Από την Γεωργία στην Ουκρανία και τώρα στην Κιργιζία μιά σειρά λαϊκών κινητοποιήσεων έχουν ήδη ανατρέψει τα δικτατορικά και διεφθαρμένα πολιτικά καθεστώτα τους. Στο Ιράκ έγιναν εκλογές, όπως και στην Σαουδική Αραβία και προγραμμματίζονται να γίνουν στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Στον Λίβανο εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές απαίτησαν την άμεση απομάκρυνση των Συριακών στρατευμάτων από την χώρα τους.
Ο Μπούς και η πολεμοχαρής κλίκα του, που αιματοκύλισαν και κατέστρεψαν το Ιράκ, εκμεταλλεύονται αυτά τα γεγονότα και τολμούν να εμφανίζονται τώρα ξαφνικά σαν παγκόσμιοι κήρυκες της δημοκρατίας. Δημοκρατία όμως για τον Μπούς δεν σημαίνει βέβαια ελευθερία και ευημερία για τους λαούς, σημαίνει επιβολή με κάθε μέσο φιλοαμερικάνικων καθεστώτων και ελευθερία των αμερικάνικων πολυεθνικών να τους ξεζουμίζουν. Πως εξηγούνται λοιπόν αυτές οι εξελίξεις ;
Πολύχρωμες ‘επαναστάσεις’
Η βασική αιτία των λαϊκών κινητοποιήσεων που έχουν ξεσπάσει στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες είναι η οργή και η αγανάχτηση που συσσωρεύεται για δεκαπέντε χρόνια ενάντια στα δικτατορικά και διεφθαρμένα καθεστώτα, που διαδέχτηκαν την ΕΣΣΔ. Οι πρώην ‘κομμουνιστές’ γραφειοκράτες, που άρπαξαν την εξουσία και μεταμορφώθηκαν σε πάμπλουτους καπιταλιστές ληστεύοντας την κρατική περιουσία, ενώ υποσχέθηκαν ελευθερία και ευημερία, καταδίκασαν τις λαϊκές μάζες στην φτώχεια, την δυστυχία και την καταπίεση. Την ίδια ώρα, για οικονομικούς, πολιτικούς και στρατηγικούς λόγους, πολλοί από αυτούς διατήρησαν τους δεσμούς τους με την Ρωσία, που υποσχέθηκε να τους στηρίξει για ‘να διατηρηθεί η σταθερότητα στην περιοχή’.
Δυστυχώς όμως, η πλήρης έλλειψη δημοκρατικών ελευθεριών και η απουσία ενός νέου αριστερού μαζικού κόμματος, μετά τον εκφυλισμό και την χρεοκοπία των Κομμουνιστικών Κομμάτων, επέτρεψε σε διάφορες αντιπολιτευόμενες κλίκες πρώην γραφειοκρατών και μαφιόζικων καπιταλιστών να αναρριχηθούν στην ηγεσία αυτών των κινημάτων για να πάρουν την εξουσία και να πλουτίσουν κι αυτοί σε βάρος του λαού. Ωστόσο, οι μάζες αρχίζουν ξανά να αισθάνονται την δύναμη τους και μέσα από αυτές τις αντιφατικές εξελίξεις θα βγάλουν συμπεράσματα για να αντιμετωπίσουν αύριο και τους ‘νέους’ ηγέτες τους.
Αυτούς ακριβώς τους διεφθαρμένους ηγέτες, που επιδιώκουν να βάλουνε πάλι στο γύψο τις λαϊκες μάζες, σπεύδει να βοηθήσει και να προσεταιριστεί ο Μπούς για να ενισχύσει την επιρροή των ΗΠΑ στην μεγάλη αυτή περιοχή σε βάρος της Ρωσίας. Έτσι, έχει ανοίξει παραπέρα η όρεξη των ΗΠΑ που εποφθαλμιούν τώρα και το Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν κ.α.
