Της Ελένης Μήτσου
Οι απολύσεις στο Δημόσιο (με τον εύηχο όρο «εργασιακή εφεδρεία»)…
Οι νέες δραματικές μειώσεις των μισθών και των συντάξεων…
Η νέα φορολαίλαπα – φόρος αλληλεγγύης, έκτακτη εισφορά, φόρος ακινήτων, κατάργηση του αφορολόγητου (γιατί περί κατάργησης πρόκειται όταν φορολογούν εισοδήματα από 375 ευρώ το μήνα)…
Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, όπως των ταξί και των φορτηγών, που καταδικάζει τους μικροϊδιοκτήτες σε αφανισμό…
… έχουν δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία μια πρωτοφανή αγανάκτηση και οργή ανάμεικτη με απελπισία.
Υπό «κανονικές» συνθήκες, αυτή την περίοδο, με τον οδοστρωτήρα που περνάει πάνω από το εργατικό κίνημα και συνθλίβει βιοτικό επίπεδο και δικαιώματα, οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα έπρεπε να έχουν γενικευτεί και η ένταση και διάρκειά τους να είναι τέτοια που να οδηγούν σε πτώση της κυβέρνησης. Αυτή είναι η πραγματική διάθεση σε τεράστια τμήματα των εργαζομένων, ακόμα και σε χώρους που δέχτηκαν ήττες το προηγούμενο διάστημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες της Αττικής. Παρά την ήττα των 3μηνων απεργιακών κινητοποιήσεών τους (ήττα που προκλήθηκε από την προδοτική στάση της ηγεσίας του σωματείου, που ελεγχόταν από την ΠΑΣΚΕ) βγήκαν ξανά στο δρόμο του αγώνα, μετά την ανακοίνωση των εφεδρειών–απολύσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν και οι μικροϊδιοκτήτες ταξί, οι οποίοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να σταματήσουν τις απεργίες, παρά την κούραση και την οικονομική αιμορραγία.
Ακόμα και στο χώρο της ψυχικής υγείας των κέντρων πρόληψης και απεξάρτησης – έναν χώρο, ο οποίος όπως και οι ταξιτζήδες δεν έχει παράδοση μεγάλων αγώνων – οι περικοπές των κονδυλίων 45-51% οδήγησε μια σειρά σωματεία να συντονιστούν και να προχωρήσουν σε ταυτόχρονες απεργιακές κινητοποιήσεις, τις πιο μαζικές στην ιστορία του κλάδου.
Ίσως όμως τα πιο χαρακτηριστικά παράδειγματα, να έρχονται από αποφάσεις σωματείων βάσης, που ζητούν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόφαση της ΕΛΜΕ Θήρας, η οποία κάλεσε τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ της χώρας να καταψηφίσουν τη 48ωρη απεργία που πρότεινε το ΔΣ της ΟΛΜΕ αντιπροτείνοντας 5ημερες επαναλαμβανόμενες απεργίες ή τίποτα… Χαρακτηριστική επίσης η απόφαση του ΔΣ του σωματείου των εργαζομένων στο νοσοκομείο Σισμανόγλειο, που καλεί τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας και να αφήσουν τις 24ωρες τουφεκιές στον αέρα*.
Εμπόδιο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες
Στην κλιμάκωση, τη γενίκευση και το συντονισμό των απεργιακών κινητοποιήσεων εμπόδιο μπαίνουν για μια ακόμα φορά ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, οι οποίες ελέγχουν την συντριπτική πλειοψηφία των σωματείων, των ομοσπονδιών και συνομοσπονδιών. Κι αυτό παρότι σε μια σειρά χώρους η ΠΑΣΚΕ προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι αντιστέκεται αγωνιστικά και ηρωικά.
