Της Μαρίας Μπουτζαρέλου
Η πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ προς τις ΕΛΜΕ για απεργία διαρκείας, με τη μορφή 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών, που θα ξεκινούσε τον Δεκέμβριο δεν πέρασε καθώς στην ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ συγκέντρωσε μόνο 12 θετικές ψήφους από τους 78. Παρά την αγωνιστική διάθεση που έδειξαν πολλές ΓΣ ΕΛΜΕ προτάσσοντας αιτήματα όπως την αύξηση των παροχών για την παιδεία, την κάλυψη των κενών θέσεων καθηγητών, την αύξηση του μισθού των νεοδιόριστων στα 1.400 ευρώ, την κατάργηση της βάσης του 10 κλπ δεν υπερψήφισαν την συγκεκριμένη πρόταση ούτε υιοθέτησαν κάποια άλλη πρόταση για απεργιακές κινητοποιήσεις.
Στην απόφαση της ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 25 Οκτωβρίου αναφέρεται ότι «στην μεγάλη πλειονότητα τους οι ΕΛΜΕ ψήφισαν απεργιακά προγράμματα δράσης» και πως «το γεγονός αυτό εκφράζει την αναγκαιότητα για πιο συστηματική και ολοκληρωμένη προετοιμασία του κλάδου, ενόψει μιας μεγάλης και κρίσιμης σημασίας απεργιακής κινητοποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο είναι που το ΔΣ της ΟΛΜΕ θα διαμορφώσει νέα πρόταση προς τον κλάδο το επόμενο διάστημα».
Είναι γεγονός ότι ο χώρος των εκπαιδευτικών της Β/θμιας εκπαίδευσης έχει μεγάλες παραδόσεις αγώνων. Την ίδια στιγμή όμως ό κλάδος μετά την ήττα της μεγάλης απεργίας του ΄97 και πολλές απεργίες χωρίς προετοιμασία και αποτέλεσμα, κουβαλάει σε ένα βαθμό και κούραση και απογοήτευση.
Η πρόταση για απεργία διαρκείας δείχνει αγωνιστικότητα μεν αλλά δεν απαντά στην αγωνία των εκπαιδευτικών για το πως θα νικήσει ο αγώνας τους. Κατ’αρχάς, με μια τέτοια πρόταση δύσκολα μπορεί να υπάρξει κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Θα μπορούσαν ίσως να προκηρυχθούν κάποιες 24ωρες ή 48ωρες απεργίες, που να προετοιμαστούν κατάλληλα ώστε η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτές να οδηγήσει στην απεργία διαρκείας. Μια απεργία διαρκείας –ειδικά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης- είναι αγώνας αντοχής.
Δεν είναι όμως μόνο η κλιμάκωση το ζητούμενο. Ένας αγώνας διαρκείας, όπως πρότεινε το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, θέλει προετοιμασία, εκστρατεία ενημέρωσης, απεργιακές επιτροπές και φυσικά, απεργιακό ταμείο.
Αυτό που έχει ανάγκη όλος ο κλάδος είναι να ενταχθούν οι κινητοποιήσεις του σε ένα συνολικό πρόγραμμα δράσης.
Αυτό το πρόγραμμα θα πρέπει να βασίζεται στο χτίσιμο πανεκπαιδευτικού μετώπου. Οι προϋποθέσεις για αυτό υπάρχουν σήμερα. Η ΔΟΕ έχει δηλώσει πως θα συμπορευτεί με την ΟΛΜΕ στις αποφάσεις για κινητοποιήσεις που θα πάρει και την ίδια στιγμή η ΠΟΣΔΕΠ αντιδρά ενάντια στην αναγνώριση των ΚΕΣ. Οι φοιτητές επίσης προετοιμάζουν την απάντηση που θα δώσουν στο Υπουργείο Παιδείας για την αναγνώριση των ΚΕΣ ενώ οι μαθητές μέσα από τις πρόσφατες καταλήψεις τους εξέφρασαν την δυσαρέσκεια τους σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τους εξαντλεί ψυχολογικά, σωματικά και οικονομικά. Ο συντονισμός όλων αυτών θα αποτελέσει το κλειδί για νίκες στον χώρο της παιδείας.
Τέλος σε ένα χώρο που η αριστερά έχει σημαντικές δυνάμεις είναι αναγκαίο να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή συμμαχία ανάμεσα στις δυνάμεις των Παρεμβάσεων(ΜΛ ΚΚΕ, Συσπειρώσεις κτλ) της Συνεργασίας (ΣΥΡΙΖΑ) και της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ(ΚΚΕ) τόσο απέναντι στην όψιμη αγωνιστικότητα της ΠΑΣΚΕ όσο και στις προσπάθειες της ΔΑΚΕ να σαμποτάρει τους αγώνες.
