Αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που έδωσε ο Πολ Μέρφι, ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος (τμήμα της CWI στην Ιρλανδία), στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, στις 19/6/13.
Συνέντευξη στον Νίκο Σβέρκο
- Ακούμε ξανά τις τελευταίες ημέρες ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα εξόδου από την κρίση. Αλήθεια, πως είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στη χώρα;
Η Ιρλανδία δεν είναι «success story», όπως διαφημίζεται παγκοσμίως από την προπαγάνδα. Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως και στην Ελλάδα, το πρόγραμμα λιτότητας κατέστρεψε την εγχώρια οικονομία, η οποία σημειώνει πτώση για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται. Στους αριθμούς δεν αποτυπώνεται, αφού η μετανάστευση είναι τεράστια. 300.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους νέοι, εγκατέλειψαν την Ιρλανδία. Οσο για τους μισθούς, στον δημόσιο τομέα υπάρχει πτώση περίπου 20% και στο ιδιωτικό τομέα 10%. Και την ίδια ώρα διαλύεται κάθε δημόσια υπηρεσία. Δεν υπάρχει λοιπόν οικονομική ανάπτυξη και στην Ιρλανδία λένε ότι η ανάκαμψη πλησιάζει. Είναι ψέμα. Η κρίση είναι χειρότερη από ποτέ.
- Πάντως ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Αντώνης Σαμαράς, όταν συναντήθηκε με τον Ιρλανδό ομόλογό του, τον κ. Κένι, δήλωσε ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση…
Ναι, το είδα κι εγώ και γελούσα, αλλά ήμουν και πολύ θυμωμένος. Λοιπόν, η Ιρλανδία είναι πράγματι καλό παράδειγμα αν υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των διεθνών επιχειρηματικών κολοσσών. Αυτή τη χρονιά 26 δισ. ευρώ από φόρους πολιτών κατευθύνονται για τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Υπάρχει λοιπόν μια τεράστια μεταφορά πλούτου στους πλουσίους. Και μην ξεχνάμε όσα αποκαλύφθηκαν για τον «φορολογικό παράδεισο» που ονομάζεται Ιρλανδία. Κάποιες θυγατρικές της Apple, για παράδειγμα, πλήρωσαν 0% ή 0,05% σε φόρους το 2011, η Facebook της Ιρλανδίας περίπου 0,3%, η Google 0,25%. Και όλα αυτά υπό την «αιγίδα» της ιρλανδικής κυβέρνησης, που υποτίθεται προσελκύει εταιρείες να επενδύσουν, αυτές συνεργάζονται με άλλες για υπεργολαβίες και τελικά δημιουργείται ένα φορολογικό κενό. Οπότε η Ιρλανδία είναι παράδειγμα προς αποφυγή για τους εργαζομένους και τον λαό.
- Υπάρχει «φως στο τούνελ»;
Υπάρχουν οικονομικοί αναλυτές που προβλέπουν ότι του χρόνου θα βγούμε από αυτό το πρόγραμμα και θα ενταχθούμε σε κάποιο άλλο, που θα αποτελεί μέρος του ESM. Ωστόσο τίποτα δεν είναι σίγουρο, καθώς η κρίση στην ευρωζώνη μπορεί να επανακάμψει. Αποκαλύφθηκε όμως πρόσφατα και κάτι ακόμα πιο σοβαρό. Οτι προωθείται μια νέα ατζέντα λιτότητας από την ιρλανδική κυβέρνηση, η οποία θα διαρκέσει μέχρι το 2020. Θέλουν δηλαδή να κάνουν τη λιτότητα μόνιμη, ώστε να συνεχίζεται η προστασία των πλουσίων.
- Για την ιρλανδική Αριστερά, το ευρώ τι ρόλο παίζει;
Το βασικό ζήτημα είναι να καταλάβουμε τι ακριβώς ήταν το ευρώ. Ηταν ένα πρότζεκτ με βασικό στόχο την ισχυροποίηση της καπιταλιστικής τάξης, ιδιαίτερα της γερμανικής, που επιθυμούσε ένα δυνατό νόμισμα το οποίο θα αμφισβητούσε τη μονοκρατορία του δολαρίου. Επίσης είχε στόχο να κάνει αδύνατη την υποτίμηση του νομίσματος σε χώρες όπως η Ιταλία, καθώς και να «κλειδώσει» τους εργαζομένους, να μειωθούν οι μισθοί τους και να επιδεινώσει τις συνθήκες εργασίας τους. Αλλος ένας στόχος ήταν να «δεθεί» η ΕΚΤ πάνω στην Bundesbank, χωρίς να υπάρχει καμιά δυνατότητα δημοκρατικού ελέγχου των αποφάσεών της. Το ευρώ λοιπόν ήταν το λίκνο της καπιταλιστικής Ευρώπης και με αυτό πέτυχαν τα πάντα. Δεν μπορώ να πω ότι νιώθω να έχω κάποια σχέση με αυτό.
- Εντός της Αριστεράς διεξάγεται διάλογος σχετικά με τις δυνατότητες εξόδου από το κοινό νόμισμα…
Στην Ιρλανδία εμείς δεν θέτουμε το ερώτημα αν είμαστε υπέρ ή κατά του ευρώ. Υπάρχουν πολλοί λαϊκιστές σε όλες τις χώρες, που λένε ότι πρέπει να φύγουμε από το ευρώ, να έχουμε τη δυνατότητα για υποτίμηση του νομίσματος και να ελέγχουμε όπως θέλουμε την οικονομία. Δεν νομίζω ότι όσο συνεχίζεται η συγκεκριμένη πολιτική, της απόλυτης ελευθερίας της καπιταλιστικής αγοράς, θα συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί θα την «πληρώσουν» κυρίως η εργατική τάξη και τα χαμηλότερα στρώματα. Για εμάς το βασικό μας σύνθημα είναι «Να μπει τέλος στην πολιτική λιτότητας». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να «σκίσουμε» τα μνημόνια, να αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος.
- Δεν υπάρχει κίνδυνος εκβιασμού και αποπομπής από την ευρωζώνη αν ακολουθηθεί αυτή η λογική;
Η Αριστερά πρέπει να αναλάβει αυτές τις ευθύνες. Γιατί οι πολιτικές που θα ευνοήσουν την εργατική τάξη θα βρίσκονται πιθανότατα στο πλαίσιο απόλυτης σύγκρουσης με την ΕΚΤ, η οποία θα διακόψει τη χρηματοδότηση των τραπεζών, η τρόικα θα πιέσει τις κυβερνήσεις. Και εν τέλει θα τις διώξει πιθανότατα από το ευρώ. Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε τους ισχυρούς της ευρωζώνης να μας εκβιάσουν. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Να εξηγήσουμε ότι δεν θα κάνουμε θυσίες για το ευρώ, αλλά και ότι η έξοδος από αυτό δεν θα είναι καταστροφική. Αρκεί να εφαρμοστεί ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, βάσει του οποίου θα εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, θα ενισχυθεί η εργασία και θα ελέγχονται δημοκρατικά βασικοί πυλώνες της οικονομίας.
