Tου Θανάση Μαρίνη
Μέλους του ΔΣ του ΣΥΕΤΕ (Σύλλογος Εργαζομένων της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας)
Μετά από 4,5 χρόνια λιτότητας, μνημονίων, διάλυσης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων, ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, δραματικής μείωσης των μισθών και των συντάξεων, εκτίναξης της ανεργίας σε πρωτοφανή επίπεδα κτλ, η ελληνική κοινωνία πέτυχε μια πολύ σημαντική νίκη – με διεθνή μάλιστα αντίκτυπο. Ανέτρεψε με τη ψήφο της τη λαομίσητη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αναδεικνύοντας το ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα.
Η εξέλιξη αυτή προκαλεί ανακούφιση στους εργαζόμενους και στα φτωχά λαϊκά στρώματα και δίνει σημαντική ανάσα στα κινήματα και στους αγωνιστές/στριες της «βάσης». Την ίδια στιγμή όμως, υπάρχει μια έντονη καχυποψία και ένα ερώτημα βρίσκεται στα χείλη εκατομμυρίων εργαζομένων. Θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του;
Το επόμενο διάστημα η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί ανάμεσα σε «συμπληγάδες». Από τη μία η πίεση των «από πάνω» για γρήγορη αναδίπλωση και συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, από την άλλη οι αγώνες των «από κάτω» που θα διεκδικούν πίσω όλα όσα λεηλατήθηκαν την προηγούμενη περίοδο.
Παρότι οι εργαζόμενοι στις τράπεζες δεν ανήκουμε στα πιο χτυπημένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας πρέπει ωστόσο και εμείς να οργανωθούμε και να παλέψουμε για την ικανοποίηση μιας σειράς αιτημάτων, που θα βελτιώνουν την εργασιακή μας καθημερινότητα ενώ, ταυτόχρονα, θα στοχεύουν στο να τεθεί το τραπεζικό σύστημα στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι μιας χούφτας τραπεζιτών.
Κατάργηση της ενοικίασης – Μονιμοποίηση των υπαλλήλων
Χιλιάδες εργαζόμενοι στις τράπεζες εργάζονται με το καθεστώς της ενοικίασης. Ενώ, εδώ και χρόνια καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των τραπεζών (στεγαστική, καταναλωτική πίστη, κ.α.) συνεχίζουν να αποτελούν εργαζόμενους «2ης κατηγορίας» με λιγότερα δικαιώματα και χαμηλότερο εισόδημα. Μόνοι κερδισμένοι από αυτήν την κατάσταση είναι οι τραπεζίτες που απασχολούν νέο και ειδικευμένο αλλά «φτηνό» προσωπικό και οι εταιρείες ενοικίασης που πλουτίζουν μέσα από αυτό το σύγχρονο «δουλεμπόριο». Η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει άμεσα!
Επομένως, ένα από τα κεντρικά μας αιτήματα θα πρέπει να είναι η ψήφιση νόμου που θα καταργεί τον θεσμό της ενοικίασης εργασίας καθώς και τις ελαστικές μορφές απασχόλησης.
Την ίδια στιγμή, οι σημερινοί ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι που δουλεύουν στις τράπεζες θα πρέπει να περάσουν στο τακτικό προσωπικό και να ενταχθούν στον κανονισμό εργασίας και τις ΣΣΕ. Αυτό είναι ένα αίτημα που μια φιλολαϊκή κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να ικανοποιήσει άμεσα.
Προσθετικά, αξίζει να σημειώσουμε ότι η διεκδίκηση αυτή, πέρα από το γεγονός ότι είναι κοινωνικά δίκαιη, θα δώσει πολύ σημαντική «ανάσα» στα ασφαλιστικά μας ταμεία και θα προσφέρει πολύτιμο «αέρα ανανέωσης» στα συνδικαλιστικά όργανα.
Ξήλωμα των golden boys
Τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες «ειδικοί σύμβουλοι» έχουν εισρεύσει στις τράπεζες. Κι ενώ έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το ξέσπασμα της κρίσης, γιατί συμβάλανε τα μάλα στην ανάπτυξη της κερδοσκοπίας στα ακίνητα και στα χρηματιστηριακά προϊόντα, συνεχίζουν να απολαμβάνουν μια σειρά από ειδικά προνόμια. Παχυλοί μισθοί πολλών χιλιάδων ευρώ, χρυσές κάρτες, ακριβά αυτοκίνητα, κ.α.[1]
Ήρθε η ώρα να τους πούμε: «το πάρτι σας τελείωσε». Να απαιτήσουμε κατάργηση του θεσμού των «golden boys» και των πιο πάνω ειδικών προνομίων.
Πρόκειται για ένα ακόμα μέτρο το οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και οφείλει να πάρει άμεσα.
