Tης Χριστίνας Χάσου
Θύμα βιασμού από περισσότερους από 30 άντρες έπεσε πριν από λίγες μέρες μια 16χρονη κοπέλα στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
«Με νάρκωσαν και ήμουν πολύ μεθυσμένη. Ήταν πολλά άτομα με όπλα, πολλοί νέοι άνδρες που γελούσαν και μιλούσαν», δήλωσε η νεαρή και συνέχισε: «Δεν με τραυμάτισαν μόνο. Πλήγωσαν την ψυχή μου. Γιατί οι άνθρωποι με έκριναν, προσπάθησαν να ρίξουν το φταίξιμο σε μένα για κάτι που δεν ήταν δικό μου λάθος. Με “έκλεψαν”. Όχι με την έννοια των υλικών αγαθών… αλλά “σωματικά”».
Το θράσος των βιαστών ήταν τέτοιο, ώστε δε δίστασαν να δημοσιοποιήσουν το κατόρθωμά τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ως αντίδραση στα σεξιστικά και μισογύνικα σχόλια των χρηστών, οι οποίοι το αναπαρήγαγαν ευρύτατα δηλώνοντας την επιδοκιμασία τους, δημιουργήθηκε το hashtag #EstuproNuncaMais (ποτέ ξανά βιασμός), παράλληλα με τις κινητοποιήσεις που διοργάνωσαν γυναικείες οργανώσεις σε όλη τη χώρα τις ημέρες που ακολούθησαν.
Οι δημοσιεύσεις από τους ίδιους τους δράστες βοήθησαν στην αναγνώρισή τους, γεγονός που οδήγησε την αστυνομία να προχωρήσει σε συλλήψεις υπόπτων. Αν και το αρχικό σενάριο έκανε λόγο για μέλη των καρτέλ ναρκωτικών τα οποία δρουν στις φαβέλες, τα στοιχεία κλίνουν εν τέλει προς αυτό που ονομάζουμε «καθημερινούς άντρες»- όπως στις περισσότερες περιπτώσεις βιασμών.
Αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά ότι, εν έτει 2016, η κουλτούρα του βιασμού όχι μόνο είναι υπαρκτή αλλά αναπαράγεται και με μεγάλη ευκολία, χωρίς να πάντα να καταδικάζεται από την κοινωνία. Η πράξη του βιασμού έχει τις ρίζες της όχι μόνο στην αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος και τη θεώρησή του ως ένα εργαλείο για «δημόσια χρήση», αλλά και την άσκηση εξουσίας από τον άντρα στη γυναίκα που επιβάλλει και υπαγορεύει η πατριαρχία. Και όλα αυτά βέβαια, έχουν τη ρίζα τους σε ένα σύστημα που επιβιώνει αναπαράγοντας τους διαχωρισμούς και τις ανισότητες, το σεξισμό, το ρατσισμό, κλπ.
Το δικαίωμα μιας γυναίκας να διαθέτει το σώμα της όπως η ίδια επιθυμεί και να δίνει ή να αρνείται τη συναίνεσή της για το σεξ είναι σε κάθε περίπτωση αδιαπραγμάτευτο. Όπου και όποτε κι αν κυκλοφορεί, όσο κι αν έχει πιει, όπως κι αν είναι ντυμένη, όπως κι αν διασκεδάζει, ακόμα και όταν βρίσκεται σε σχέση ή γάμο. Όλα αυτά, που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, είναι καθημερινά ζητήματα μάχης. Μιας μάχης όχι μόνο του γυναικείου κινήματος, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας, αφού τελικά ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από το σεξισμό και τη βία, είναι να ανατρέψουμε το σύστημα που τα αναπαράγει.