Την ίδια ώρα όμως, οι εξελίξεις αυτές κινδυνεύουν να προκαλέσουν μια μεγάλη και επικίνδυνη αποσταθεροποίηση όλης της περιοχής. Τα πολύπλοκα εθνικά προβλήματα που ταλανίζουν τις χώρες αυτές σε συνδιασμό με την ανάπτυξη των φανατικών ισλαμιστικών κινημάτων στις μουσουλμανικές χώρες (Κιργιζία κ.α.) μπορούν να ανοίξουν μιά νέα μαύρη τρύπα, μεγαλύτερη από αυτή των Βαλκανίων και ανάλογη με της Μέσης Ανατολής.
Παρωδία δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή
Η μεγάλη διαφορά με την Μέση Ανατολή είναι ότι, με μόνη εξαίρεση την Συρία, στην εξουσία βρίσκονται ήδη παντού φιλοαμερικάνικα δικτατορικά καθεστώτα, που εξασφαλίζουν την ροή του πετρελαίου, ενώ αντίθετα οι λαϊκές μάζες είναι εξαγριωμένες όχι μόνο ενάντια στους ηγέτες τους, αλλά και στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά την κατοχή του Ιράκ.
Έτσι, οι προτροπές του Μπούς για επέκταση της δημοκρατίας στην περιοχή δεν πρέπει να δυσαρεστήσουν τα δικτατορικά αραβικά καθεστώτα και δεν πρέπει να δώσουν θάρρος στις καταπιεσμένες μάζες που είναι έτοιμες να εκραγούν. Στην ουσία, δηλαδή, πρόκειται για παρωδία εκδημοκρατισμού.
Οι εκλογές στο Ιράκ, για παράδειγμα, δεν έγιναν γιατί οι ΗΠΑ θέλουν να φέρουν την δημοκρατία στη χώρα, αλλά γιατί επιβλήθηκαν όταν οι σιίτες ηγέτες κάτω από την πίεση της αντίστασης και της λαϊκής αγανάχτησης απαίτησαν να γίνουν άμεσα. Επίσης, η μεγάλη συμμετοχή των σιιτών σ’ αυτές δεν σήμαινε καθόλου ότι υποστηρίζουν την αμερικάνικη κατοχή, αντίθετα, σήμαινε ότι θέλουν να πάρουνε την διακυβέρνηση της χώρας τους στα χέρια τους. Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ξεκάθαρα πως το 83% των ιρακινών θέλουν να φύγει τώρα ο αμερικάνικος στρατός. Κι όμως δεν φεύγει. Αυτή είναι η δημοκρατία των ΗΠΑ.
Δεν μπορεί να γίνουν δημοκρατικές εκλογές στον Λίβανο, δήλωσε ο Μπούς, όσο υπάρχουν τα συριανά στρατεύματα στη χώρα. Στο Ιράκ όμως ήτανε δήθεν δημοκρατικές οι εκλογές, παρά τους 150.000 αμερικάνους στρατιώτες. Η υποκρισία και η ηλιθιότητα του Μπούς είναι απερίγραπτες.
Στη Σαουδική Αραβία έγιναν για πρώτη φορά δημοτικές εκλογές, για να εκλεγούν δημοτικοί σύμβουλοι για τις μισές έδρες των 178 δημοτικών συμβουλίων, που είναι έτσι κι αλλοιώς ανίσχυρα. Τον δήμαρχο και το άλλο μισό δημοτικό συμβούλιο θα συνεχίσει να διορίζει η κεντρική εξουσία. Οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Στους εκλογικούς καταλόγους γράφτηκαν 149.000 από τους 600.000, που είχαν δικαίωμα ψήφου. Η συμμετοχή στις εκλογές δεν ανακοινώθηκε ποτέ. Η διορισμένη κυβέρνηση της χώρας δήλωσε πως η δημοκρατία πρέπει να εισαχθεί στη χώρα σταδιακά. Οι ΗΠΑ συνεχάρηκαν την κυβέρνηση γιατί εκδημοκρατίζει την χώρα.
Νίκος Ρεμούνδος
