Η κυβέρνηση αποφάσισε τελικά να πάρει το ρίσκο των πρόωρων εκλογών. Προχωρούν εσπευσμένα σε ψηφοφορία στη Βουλή για πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 17, 23 και 29 Δεκέμβρη. Αν δεν βρουν 180 κουκιά στις 29 Δεκέμβρη τότε πάμε για πρόωρες γενικές εκλογές, τέλη Γενάρη – αρχές Φλεβάρη.
Η εξέλιξη αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι τέλος Φλεβάρη λήγει η παράταση του τρέχοντος Μνημονίου. Το Μνημόνιο λήγει στις 31 Δεκέμβρη, αλλά η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν έχει συμφωνήσει με την Τρόικα για το επόμενο Μνημόνιο – το οποίο βέβαια δεν το ονομάζουν Μνημόνιο αλλά διάφορα άλλα εύηχα ονόματα για να κοροϊδεύουν τα λαϊκά στρώματα.
Έτσι καταφέρανε να φτάσουν σε ένα συμβιβασμό: να παραταθεί το τρέχον μνημόνιο μέχρι τα τέλη Φλεβάρη και μέχρι τότε να βρουν άκρη με τα σημεία που διαφωνούν και να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο.
Στην πραγματικότητα η κίνηση αυτή των Σαμαρά και Βενιζέλου ήταν ότι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν, αντιμέτωποι με τα αδιέξοδα της πολιτικής τους και στριμωγμένοι από την Τρόικα που δεν ήταν διατεθειμένη να αποδεχτεί τα παραμύθια περί «εξόδου από το Μνημόνιο», «επιστροφής στην ανάπτυξη» και «επιστροφής στις αγορές» με τα οποία μας έχουν φλομώσει οι κυβερνώντες όλους τους τελευταίους μήνες.
Η «ανάπτυξη» ξεκίνησε… η λιτότητα βαθαίνει!
Το δίδυμο Σαμαρά και Βενιζέλου πέρασαν από τη Βουλή ένα σκληρό αντιλαϊκό προϋπολογισμό την Κυριακή 7 Δεκέμβρη (τόσο πολύ… ξεπεράσαμε την κρίση, μπήκαμε στην ανάπτυξη και είμαστε έτοιμοι για τις αγορές…).
Σ’ αυτό τον προϋπολογισμό προβλέπονται ανάμεσα σ’ άλλα: νέες αυξήσεις φόρων στο ύψος του 1,5 δισ. €, νέα μείωση των κοινωνικών δαπανών κατά 1 δισ. ευρώ, μείωση του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων κατά 400 εκατ. € (- 7%) κοκ. Υπάρχει όμως ένα κονδύλι φόρων που θα μειωθεί – κι αυτό είναι η φορολογία πάνω στα κέρδη των επιχειρήσεων! Όλη αυτή η λιτότητα για να μπορεί η κυβέρνηση να πληρώνει τις δόσεις και τους τόκους στους δανειστές – μόνο για φέτος οι τόκοι που θα πληρώσουμε φτάνουν τα 5,7 δισ. €!
Αυτά τα μέτρα όμως δεν ικανοποιούν την Τρόικα η οποία ζητά κι άλλα. Και συγκεκριμένα: παραπέρα αύξηση των φόρων σε σίτιση, φάρμακα, βιβλία, ποτά, τσιγάρα, κλπ· διευκόλυνση των κατασχέσεων περιουσιακών στοιχείων απ’ όσους χρωστάνε στις τράπεζες· νέα επίθεση στις συντάξεις και στο ασφαλιστικό σύστημα· μείωση του ΕΚΑΣ καθώς και του αριθμού όσων το δικαιούνται, κλπ, κλπ.
Παίρνει ρίσκο για να μην συντριβεί
Με ένα τέτοιο διπλό πακέτο μέτρων, πώς θα μπορούσε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις προεδρικές εκλογές μέσα στο πρώτο 3μήνο του χρόνου; Πώς θα μπορούσε να διεκδικούσε εκλογές όταν μετά από ένα ολόκληρο χρόνο που τάιζε τον κόσμο παραμύθια, θα εμφανιζόταν εντελώς γυμνή, συνεχίζοντας με νέα λιτότητα κι εφαρμόζοντας ένα νέο Μνημόνιο (που δεν θα ονομαζόταν βέβαια μνημόνιο αλλά κάτι άλλο…). Ούτε τους 180 για την εκλογή προέδρου θα μπορούσε να βρει, ούτε και να κερδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθούσαν.
