Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Η πολιτική της «ήπιας προσαρμογής» και της «κοινωνικής ευαισθησίας» που σε όλους τους τόνους διακηρύττει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται κενό γράμμα. Τα όσα γίνονται στον ΟΤΕ αποδεικνύουν στο ακέραιο αυτόν τον ισχυρισμό.
Στις αρχές Οκτώβρη ο πρόεδρος του ΟΤΕ Π. Βουρλούμης ανακοίνωσε ότι ο οργανισμός θα κλείσει το 2004 με ζημιές του ύψους των 21 εκ. ευρώ. Συμπλήρωσε δε ότι για να επιστρέψει ο ΟΤΕ στην κερδοφορία είναι αναγκαίο να απολυθούν 6200 εργαζόμενοι.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο πρόγραμμα απομάκρυνσης προσωπικού στην ιστορία του ΟΤΕ μιας και αυτοί οι 6200 εργαζόμενοι αντιστοιχούν περίπου στο 40% του προσωπικού της επιχείρησης.
Αν συνυπολογίσουμε δε ότι από τους 7035 εργαζόμενους που έχουν συνταξιοδοτηθεί από το 1999 μέχρι σήμερα οι 6012 έχουν φύγει με τη διαδικασία των κινήτρων για πρόωρη συνταξιοδότηση (δηλ. απολύθηκαν ευγενικά) γίνεται ξεκάθαρο ότι η κατάσταση στον ΟΤΕ κάθε άλλο παρά ευνοϊκή είναι για τους εργαζόμενους.Γίνεται λοιπόν σαφές ότι όπως ίσχυε για το ΠΑΣΟΚ έτσι και για τη ΝΔ ο ΟΤΕ αποτελεί πεδίο εφαρμογής των πιο αντιδραστικών πολιτικών. Οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν με τον πιο επαχθή τρόπο το κόστος της μετοχοποίησης – ιδιωτικοποίησης του οργανισμού. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ερώτηση πρώτη: Ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι ο ΟΤΕ δεν είναι κερδοφόρος;
Ο ΟΤΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν μία από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις με δραστηριότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και με σημαντικές επενδύσεις στα Βαλκάνια και αλλού. Το 2004 όμως η διοίκηση του οργανισμού έκανε «ανοίγματα» που όπως φαίνεται δεν ήταν και τόσο πετυχημένα, με κορυφαίο βέβαια άνοιγμα τη μεγάλη χορηγία στους ολυμπιακούς αγώνες που κατά ομολογία της διοίκησης δεν απέφερε τα αναμενόμενα κέρδη.
Μπορεί επίσης ο εκλεκτός της ΝΔ Π. Βουρλούμης να ανακοινώνει ζημιές ύψους 21εκ ευρώ για το 2004 αλλά την ίδια στιγμή ο ΟΤΕ ετοιμάζεται να κάνει επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για να σώσει τη θυγατρική του εταιρία κινητής τηλεφωνίας στη Ρουμανία.
Ερώτηση δεύτερη: Πόσο θετική ήταν τελικά η ιδιωτικοποίηση του οργανισμού;
Το επιχείρημα τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ ότι μέσω της ιδιωτικοποίησης η επιχείρηση θα γίνει ανταγωνιστική και έτσι θα ευνοηθούν τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι πελάτες έχει πια καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.Οι εργαζόμενοι όπως φαίνεται απολύονται κατά χιλιάδες, ενώ τα τιμολόγια του ΟΤΕ είναι πολύ υψηλά και φορτώνουν με έξοδα την ελληνική οικογένεια.
Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το γεγονός ότι στον ΟΤΕ υπάρχουν και κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι που δουλεύουν με τη μέθοδο των ολιγόμηνων συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου στις διάφορες υπεργολαβίες (κέντρα τηλεφωνικής εξυπηρέτησης κτλ) με σπαστά ωράρια και χωρίς δικαιώματα, φαίνεται καθαρά ότι η μονιμότητα και εργασιακή ασφάλεια έχουν δώσει τη θέση τους στις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τη διαρκή ανασφάλεια.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι την ίδια στιγμή που η διοίκηση του ΟΤΕ ετοιμάζεται να απολύσει 6200 εργαζόμενους (και ήδη έχουν απολυθεί περίπου 2.000 συμβασιούχοι σε όλες τις ειδικότητες – τεχνικοί, διοικητικοί, ειδικοί επιστήμονες κτλ) η διοίκηση ανακοίνωσε ότι το 2005 ετοιμάζεται να προσλάβει 2000 εργαζόμενους με τη μορφή των προαναφερθέντων συμβάσεων για την κάλυψη των αναγκών της επιχείρησης!!Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Τι κάνουν οι συνδικαλιστές
Απέναντι σε όλα αυτά η πλειοψηφία της ΟΜΕ – ΟΤΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) περί άλλων τυρβάζει. Μπορεί βέβαια η ΔΑΚΕ να αντέδρασε με επιθετικές ανακοινώσεις στις εξαγγελίες Βουρλούμη αλλά το ποιόν και η αγωνιστικότητα των συνδικαλιστών της ΝΔ είναι γνωστά (πχ η στάση για τις απολύσεις των συμβασιούχων του ΥΠΠΟ). Από την άλλη η ΠΑΣΚΕ περιορίζεται να ζητά συνάντηση με τον υπουργό οικονομίας μην αρθρώνοντας καν – στα πρότυπα του Γιωργάκη Παπανδρέου – τις λέξεις αγώνας και απεργία.
Όπως και την περίοδο των κινητοποιήσεων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ όπου η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έπαιζε το ρόλο του πυροσβέστη έτσι και τώρα η ηγεσία της ΟΜΕ – ΟΤΕ δεν είναι διατεθειμένη να παλέψει για να υπερασπίσει τους εργαζόμενους.
Είναι ξεκάθαρο ότι σήμερα που υπάρχει ξανά ανάγκη για απεργιακούς αγώνες, το βάρος πέφτει στους συνδικαλιστές της βάσης και στους εργαζόμενους που μέσα από τις συνελεύσεις που πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα πρέπει να ξεπεράσουν και να βάλουν στην άκρη τους συνδικαλιστές που είναι έτοιμοι να τα πουλήσουν όλα και να προβάλουν ένα μαχητικό πρόγραμμα πάλης κι αντίστασης στις πολιτικές της κυβέρνησης.
