Του Κώστα Ήσυχου, εργαζόμενου στην ΟΑ, αντιπρόεδρου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ
Η πρόταση της Ελληνικής κυβέρνησης προς την Κομισιόν, για την εν ψυχρώ δολοφονία της Ολυμπιακής, που εγκρίθηκε «μεταξύ βαΐων και κλάδων», έδωσε την ευκαιρία στον Κο. Ταγιάνι, επίτροπο μεταφορών και διάδοχο του Ζ. Μαρρό (πρώην ατζέντη της ισχυρής λέσχης αεροπορικών εταιριών της Ευρώπης) να δώσει συγχαρητήρια στην Ελληνική κυβέρνηση, γιατί δεν μιμήθηκε την περίπτωση της Αλιτάλια, όπου οι εργαζόμενοι σε συνθήκες πολιτικής και συνδικαλιστικής ήττας δεν ενέδωσαν στον εκβιασμό της Ιταλικής κυβέρνησης που έθεσε το δίλλημα « ή αποδέχεστε το σχέδιο ή η εταιρία κλείνει». Επέλεξαν να παραμείνει η εταιρία, μερικώς ιδιωτικοποιημένη, συρρικνωμένη, οδηγώντας την όλη κατάσταση σε μια «συγκυριακή ισοπαλία», που δίνει δυνατότητες ανασύνταξης και αντεπίθεσης τους ιταλικού σ.κ., (τις οποίες επισημαίνουμε εδώ, έστω από μακριά, ότι ενδεχόμενα υπήρχαν δυνατότητες ανατροπής των σχεδίων της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, στόχος που δεν επιλέγει από την ηγεσία των Ιταλικών συνδικάτων ).
Στην περίπτωση της ΟΣΠΑ, ορθώς, η συνδικαλιστική ηγεσία που ελέγχει η ΠΑΣΚΕ, επέλεξε να μην συνδιαλέγεται σε έναν «ψεύτικο διάλογο» (αν και επί κυβερνήσεων Σημίτη έκανε ακριβώς το αντίθετο, ήταν πάντα βασικός συνομιλητής) που κάνει σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ., ζητώντας συνένοχους στο έγκλημα. Η ΟΣΠΑ δεν αντέταξε και δεν αντιτάσσει εναλλακτικά ακόμη και σήμερα ένα μακρόχρονο, μεθοδικό, συνδικαλιστικό, κοινωνικό, πολιτικό, πρόγραμμα δράσης, αφού τόσα χρόνια τώρα έχει γαλουχηθεί στην ανεξέλεγκτη συν- διοίκηση και συν – διαχείριση μιας νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας που ουδέποτε πολέμησε με σχέδιο, οργάνωση, συγκρότηση και στόχο.
Εγκλωβίστηκε στη θεωρεία και στην πράξη σε μια αντίληψη «καλής ιδιωτικοποίησης» που επί κυβερνήσεων Σημίτη, αποδέχτηκε. Μια ωρολογιακή «ιδεολογική βόμβα» στοίχησε την ΠΑΣΚΕ για πολλά χρόνια χρόνια σε μια στενή, προγραμματική συν-διαχειριστική πραγματικότητα με την ΔΑΚΕ. Οι δυο «μονομάχοι-συνέταιροι» συμβίωναν αρμονικά μέχρι που ξέσπασε η θύελλα. Οι εργαζόμενοι της ΟΑ σε μεγάλο βαθμό, (τα διευθυντικά στελέχη που αρκετοί εξ αυτών έχουν και συνδικαλιστική ιδιότητα) σε αυτήν την ιδιότυπη συμβίωση μοίρασαν ρόλους και βαθμίδες εξουσίας. Δεν θεωρούμε ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ. Απλά στην ΟΑ, η κορύφωση του «δράματος» έφερε τους πρωταγωνιστές της συν-διαχείρισης να αποδέχονται με διαφορετικούς ρόλους και λογικές το αποτέλεσμα. Χάνουν τα "αυγά και τα πασχάλια" και συμβιβάζονται σε ένα «έργο με αυτούς για αυτούς».