Η κίνηση της κυβέρνησης λοιπόν, δεν είναι σπασμωδική. Είναι αλήθεια πως η βασική της επιλογή ήταν να κρατηθεί στην κυβέρνηση μέχρι το 2016 που είναι η χρονιά των βουλευτικών εκλογών. Κι αυτό, βασικά, γιατί επένδυε στο γεγονός ότι μετά από 5 χρόνια κατάρρευσης του ΑΕΠ, συνολικά κοντά στο 30%, είναι αναπόφευκτο να υπάρξει κάποια μεγέθυνση της οικονομίας. Στηριγμένη σ’ αυτή τη μεγέθυνση η κυβέρνηση και η Τρόικα θα «πανηγύριζαν» για την επιτυχία της πολιτικής τους. Θα έλπιζαν έτσι να στριμώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά και να ξανακερδίσουν τις εκλογές.
Αυτό το σχέδιο σκόνταψε στην άρνηση της Τρόικα να τους κάνει τις παραχωρήσεις που θέλανε για να μπορέσουν να περάσουν το σκόπελο των προεδρικών εκλογών.
Η κυβέρνηση επιλέγει λοιπόν να δώσει τη μάχη των 180 για τον πρόεδρο, τώρα, προτού ξεγυμνωθεί και γελοιοποιηθεί εντελώς, προτού απομονωθεί ακόμα περισσότερο από την κοινωνία.
Μαζική εκστρατεία εκφοβισμού – πάλι
Το να καταφέρει να βρει τους 180 είναι πολύ δύσκολο, αλλά δεν είναι αδύνατο, όπως δείχνουν εκ πρώτης όψεως τα δεδομένα. Αν δεν βρει τους 180, θα πάμε για εκλογές, αλλά και τότε θα έχει περισσότερες πιθανότητες να τα πάει καλύτερα, αφού δεν θα έχει προλάβει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα, υποκλινόμενη ξανά στην Τρόικα που απαιτεί νέα μέτρα.
Βέβαια, σ’ αυτή την περίπτωση θα δούμε ξανά ένα παιγνίδι στο οποίο έχουμε συνηθίσει: τον τρόμο της εξόδου απ’ το ευρώ. «Θεοί και δαίμονες» θα επιστρατευτούν για να πείσουν την κοινωνία ότι αν πέσουν οι «γκάνγκστερ» που μας κυβερνούν τότε θα πάνε όλοι οι κόποι μας χαμένοι, θα βρεθούμε έξω από την ευρωπαϊκή «οικογένεια», θα χάσουμε όλα τα ευεργετήματα του ευρώ και, γενικά, θα «καούμε στην κόλαση». Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι την κόλαση την έχουν ήδη δημιουργήσει αυτοί, καταδικάζοντας (με βάση τα δικά τους επίσημα στοιχεία) 6,3 εκατομμύρια Έλληνες εργαζόμενους στα όρια ή κάτω από το επίπεδο της φτώχειας.
Ας μην υποτιμούμε το φόβο που μπορεί να δημιουργήσει σε εκατομμύρια πολίτες αυτού του είδους η προπαγάνδα, ενορχηστρωμένη από τα ΜΜΕ των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομήχανων που στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου.
Η μάχη δεν θα είναι περίπατος
Η μάχη είναι μπροστά μας, είναι μεγάλη και δεν θα είναι περίπατος. Πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να ξεφορτωθούμε τους «γκάνγκστερ» που κυβερνούν.
Η Αριστερά, μπροστά σ’ αυτή τη μάχη θα έπρεπε να ήταν ενωμένη – για να διασφαλίσει τη νίκη, για να δώσει ελπίδα στους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους φτωχούς. Όμως αρνείται.
Από τη μια η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται να συνεργαστεί με οποιονδήποτε, γιατί κατ’ αυτήν όσοι δεν συμφωνούν μαζί της είναι «προδότες»! Κι από την άλλη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βάζει διαρκώς νερό στο κρασί της, αποξενώνοντας τα πιο μαχητικά στοιχεία της κοινωνίας και προσφέροντας άλλοθι στην ηγεσία του ΚΚΕ.
Όμως, παρά τα όρια και τα ελλείμματα της Αριστεράς δεν υπάρχει άλλη επιλογή: χρειάζεται πάλη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, κι αυτό, με δεδομένη την εικόνα που εμφανίζει η Αριστερά, σημαίνει ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθετη περίπτωση οι Τροϊκανοί θα κυβερνούν για άλλα 4 χρόνια συνθλίβοντας ότι ακόμα παραμένει όρθιο.
Η ανάδειξη μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος τρόπος να αναχαιτίσουμε την καταστροφή και για να μπει το κίνημα σε αντεπίθεση. Και στη συνέχεια, βέβαια, θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη για την εφαρμογή σοσιαλιστικών πολιτικών από αυτή την κυβέρνηση! Γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα έχουμε επανάληψη της πορείας του ΠΑΣΟΚ, μια νέα ιστορική απογοήτευση και ήττα, όχι μόνο για το ΣΥΡΙΖΑ αλλά για όλη την Αριστερά, τα κινήματα και την κοινωνία.
