Η απεργία των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις 6 και 7 Οκτώβρη και οι αποφάσεις της γενικής συνέλευσης των ΕΛΜΕ στις 11 Οκτώβρη, θα κρίνουν το αν θα έχουμε μια νέα αρχή για τον κλάδο μετά την μεγάλη απεργία διαρκείας του 1997 και την αναπόφευκτη "κοιλιά" που προκάλεσε η ήττα εκείνου του αγώνα.
12.000 καθηγητές – μετά από αρκετό καιρό – συμμετείχαν στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ που αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της 48ωρης απεργίας.
Οι καθηγητές ζητούν ουσιαστικές αυξήσεις στις αποδοχές στο ύψος του 25%. Η κυβέρνηση τους δίνει καθαρά – και πέρα από τις λογιστικές αλχημείες του Χριστοδουλάκη – από 59.62 ευρώ αύξηση (+ 6.3%) στον πρωτοδιοριζόμενο μέχρι 106.19 ευρώ αύξηση (+ 8.6%) στον καθηγητή που δουλεύει πάνω από 33 χρόνια (σύμφωνα με τους μισθολογικούς πίνακες της ΟΛΜΕ).
Οι αυξήσεις αυτές δεν καλύπτουν καν τον πληθωρισμό της διετίας 2003-4, ούτε τις απώλειες στο εισόδημα που ξεπερνούν το 30% την τελευταία πενταετία. Πόσο μάλλον που οι μισθοί των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα αντιστοιχούν στο 54% του ευρωπαϊκού μέσου όρου…
Παράλληλα οι καθηγητές έχουν στα αιτήματά τους:
– Την αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ το 2004
– Την καθιέρωση ανώτατου ορίου 25 μαθητών ανά τμήμα σε Γυμνάσιο-Λύκειο, ανά 20 για τις κατευθύνσεις και ανά 10 για τα εργαστήρια
– Την κατάργηση των νόμων 2525/97("μεταρρύθμιση" Αρσένη) και 2640/98 καθώς και του καθηκοντολογίου με το οποίο επιδιώκεται η χειραγώγηση καθηγητών και μαθητών.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να σύρει τους καθηγητές σε μια μάχη αριθμών γύρω από το επίδομα των 176 ευρώ που έχει ήδη δώσει στους δημόσιους υπαλλήλους αλλά όχι στους εκπαιδευτικούς, προσπαθώντας να στρέψει την κοινή γνώμη και ιδιαίτερα τα πιο χαμηλόμισθα στρώματα ενάντια στους καθηγητές.
Αυτή η παγίδα πρέπει να αποφευχθεί και η ΟΛΜΕ μαζί με τις ΕΛΜΕ να απευθυνθούν για κοινό αγώνα σε μαθητές, γονείς και στους υπόλοιπους φορείς της εκπαίδευσης.
Ωστόσο η κατάσταση στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ είναι ιδιαίτερα εύθραυστη. Η απεργία στηρίζεται στους ψήφους της ΔΑΚΕ, η ΠΑΣΚΕ την σαμποτάρει ανοικτά και η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ (ΚΚΕ) με ένα κρεσέντο σεκταρισμού βάζει στο ίδιο τσουβάλι τις παρατάξεις της αριστεράς με τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που επιβάλει πρωτεύοντα ρόλο στις τοπικές ΕΛΜΕ και τη δημιουργία απεργιακών επιτροπών από τα κάτω, στο βαθμό που αποφασιστεί κλιμάκωση της απεργίας.