Έτσι «αφέθηκαν ελεύθερα» ελάχιστα αλλά αναγκαία μικρά σωματεία μέλη της ΟΣΠΑ να γίνουν οι «μικροί κουίσλινγκ» σε μια τραγωδία. Η «επικοινωνιακή θύελλα» που εξαπέλυσε το Υπ. Μετ. προς τους εργαζομένους και την κοινωνία μετρά συγκυριακά οφέλη, όμως το αποτέλεσμα είναι εκείνο που θα κρίνει την επιτυχία ή μη του ρίσκου που ανέλαβε η κυβέρνηση της Ν.Δ. Η μέχρι τώρα επικοινωνιακή, νομοθετική και πολιτική ατζέντα του Υπ. Μετ. Κο. Χατζηδάκη με στόχο την εξαφάνιση της Δημόσιας ΟΑ, ακολουθεί χειρουργική μεθοδικότητα αλλά αμφίβολο πολιτικό και οικονομικό αποτέλεσμα.
Ο ρόλος της ριζοσπαστικής συνδικαλιστικής αριστεράς είναι καταλυτικός στις σημερινές και επερχόμενες εξελίξεις για την Ολυμπιακή
Η «ΕΝΟΤΗΤΑ μονίμων και συμβασιούχων ΟΑ», η τρίτη εναλλακτική αντί-νεοφιλελεύθερη συνδικαλιστική δύναμη στο χώρο των αερομεταφορών, είχε και έχει σχέδιο ανατροπής αυτής της σκληρής ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Βρισκόμαστε εν μέσω μιας «εργασιακής νιρβάνας» που έχει οδηγήσει σημαντικό αριθμό εργαζομένων να αναζητούν την υποχρεωτική-σύνταξη-απόλυση ως λύτρωση μιας πραγματικότητας που βιώνουν για πάνω από 15 χρόνια. Η έλλειψη συνδικαλιστικής οργανωτικής αποτελεσματικότητας στο εσωτερικό της ΟΣΠΑ (24 σωματεία και άλλα 4- 5 σωματεία συμβασιούχων) και της νεοφιλελεύθερης «νομοτέλειας» που εμπέδωσαν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες χρόνια τώρα οδήγησαν σημαντικό αριθμό εργαζομένων να θεωρούν ότι έτσι τελειώνουν τα προβλήματα τους. Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα, το πακέτο «κοινωνικών μέτρων» του Υπ. Μετ. εμπεριέχει αμέτρητες αντιφάσεις και παγίδες που εάν δεν εξεταστούν με προσοχή, οδηγούν σε ακόμα δυσκολότερη κατάσταση το ΙΚΑ και τον ΟΑΕΔ, οδηγούν νέους εργαζομένους στα 40 και στα 45 τους σε πρόωρους νεόπτωχους συνταξιούχους, οδηγούν 3.500 χιλιάδες συμβασιούχους στον ΟΑΕΔ, και σε συνεχιζόμενη πολιτική ομηρία στους διαδρόμους του Υπ. Μετ. για αβέβαιες και μη δεσμευτικές (χρονοδιάγραμμα και αριθμό) μετατάξεις και μεταφορές σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες.
Ομολογουμένως η κατάσταση είναι περίπλοκη, συνθέτη και δύσκολη. Δεν είναι όμως μη ανατρέψιμη κατά την εκτίμηση μας, ακόμα και μετά την νομοθετική «ισχύ» της κυβέρνησης. Η δική μας εκτίμηση πηγάζει από το γεγονός ότι με μαθηματική ακρίβεια ο αυτό- εγκλωβισμός της σημερινής πολιτικής είναι «προ των πυλών». Σημαίνει απλά ότι τα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα της κυβέρνησης της Ν.Δ., σε συνδυασμό με την παγκόσμια νεοφιλελεύθερη κρίση συναποτελούν συστατικά στοιχεία που δεν δίνουν δυνατότητες στο ιδιωτικό κεφάλαιο να εισέλθει «θριαμβευτής» πάνω στις στάχτες της Δημόσιας ΟΑ. Ακόμα και εάν αυτό επιτευχθεί θα έχει σύντομα χρονικά περιθώρια, με ολέθριες συνέπειες για την οικονομία της χώρας αλλά και για την πτητική ασφάλεια όπως προηγουμένως αναφέραμε.
Όπως πολύ σωστά τονίζει ο δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας Π. Υφαντής (26/10/08), σκιαγραφώντας το αεροπολιτικό τοπίο της Ε.Ε., εμφανίζεται μια άτακτη υποχώρηση των ιδιωτικών αεροπορικών εταιρειών, με τη συνεχή αναβάθμιση του δημοσίου ρόλου αλλά και κεφαλαίου ορισμένων αερ. εταιριών όπως η Air France και η Lufthansa, σε συνδυασμό με τη συνεχή κατάρρευση ιδιωτικών τραπεζών που έως τώρα κατείχαν σημαντική παρουσία στις εταιρίες αυτές. Το τοπίο που διαμορφώνεται σήμερα δεν ευνοεί τα σχέδια της κυβέρνησης. Της στερεί επιχειρήματα και εφικτούς στόχους μέσα στην ίδια την λογική και πολιτική της.
