Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Ο Γιώργος Παπανδρέου προχώρησε στις 3 Ιανουαρίου στην διάσπαση του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του και στην δημιουργία του «Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών». Αυτή η διάσπαση πιθανά να είναι το τελειωτικό χτύπημα στο ήδη καταρρέον ΠΑΣΟΚ. Ένα κόμμα που ξεκίνησε το 1974 με ριζοσπαστική αριστερή φρασεολογία και διακηρυγμένο στόχο τον σοσιαλισμό για να καταλήξει σταδιακά σε κόμμα της άρχουσας τάξης που εφάρμοζε αντεργατικές πολιτικές.
Παρόμοια ήταν η πορεία της Σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά και διεθνώς. Ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ η πορεία μετάλλαξης των πρώην «σοσιαλιστικών» αυτών κομμάτων εξελίχθηκε ραγδαία και μέσα σε λίγα χρόνια τίποτα ουσιαστικά δεν τα έκανε να διαφέρουν από τα παραδοσιακά δεξιά κόμματα της άρχουσας τάξης. Ο Γ. Παπανδρέου στήριξε διαχρονικά αυτή την πορεία της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε κάθε της φάση.
Ήταν δε αυτός σαν πρωθυπουργός που έβαλε τη χώρα στο Μνημόνιο και εφάρμοσε τα πρώτα αντεργατικά μέτρα που ήταν προάγγελος του ορυμαγδού που ακολούθησε. Για να το πετύχει χρησιμοποίησε σκληρές μεθόδους καταστολής, ιδιαίτερα ενάντια στο Κίνημα των Αγανακτισμένων το καλοκαίρι του 2011. Δεν δίστασε δε να συγκυβερνήσει όχι μόνο με τη ΝΔ, αλλά και με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, επί κυβέρνησης Παπαδήμου, με στόχο την χωρίς διακοπή συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών!
Λίγα χρόνια μετά και ενώ ο Γ. Παπανδρέου όλο αυτό τον καιρό όντας εκλεγμένος βουλευτής πέρναγε τον περισσότερο χρόνο του στο εξωτερικό, προχωρά στην ίδρυση ενός νέου κόμματος που θέλει να παρουσιάζεται ως «προοδευτικό», ακόμα και «σοσιαλιστικό».
Εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως ενώ προσπαθεί να επανεμφανιστεί με ένα «ανανεωμένο» προφίλ, δεν κάνει κανενός είδους αυτοκριτική για τα δικά του πεπραγμένα. Όχι μόνο αυτό, αλλά υπερασπίζεται τις αποφάσεις του που ήταν «σκληρές, αλλά αναγκαίες».
Εξίσου εντυπωσιακό είναι το ότι πέρα από γενικά ευχολόγια και όμορφες φράσεις, το νέο κόμμα δεν έχει τίποτα ουσιαστικά διαφορετικό να προτείνει για την αντιμετώπιση της κρίσης από την πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου. Οι άνθρωποι δε που το στελεχώνουν (Ρέππας, Καστανίδης, Πεταλωτής κλπ.) μόνο ως κάτι «νέο» και «διαφορετικό» δεν μπορούν να παρουσιαστούν…
Είναι βέβαιο ότι η «επανεμφάνιση» Παπανδρέου έχει και την αστεία πλευρά της, ιδιαίτερα αν οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν το νέο κόμμα να μένει εκτός βουλής επιβεβαιωθούν. Από την άλλη όμως δεν πρέπει να βιαστούμε να θάψουμε το νέο κόμμα! Ο Γ. Παπανδρέου φέρει ένα ιστορικό όνομα και αν το κόμμα του καταφέρει να μπει στην Βουλή, μπορεί να φανεί χρήσιμο στήριγμα για την άρχουσα τάξη σε μια επόμενη φάση.
