Σχόλιο του «Ξ»
Η πρόσφατη διαμάχη μεταξύ του Α. Τσίπρα και των πρωθυπουργών της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, Μ. Ραχόι και Π. Κοέλιο, πήρε μεγάλη δημοσιότητα όχι μόνο στα ελληνικά αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Αφορμή ήταν η αναφορά του πρωθυπουργού στην συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ στη στάση που κράτησαν κατά τις διαπραγματεύσεις στο Eurogroup η ισπανική και η πορτογαλική κυβέρνηση. Αμφότερες εξέφρασαν επίσημα την δυσφορία τους για τις αναφορές του Α. Τσίπρα, ενώ ο Μ. Ραχόι, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, εξαπέλυσε επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω twitter.
Η δημόσια αυτή αντιπαράθεση λίγο μετά την συμπλήρωση ενός μήνα από την εκλογή της νέας κυβέρνησης δείχνει, μεταξύ άλλων, πόσο μακριά από την πραγματικότητα ήταν η σύμπτυξη ενός «Μετώπου του Νότου», σε επίπεδο κορυφών, σε περίπτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, μια αφήγηση κυρίαρχη στον λόγο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για μεγάλο διάστημα, μέχρι και πολύ πρόσφατα.
«Μέτωπο» με τις κυβερνήσεις;
Ποια είναι η λογική πίσω από την πρόταση για «Μέτωπο του Νότου», όταν μιλάμε για κυβερνήσεις σαν αυτές των Ραχόι και Κοέλιο ή ακόμα όπως αυτή του Μ. Ρέντζι, ο οποίος εμφανίστηκε πολύ φιλικός προς τον Αλέξη Τσίπρα, στην Ιταλία; Εκ πρώτης όψεως, το βασικό σκεπτικό πατάει στο γεγονός ότι ο Νότος, γενικά, αντιμετωπίζει μια σκληρή επίθεση λιτότητας, η οποία έχει να κάνει με την κρίση του χρέους και που μάλιστα εκπορεύεται από τις άρχουσες τάξεις των βόρειων χωρών και ειδικά της Γερμανίας.
Είναι όμως αρκετό αυτό για να υπάρξει μέτωπο;
Αν πρόκειται για μέτωπο με τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα του Νότου, η απάντηση είναι ασφαλώς, ναι! Για τις κυβερνήσεις όμως;
Για τις κυβερνήσεις της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας που υπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, του μεγάλου κεφαλαίου, τα μέτρα λιτότητας εντάσσονται πλήρως στην αντίληψη για την καλύτερη εξυπηρέτηση των δικών τους ταξικών συμφερόντων. Η κρίση του χρέους αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή για περαιτέρω επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Χώρια που είναι αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις και αυτές οι ίδιες άρχουσες τάξεις, που με τις πολιτικές που ακολούθησαν δημιούργησαν αυτό το πρόβλημα εξ’ αρχής.
Στην πραγματικότητα, σε Νότο και Βορά, σε επίπεδο κυβερνήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα σύμμαχο και στο βαθμό που μείνει συνεπής στις δεσμεύσεις του, δεν θα αποκτήσει ούτε στο μέλλον!
Οι πραγματικοί σύμμαχοι της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να βρεθούν μόνο στις γραμμές του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Είναι μ’ αυτούς και μόνο μ’ αυτούς που μπορεί και πρέπει να προσπαθήσει να φτιάξει μέτωπο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δυνατότητες για κάτι τέτοιο φάνηκαν στις διαδηλώσεις που οργανώθηκαν σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις στις αρχές και τα μέσα Φλεβάρη – παρότι στην πραγματικότητα, ήταν απλά μια πρώτη ένδειξη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε την πρωτοβουλία να απευθυνθεί στα εργατικά και τα κοινωνικά κινήματα, στα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κλπ, με ένα συγκεκριμένο σχέδιο κοινής δράσης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και κοινά επεξεργασμένες, ριζοσπαστικές λύσεις στα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα στο Νότο, αλλά όχι μόνο, τότε οι δυνατότητες θα ήταν απεριόριστες.
Όμως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν «Μέτωπο του Νότου» ή «Μέτωπο της Ευρώπης», αλλά μέτωπο των εργαζομένων και της Αριστεράς ενάντια στις κυβερνήσεις του κεφαλαίου στην Ευρώπη.
Σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει ένας «ενιαίος Νότος», ούτε μία «ενιαία Ευρώπη». Η οικονομική κρίση που βιώνουμε είτε θα ξεπεραστεί προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, είτε θα ξεπεραστεί προς όφελος των εργαζομένων. «Μέση λύση» δεν υπάρχει κι όποιος επιχειρήσει να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα σύντομα θα βρεθεί σε αδιέξοδο.