ΠΑΣΚΕ
Τους προηγούμενους μήνες οι ΠΑΣΚΕ μια σειράς κλάδων έβγαλαν πύρινες διακηρύξεις ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης. Μερικές μάλιστα, όπως η ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ και η ΠΑΣΚΕ-ΟΤΕ δήλωσαν αποχώρηση και από το ΠΑΣΟΚ και κατέστρεψαν τις κομματικές τους ταυτότητες. Όταν όμως έρχεται η ώρα του αγώνα, οι ΠΑΣΚΕ ακολουθούν την πεπατημένη. Κάτω από την πίεση των εργαζομένων αναγκάζονται να προτείνουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Ωστόσο οι κινητοποιήσεις αυτές δεν ανταποκρίνονται στο ελάχιστο στις απαιτήσεις των καιρών και στις πραγματικές διαθέσεις των εργαζομένων. Μερικές διάσπαρτες 24ωρες απεργίες ή συμβολικές καταλήψεις και αυτές πολύ κακά οργανωμένες.
Η βασική ευθύνη για το γεγονός ότι σήμερα περνάει η κυβερνητική πολιτική βρίσκεται στις Συνομοσπονδίες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Όταν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ κινδυνεύουν άμεσα με απόλυση, όταν οι μισθοί καταβαραθρώνονται, όταν εργαζόμενοι καταλήγουν να παίρνουν εκκαθαριστικά 600€, 300€ και σε περιπτώσεις εργαζομένων με δάνεια από το Παρακαταθηκών, εκκαθαριστικά των 50 και 20 €, οι ελεγχόμενες από την ΠΑΣΚΕ, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τι προτείνουν; Μια μισο-γενική απεργία στις 5/10 και μια 24ωρη γενική απεργία στις 19/10.
Πρότειναν βέβαια και καταλήψεις… Η ΑΔΕΔΥ «μπήκε μπροστά» για να πραγματοποιηθούν καταλήψεις υπουργείων κατά τον ερχομό της Τρόϊκας στα τέλη του Σεπτέμβρη ενώ η ΠΟΕ-ΟΤΕ εξήγγειλε καταλήψεις Δημαρχείων – από τις τελευταίες ελάχιστες πραγματοποιήθηκαν. Δεν ήταν πραγματικές, μαχητικές καταλήψεις διάρκειας που να ταρακουνήσουν και την κυβέρνηση και την τρόικα, αλλά «συμβολικές καταλήψεις», με διάρκειες του τύπου 8 πμ – 2 μ.μ.! Δεν αντιμετωπίζονται έτσι μέτρα που κάθε άλλο παρά συμβολικά είναι και που θα διαρκέσουν μια ζωή αν το κίνημα δεν οργανώσει την αντεπίθεσή του.
Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ επιλέγει για μια ακόμα φορά να λειτουργήσει στην ουσία σαν δεκανίκι της κυβέρνησης. Να κάνει μόνο όσα είναι απαραίτητα για να δικαιολογήσει τις καρέκλες της, όσα χρειάζονται για να ξεθυμάνει λίγο η οργή των εργαζομένων, αλλά σε καμία περίπτωση τόσα ώστε να κινδυνεύει η κυβέρνηση με ανατροπή.
ΔΑΚΕ
Η ΔΑΚΕ στα σωματεία είτε ως ηγεσία, είτε ως «αντιπολίτευση» σηκώνει τους τόνους, κραυγάζει, απειλεί θεούς και δαίμονες, κυβέρνηση και Τρόικα. Τι κάνει όμως όταν έρχεται η ώρα των προτάσεων; Σχεδιάζει μαζί με την ΠΑΣΚΕ τις απεργίες–πυροτεχνήματα, ενώ στο θέμα του συντονισμού των απεργιών κάνει ότι μπορεί για να τις εμποδίσει. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα έρχονται από τον κλάδο των μεταφορών.
Όταν όλες οι αστικές συγκοινωνίες εξήγγειλαν 24ωρη απεργία στις 22/9 ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ, Θ. Λυμπερόπουλος (ΔΑΚΕ) αναγκάστηκε να εξαγγείλει ότι στην απεργία αυτή θα συμμετέχουν και τα ταξί μόλις μισή μέρα πριν και μόνο αφότου οι απλοί ταξιτζήδες είχαν σπάσει τα τηλέφωνα στο ΣΑΤΑ διεκδικώντας κήρυξη απεργίας μαζί με τις αστικές συγκοινωνίες. Την επόμενη εβδομάδα ο ΣΑΤΑ εξήγγειλε απεργίες για 27 και 28 Σεπτέμβρη. Όταν όμως οι αστικές συγκοινωνίες αποφάσισαν και αυτές να απεργήσουν τις ίδιες ημέρες, ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ αιφνιδιαστικά μετέφερε τις μέρες των απεργιών στις 28 και 29 Σεπτέμβρη.
