω 20-25% να ψηφίσει «ναι» (κάτω από τους εκβιασμούς και τα ψέματα αυτού και της άρχουσας τάξης) κι αν η συμμετοχή περιοριστεί στο 40-50%, τότε το δημοψήφισμα θα έχει εγκρίνει τις πολιτικές της βαρβαρότητας που θέλει η Τρόικα κι η εδώ κυβέρνηση τους. Μετά στο όνομα της νομιμοποίησης και έγκρισης της πολιτικής τους, οι ΓΑΠ και Τρόικα θα αποθρασυνθούν ολοκληρωτικά.

Τα καθήκοντα της αριστεράς – τι αριστερά χρειαζόμαστε

Το εργατικό κίνημα δεν φτάνει να λέει ΟΧΙ – χρειάζεται να βρει τον τρόπο να πάρει στα χέρια του τη ζωή του.

Πρέπει να το κάνει, απαιτώντας από την αριστερά να ανταποκριθεί στα ιστορικά της καθήκοντα, να μπει μπροστά ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική ανατροπή, να φύγει η εξουσία από τα χέρια μιας χούφτας τραπεζιτών, εργολάβων και εφοπλιστών, και να περάσει στην κοινωνία, στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Στο βαθμό που η σημερινή αριστερά αρνείται να ανταποκριθεί σ’ αυτό το καθήκον –και οι ηγεσίες των μαζικών κομμάτων της αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΝ, όντως αρνούνται­– τότε χρειάζεται μια άλλη, νέα αριστερά, και αυτήν πρέπει να χτίσουμε. Γιατί σ’ αυτές τις συνθήκες, η μαζική αριστερά που χρειάζεται η κοινωνία είναι μια αριστερά επαναστατική – έτοιμη, δηλαδή, να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού.

Λύσεις, μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχουν! Μόνο στην προοπτική μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας υπάρχει μέλλον! Και μόνο στην προοπτική της κοινής πάλης με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη, για την Ευρώπη του σοσιαλισμού και της εργατικής δημοκρατίας – σαν απάντηση στην Ευρώπη του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, της Μέρκελ και του Σαρκοζί.

_____________

1 Σημ: πάνω σ’ αυτό το θέμα θα ακολουθήσουν πιο αναλυτικά άρθρα από το Ξεκίνημα

Ακολουθήστε το «Ξ» στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία άρθρα μας.

Μπορείτε επίσης να βρείτε αναρτήσεις, φωτογραφίες, γραφικά, βίντεο και ηχητικά μας σε facebook, twitter, instagram, youtube, spotify.

Ενισχύστε οικονομικά το xekinima.org

διαβάστε επίσης:

7,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,002ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
1,118ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
426ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

Επίκαιρες θεματικές

Πρόσφατα άρθρα