Εμείς η ριζοσπαστική αριστερά, μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σοβαρά με εναλλακτικό σχέδιο στην πολιτική επανάκτησης και οικοδόμησης ενός δημοσίου αερομεταφορέα, που κατοχυρώνει τα παρακάτω:
1. Η πτητική ασφάλεια αποτελεί το βασικό κριτήριο λειτουργίας μιας αεροπορικής εταιρίας.
2. Τα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα της Δημόσιας-Ενιαίας ΟΑ αποτελούν το βασικό κριτήριο διοικητικής, οικονομικής ανασυγκρότησης της.
3. Η κερδοφορία δεν αποτελεί βασικό στοιχείο αναφοράς , αλλά η κοινωνική αποτελεσματικότητα, ο κοινωνικός και εργατικός έλεγχος, η οικονομική διαφάνεια και λειτουργία, η διοικητική αυτοτέλεια.
4. Οι συμμαχίες με επωφελή αμοιβαίο τρόπο με άλλες εταιρίες αποτελούν βασική στρατηγική, ενώ δεν απεμπολείται ο δημόσιος χαρακτήρας, αντίθετα δυναμώνει προς όφελος της δημόσιας οικονομίας της χώρας.
5. Οι ισότιμες εργασιακές σχέσεις ανάμεσα σε όλους του εργαζομένους είναι η θεμέλια λίθος για δημοκρατικές εργασιακές σχέσεις.
6. Η ανάπτυξη σε κάθε τομέα της επιχείρησης έχει κοινωνικό παραγόμενο πλούτο, εμπεριέχοντας την πολιτική για δημιουργία ισότιμων νέων θέσεων εργασίας.
7. Η συναντίληψη με τον ΕΟΤ, τον απόδημο ελληνισμό, τον τουριστικό τομέα της οικονομίας δημιουργούν συνθήκες ανάπτυξης για μια ανασυγκροτημένη Δημόσια, ασφαλή Ολυμπιακή.
8. Η ανύπαρκτη σήμερα εμπορευματική πολιτική της Δημόσιας – Ενιαίας ΟΑ, που μπορεί να πρέπει να εκμεταλλεύεται τα γεωγραφικά και γεωπολιτικά πλεονεκτήματα της χώρας ανοίγει δρόμους συνεργασίας με την ελληνική παραγωγική δομή , ιδιαίτερα την αγροτική.
9. Η περιφερειακή συνοχή της χώρας έχει ως στόχο την οικονομική αποκέντρωση, την πολιτισμική ενδυνάμωση, την αυτοτελή αυτοδύναμη ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών με κέντρο βάρος την Δημόσια ΟΑ και την δημόσια ακτοπλοΐα.
10. Η μετατροπή της τεχνικής Βάσης της ΟΑ σε συνεργασία με την δημόσια ΕΑΒ σε διεθνές επισκευαστικό κέντρο βαριάς και ελαφριάς συντήρησης, με συνεχή αναβαθμιζομένη τεχνογνωσία, με διεθνές κύρος, αποτελεί το νευραλγικό κύτταρο μιας άλλης δημόσιας ΟΑ από την σημερινή, που αναπτύσσεται συνεχώς προς όφελος της πτητικής ασφάλειας , των χρηστών, της δημόσιας οικονομίας, της κοινωνικής και εθνικής πολιτικής της χώρας.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. εκτελεί το συμβόλαιο θανάτου της ΟΑ. Δεν ξέρουμε αν η τελευταία σφαίρα θα πετύχει το στόχο της. Το πιο πιθανό είναι η Ν.Δ. να έχει «υπερβεί τον αυτοκτονικό ιδεασμό» της και να προχωρήσει στην αυτοκτονία με τις καταστροφικές πολιτικές που υλοποιεί.
Η μόνη «νομοτέλεια» που τώρα επιβεβαιώνεται είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός όχι απλά δεν είναι ανίκητος, αλλά βιώνουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την ραγδαία ολοσχερή κατάρρευση του. Δεν είναι ανάγκη απλά να είμαστε θεατές αλλά είναι πρώτιστη ανάγκη να σχεδιάσουμε, να υλοποιήσουμε, να προτείνουμε το αναγκαίο αντί-νεοφιλελεύθερο μοντέλο τώρα.