Η ΔΑΚΕ σε καμία περίπτωση δεν θέλει η σημερινή κυβέρνηση να πέσει μέσα από ένα μαζικό απεργιακό μέτωπο, γιατί αν οι εργαζόμενοι «μάθουν» πώς να ρίχνουν κυβερνήσεις κινηματικά, τότε θα μπορέσουν να ρίξουν και την επόμενη κυβέρνηση – και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ θέλουν η επόμενη κυβέρνηση να είναι δική τους, της ΝΔ.
ΠΑΜΕ και ΣΥΝ
Αν τα πιο πάνω είναι «αναμενόμενα» από τις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, το τραγικό είναι ότι οι παρατάξεις της μαζικής αριστεράς στα σωματεία που θα έπρεπε να βρίσκονται μπροστά για να καλύπτουν το κενό, βρίσκονται εντελώς πίσω από τις ανάγκες του αγώνα.
Οι παρατάξεις του ΣΥΝ στην πλειοψηφία τους συνεχίζουν να χαρακτηρίζονται είτε από την ατολμία στις προτάσεις τους, είτε από την απουσία (όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά) στα σωματεία.
Όσον αφορά στο ΠΑΜΕ, η μόνη πρόταση που στην ουσία κάνει στους εργαζόμενους είναι «ψηφίστε με για να αλλάξει η κατάσταση – κατεβείτε στις πορείες με το ΠΑΜΕ – ξεσηκωθείτε (γενικά και αόριστα)». Στα ερωτήματα τι είδους αγώνες χρειάζονται αυτή την περίοδο, πώς και από ποιον θα οργανωθούν, απάντηση δεν δίνεται καμιά.
Και να μην ξεχνάμε βέβαια τη γνωστή διασπαστική στάση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ που όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση τόσο περισσότερο εγκληματική γίνεται. Γιατί, το να αρνείσαι συντονισμό με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και με την υπόλοιπη αριστερά, επειδή κατά τη γνώμη σου, όλοι οι άλλοι είναι «προδότες» κάποιου είδους και «όργανα του κεφαλαίου», και γιατί «οι μόνοι αγωνιστές σ’ αυτό τον κόσμο είναι τα μέλη του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ», ε τότε, έχουμε περάσει στα όρια του παράλογου, το οποίο εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης.
Τι προτείνουμε
Αυτή την περίοδο κανένας κλάδος δεν μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση και την Τρόικα μόνος του, όσο σκληρά κι’ αν αγωνιστεί. Γι’ αυτό απαιτείται συντονισμός όλων των αγώνων, όλων των στρωμάτων, στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, των μικρομεσαίων ΕΒΕ και των αυτοαπασχολούμενων, των φοιτητών και των μαθητών, με στόχο ένα μαζικό απεργιακό κίνημα διαρκείας που να συμπεριλαμβάνει καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, σχολείων και σχολών, κεντρικών δρόμων κοκ μέχρι να πέσει η κυβέρνηση και τα Μνημόνια. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Τη δύναμη για τη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος έχουν πρώτα και κύρια οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ (αυτοί που δέχονται σήμερα και τα περισσότερα πυρά της κυβέρνησης και της Τρόικας) καθώς έχουν μαζικά και δυνατά σωματεία. Η δύναμη αυτή δεν πρέπει να αφήνεται στα χέρια της εκάστοτε ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που στην ουσία ξεπουλούν τους αγώνες.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουν να πάρουν τους αγώνες στα χέρια τους, δημιουργώντας όπου είναι απαραίτητο εκλεγμένες επιτροπές αγώνα από τη βάση, οι οποίες να καλούν γενικές συνελεύσεις, να αναλαμβάνουν την υλοποίηση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων, το συντονισμό των χώρων που αγωνίζονται μεταξύ τους και την περιφρούρηση των απεργιών τους.
____________________