Παράλληλα πρέπει να διεκδικήσουμε όλοι οι εργαζόμενοι/ες να υπάγονται στον κανονισμό εργασίας και να αμείβονται με τον ίδιο τρόπο. Όλες οι προσλήψεις να γίνονται μέσα από δημόσιους/διαφανείς διαγωνισμούς και με τη συμμετοχή των σωματείων και κοινωνικών φορέων προκειμένου να διαπιστώνονται οι πραγματικές ανάγκες.
Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας
Μέσα στο 2015 λήγουν οι επιχειρησιακές και η κλαδική ΣΣΕ των τραπεζοϋπαλλήλων. Στις νέες ΣΣΕ που θα υπογραφούν πρέπει να διεκδικήσουμε την σταδιακή αποκατάσταση των μισθών στα επίπεδα πριν από το 2012. Αυτή τη διεκδίκηση μπορούμε να την παλέψουμε πρώτα στις τράπεζες που οι Διοικήσεις θα διοριστούν από το ΣΥΡΙΖΑ (το κράτος κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών μέσω του ΤΧΣ) και στο βαθμό που οι διαπραγματεύσεις έχουν επιτυχή έκβαση, τα σωματεία στις υπόλοιπες τράπεζες θα δώσουν την ίδια μάχη έχοντας περισσότερα όπλα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Αυτονόητο είναι ότι τα παραπάνω θα πρέπει να συνδυαστούν με την πλήρη αποκατάσταση του ΟΜΕΔ (οργανισμός διαιτησίας) και της μετενέργειας των Συλλογικών Συμβάσεων.
Ασφαλιστικό
Το 2012 η τότε Κυβέρνηση, σε αγαστή σύμπνοια με τους Τραπεζίτες και την Τρόικα, προχώρησε, στα πλαίσια του περίφημου PSI, στο αναγκαστικό κούρεμα των ομολόγων που κατείχαν τα ασφαλιστικά ταμεία.
Κι ενώ οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν, τα ταμεία «αφέθηκαν στην μοίρα τους». Σε συντονισμό, λοιπόν, με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα πρέπει να διεκδικήσουμε την σταδιακή αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν τα ταμεία μας, προκειμένου να ορθοποδήσουν και να γίνουν βιώσιμα.
Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος – Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος
Είναι σίγουρο ότι όλες οι πιο πάνω διεκδικήσεις θα συναντήσουν τη σθεναρή αντίσταση των ιδιωτών τραπεζιτών που ασκούν αυτή τη στιγμή τη διοίκηση στις Τράπεζες. Για να μπορέσουν τα αιτήματά μας να εδραιωθούν πρέπει να τα «δέσουμε» και με ένα κεντρικό πολιτικό αίτημα: Εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με αποζημίωση μόνο των ασφαλιστικών ταμείων (που κατέχουν μετοχές) και των μικρομετόχων.
Η ελληνική κοινωνία έχει πληρώσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών πάρα πολύ ακριβά. Μέσω της ανακεφαλαιοποίησης το κράτος έγινε κάτοχος της πλειοψηφίας των μετοχών των τραπεζών. Γιατί λοιπόν η Διοίκηση σε μια σειρά τράπεζες παραμένει στους ιδιώτες που τις οδήγησαν στη χρεοκοπία; Γιατί οι τράπεζες να δοθούν πίσω στους πρώην αποτυχημένους ιδιοκτήτες τους και να μην περάσουν στην ιδιοκτησία και στη διαχείριση της κοινωνίας;
Η εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει δήμευση των καταθέσεων των πολιτών, όπως έντεχνα δημιουργείται η εντύπωση, ούτε απολύσεις και περικοπές μισθών. Ακριβώς τα αντίθετα ισχύουν!
Επιπλέον, για να μην έχουμε τα φαινόμενα του παρελθόντος, όπου το Δημόσιο πολλές φορές αποτέλεσε άνδρο διαφθοράς και σπατάλης, πρέπει να απαιτήσουμε να τεθεί η λειτουργία των τραπεζών κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Με διοικήσεις που θα είναι υπόλογες και ανά πάσα στιγμή ανακλητές και με κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου των μεγαλοκαταθετών και έλεγχο στα «βιβλία» των τραπεζών προκειμένου να δούμε που πήγαν τα δισ. που δόθηκαν στις τράπεζες τα χρόνια του μνημονίου.
Τέλος, μόνο ένα τραπεζικό σύστημα στα χέρια της κοινωνίας μπορεί να συμβάλλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, μέσα από μαζικές δημόσιες επενδύσεις σε μια σειρά από στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, αλλά και με στήριξη των μικρών, μεσαίων και συνεταιριστικών επιχειρήσεων με χαμολότοκο δανεισμό.
