Της Νατάσσας Αργυράκη
Το τελευταίο διάστημα, σε πολλές μεριές του κόσμου, γυναικεία κινήματα αναπτύσσονται διεκδικώντας τα αυτονόητα. Πρόσφατα τέτοια παραδείγματα είχαμε στην Ιρλανδία με τους αγώνες για το δικαίωμα στην άμβλωση, με μεγάλη συμμετοχή στις διαδηλώσεις από άντρες και γυναίκες, όπως και στην Πολωνία, όπου οι γυναίκες απαιτούν επίσης το δικαίωμα στην άμβλωση με 140.000 σε όλη τη χώρα να πραγματοποιούν απεργία κατά του νομοσχεδίου για την απαγόρευσή της. Ακόμη πιο πρόσφατο είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, όπου οι γυναίκες βγήκαν στους δρόμους μετά το βιασμό και τη δολοφονία της 16χρονης μαθήτριας Λουσία Πέρες, απαιτώντας τον τερματισμό της σεξιστικής βίας και της ατιμωρησίας των ενόχων.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 24 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις και στην Ισλανδία.
Η 24η Οκτώβρη είναι μια σημαδιακή ημερομηνία για την ισλανδική κοινωνία, δεδομένου ότι το 1975 σχεδόν το 90% των γυναικών κατέβηκε σε απεργία. Σύμφωνα με το σχέδιο της απεργίας του 75, καμία γυναίκα υπάλληλος δε θα πήγαινε στην εργασία της, ενώ οι νοικοκυρές δε θα έκαναν τις δουλειές του σπιτιού, ούτε θα φρόντιζαν τα παιδιά όπως κάθε συνηθισμένη μέρα. Η απεργία θα διαρκούσε από τις 8 π.μ. μέχρι τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας. Το κάλεσμα για την απεργία και τη συγκέντρωση στο κέντρο της πρωτεύουσας Ρέικιαβικ έφτασε σύντομα σε κάθε γωνία της μικρής χώρας.
Από τις 24 Οκτωβρίου του 1975 και έπειτα, στην Ισλανδία διοργανώνονται εκδηλώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών κάθε δέκα χρόνια, ακριβώς επειδή παρά τα βήματα που έχουν γίνει, η ισότητα κάθε άλλο παρά πραγματικότητα είναι. Το 2005, 30 χρόνια αργότερα δηλαδή, οι γυναίκες πληρώνονταν με το 64.15% του αντίστοιχου μισθού των ανδρών. Έτσι, οι κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν εκείνη τη χρονιά, καλούσαν τις γυναίκες να φύγουν από τις δουλειές τους στις 2.08 μ.μ. ακριβώς, αντί για τις 5 μ.μ., επειδή τόσο ακριβώς θα έπρεπε να δουλεύουν αν πληρώνονταν με τον ίδιο μισθό όπως κι οι άνδρες.
41 χρόνια μετά και για 4η φορά από το 1975, στις 24 Οκτώβρη, οι γυναίκες έφυγαν ξανά από τις δουλειές τους για να βγουν στους δρόμους μαζικά και να διεκδικήσουν ίσους μισθούς με τους άντρες συναδέλφους τους.
Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι αγώνες για ισότητα στην πράξη συνεχίζονται!
