Το παρακάτω απόσπασμα από έκθεση 2 οικονομολόγων του ΔΝΤ είναι αποκαλυπτικό για τις συνέπειες της στάσης πληρωμών σε μία χώρα. Όλες οι επιπτώσεις που αναφέρει η έκθεση είναι πολύ πιο ανώδυνες από το να πληρώσουμε το εξοντωτικό χρέος. Ασφαλώς όλα όσα προτείνουν οι οικονομολόγοι είναι εντός καπιταλιστικού οικονομικού πλαισίου. Δηλαδή θα τείνουν να αναπαράγουν το χρέος και την κρίση. Ωστόσο είναι ενδεικτικές του ψέματος και της ατέλειωτης κινδυνολογίας που μας σερβίρουν κυβέρνηση και ΜΜΕ. Μια στάση πληρωμών συνδυασμένη με την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων στη βάση του σοσιαλιστικού σχεδιασμού για την οικονομική ανάπτυξη (ιδιαίτερα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα) θα απελευθέρωνε τους λαούς από το βραχνά του χρέους και θα αξιοποιούσε τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες για την εξάλειψη της φτώχειας και της ανεργίας. Αντιγράφουμε από την Ελευθεροτυπία, 25/5/2011.
«Κάθε άλλο παρά αυτοκτονία μπορεί να είναι η στάση πληρωμών από ένα κράτος»
Έκθεση οικονομολόγων του ΔΝΤ (The Costs of Sovereign Default, Eduardo Borensztein – Ugo Panizza, 2008) που επικαλείται σε άρθρο του ο χθεσινός Guardian, δείχνει ότι αντίθετα με όσα διατυμπανίζει σήμερα η ΕΚΤ και η «επικρατούσα» οικονομική σκέψη για την ελληνική κρίση χρέους, τα κόστη μιας αθέτησης πληρωμών, αν και σημαντικά, διαρκούν το πολύ ένα με δύο χρόνια. «Σχεδόν ποτέ δεν ανιχνεύονται επιπτώσεις, πέραν αυτού του χρονικού διαστήματος» καταλήγει η έκθεση. Αντίθετα, πιο σημαντικές είναι οι πολιτικές συνέπειες για τις κυβερνήσεις και τους αξιωματούχους που είναι υπεύθυνοι για την οικονομία.
Τα συμπεράσματα είναι αποκαλυπτικά και εκ διαμέτρου αντίθετα με όσα θέλουν να πιστεύουμε σήμερα η ΕΚΤ, οι ιθύνοντες των Βρυξελλών και η ελληνική κυβέρνηση.
1. Για τις επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας που αθετεί το χρέος της, η μελέτη των δύο οικονομολόγων καταλήγει ότι:
α. κατά μέσο όρο μια στάση πληρωμών έχει συνέπεια τη συρρίκνωση της οικονομικής ανάπτυξης κατά 1,2% ετησίως
β. οι επιπτώσεις είναι συνήθως βραχυπρόθεσμες, κυρίως τον πρώτο χρόνο, όταν η ανάπτυξη υποχωρεί κατά μέσο όρο 2,6%,
γ. επειδή οι χρεοκοπίες είναι απόρροια κάποιων οικονομικών σοκ, τα οποία επιδρούν άμεσα στην ανάπτυξη (όπως για παράδειγμα μια νομισματική κρίση), η οικονομική συρρίκνωση ενδεχομένως να μην είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα της χρεοκοπίας
2. Για τις επιπτώσεις στη φήμη ενός κράτους-δανειολήπτη έπειτα από μια χρεοκοπία, οι οικονομολόγοι συμπεραίνουν ότι:
α. αν και οι χώρες χάνουν την πρόσβαση στις διεθνείς κεφαλαιαγορές αρχικά, όταν προχωρήσει η αναδιάρθρωση του χρέους τους, τότε οι αγορές δεν τις αποκλείουν
β. ιστορικό αθετήσεων από μια χώρα οδηγεί σε υποβάθμιση της δανειοληπτικής της αξιοπιστίας κατά μέσο όρο κατά 1,7 βαθμίδες, όμως δεν επηρεάζει την αξιολόγησή τους μακροχρόνια
γ. τα επεισόδια χρεοκοπίας έχουν βραχυπρόθεσμη μόνο επίπτωση στα spreads και κατά συνέπεια στο κόστος δανεισμού της χώρας που αθετεί.
3. Οι επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας που αθετεί το χρέος της είναι επίσης βραχυπρόθεσμες. Ιστορικά υπάρχουν άλλωστε ελάχιστα περιστατικά επιβολής ποσοστώσεων ή εμπάργκο σε μια χώρα που αθετεί. Αποτέλεσμα, οι επιπτώσεις στο εμπόριο να είναι αρνητικές και μεγάλες μόνον τα δύο πρώτα χρόνια της χρεοκοπίας.
4. Η έκθεση καταλήγει ότι οι κρατικές χρεοκοπίες επιδρούν αρνητικά στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Όμως οι πιθανότητες μιας τραπεζικής κρίσης, λόγω αθέτησης κρατικού χρέους, είναι μόλις 14%.
5. Οι χρεοκοπίες ελαχιστοποιούν τη διάρκεια της θητείας των κυβερνήσεων και των αξιωματούχων που είναι υπεύθυνοι για την οικονομία. Δεκαοκτώ από τις 19 κυβερνήσεις που αθέτησαν μεταξύ 1980 και 2003 απώλεσαν την εκλογική τους δύναμη – κατά μέσο όρο κατά 16%. Στις 12 εξ αυτών, άλλαξε ο επικεφαλής του κυβερνώντος κόμματος στο επόμενο 12μηνο.
Γιατί λοιπόν η Αθήνα δεν αθετεί το χρέος της ερωτά ο χθεσινός σχολιογράφος του «Guardian»; Όχι φυσικά επειδή η οικονομία θα πάει χειρότερα αλλά λόγω των τραπεζών στη Γερμανία (που έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους 26 δισ. ευρώ ελληνικού χρέους) τη Γαλλία (που έχουν 20 δισ. ευρώ) και την Ελλάδα, δίνει εύστοχα ο ίδιος την απάντηση.»
