Του Κυριάκου Χάλαρη
Σήμερα, όλο και περισσότερα κομμάτια της αριστεράς κινούνται στο ρεύμα των «εθνικών απαντήσεων». Πρόσφατα, η πρώτη δημόσια εκδήλωση της Ε.ΛΑ.ΔΑ. (Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση) του Μίκη Θεοδωράκη αποτύπωσε αυτό το κλίμα του «νέου πατριωτισμού» προβάλλοντας ως βασικό στόχο την «εθνική ανεξαρτησία».
Το όνομα και η λαϊκή απήχηση του Μ. Θεοδωράκη, όμως, λειτούργησαν σαν συγκολλητική ουσία για ένα ετερόκλητο μέτωπο χωρίς συμφωνία σε ουσιώδεις αρχές και πρόγραμμα.
Στην ιδρυτική εκδήλωση που διοργάνωσε η Ε.ΛΑ.ΔΑ. συμμετείχαν και μάλιστα μπήκαν και στη συντονιστική της επιτροπή στελέχη της αριστεράς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέονται με το ΣΥΡΙΖΑ. Στελέχη του αριστερού ρεύματος του ΣΥΝ όπως η Δέσποινα Σπανού, ο Μανώλης Γλέζος, βασικά στελέχη και συνιστώσες του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (παρόλο που το Μέτωπο στην τοποθέτησή του διαχώρισε τη θέση του) όπως ο Δήμος Τσακνιάς, η Νάντια Βαλαβάνη, η ΚΟΕ, κ.α
Δήμαρχοι της Αριστεράς όπως ο Χ. Κορτζίδης του Ελληνικού και ο Η. Γκότσης της Νέας Ιωνίας συναποτελούν το προσωρινό όργανο της Ε.ΛΑ.ΔΑ. μαζί με τον Παπαθεμελή, τον Κ.Ζουράρι και άλλους γνωστούς και μη εξαιρετέους παράγοντες του εθνικοπατριωτικού χώρου.
Υπάρχει εθνική απάντηση στην κρίση;
Είναι λογικό και αναπόφευκτο ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας να αισθάνεται ότι βρίσκεται «υπό την κατοχή» του ΔΝΤ της Τρόικας ή και της Γερμανίας. Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζεται όλο και περισσότερο ως μια κυβέρνηση υποτελής του ΔΝΤ και της Ευρώπης. Και πραγματικά υπάρχει βάση σε όλα αυτά.
Σήμερα, οι βασικές πολιτικές που εφαρμόζονται με μεγάλη σκληρότητα απέναντι στον ελληνικό λαό, έχουν έντονα στοιχεία «οικονομικής κατοχής» και αποικιοκρατίας. Η γερμανική κυβέρνηση, μαζί με τη γαλλική, την Κομισιόν και το ΔΝΤ, παίρνουν αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ελλάδα. Παρά την πραγματικότητα αυτή, όμως, οι συνεχείς επιθέσεις που δέχονται τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα δεν είναι κάτι που μπορεί να λυθεί με μια «εθνική» πολιτική.
Βρισκόμαστε στο μέσο της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού. Αυτή η κρίση σαρώνει τα πάντα και καμιά χώρα δεν θα μείνει ανεπηρέαστη. Μπροστά σε αυτή την κρίση οι άρχουσες τάξεις κάθε χώρας ένα δρόμο ακολουθούν: το χτύπημα των εργαζομένων προκειμένου να σώσουν οι ίδιες τα κέρδη τους. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια μάχη εθνική.
Η μάχη είναι ταξική
«‘Όσο για µας, τους Έλληνες αποτελούμε επίλεκτο στόχο µιας πρωτοφανούς καταστρεπτικής εισβολής» είπε ο Μίκης Θεοδωράκης. Όμως δεν είναι οι «ξένοι» απέναντι και εμείς ο «επίλεκτος στόχος». Η μάχη είναι ταξική. Στο δικό μας στρατόπεδο βρίσκονται οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης που χτυπιούνται από τις δικές τους άρχουσες τάξεις. Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι τραπεζίτες, οι εργοδότες και το πολιτικό τους σύστημα. Και σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι Έλληνες εργοδότες και οι τραπεζίτες.
Δεν αρκεί επομένως να απαλλαγούμε από την Τρόικα και το ΔΝΤ. Ακόμα και αν αυτό γινόταν, με ολόκληρο το τραπεζικό και οικονομικό σύστημα στα χέρια των Ελλήνων καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δεν θα είχαν τίποτα να κερδίσουν. Διόλου τυχαία από την ομιλία του Μ. Θεοδωράκη έλειπε οποιαδήποτε προγραμματική αναφορά που να δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις στο πως θα βγούμε από την κρίση.
Ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας;
Στην αναζήτηση συμμάχων για ένα «εθνικά κυρίαρχο» ελληνικό καπιταλισμό είναι σίγουρο ότι θα βρεθούν πολλοί πρόθυμοι: ακόμα και κομμάτια της ελληνικής άρχουσας τάξης που βλέπουν τα συμφέροντά τους να εξυπηρετούνται καλύτερα από μια ελληνική οικονομία εκτός ΕΕ και ευρώ.
Για το Θεοδωράκη αυτό είναι η λογική συνέπεια του στόχου της «εθνικής ανεξαρτησίας». Γι’ αυτό και στο κίνημά του όπως λέει «χωράνε όλοι οι Έλληνες εκτός από τους κρυφοχουντικούς, ανεξάρτητα από επαγγελματικές, οικονομικές και άλλες ιδιότητες».
Τι σημαίνει όμως αυτό; Χωράνε και οι Έλληνες τραπεζίτες; Οι Έλληνες βιομήχανοι που είναι και αυτοί υπέρ της «εθνικής ανεξαρτησίας» επειδή καταπιέζονται από το ξένο κεφάλαιο και θεωρούν ότι χωρίς αυτό τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα;
Η ουσία των συμμαχιών βρίσκεται ακριβώς σε αυτό. Αν ο στόχος είναι η «θνική ανεξαρτησία» στερημένη από τις ταξικές της διαστάσεις, τότε η λογική συνέπεια είναι η συμμαχία με οποιονδήποτε «εξυπηρετεί» αυτό το στόχο. Και η ελληνική αριστερά έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν το ίδιο λάθος. Στα πλαίσια της «εθνικής ανεξαρτησίας» άλλωστε ήταν που παρέδωσε την εξουσία στην ελληνική άρχουσα τάξη την περίοδο του εμφυλίου. Μια τέτοια πολιτική σήμερα σημαίνει συμμαχία με τμήματα του ΣΕΒ, τον Μίχαλο του ΕΒΕΑ, στελέχη του πάλαι ποτέ «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» παράγοντες της λαϊκής Δεξιάς τύπου Π. Καμμένου ή Γ. Μανώλη, με στόχο να φύγει η Τρόικα και να μείνει ο καπιταλισμός με εγχώρια αφεντικά και συμμαχίες με άλλες καπιταλιστικές χώρες με ιμπεριαλιστικές βλέψεις όπως η Ρωσία ή η Κίνα σε υποτίθεται «αμοιβαίες και εθνικά επωφελείς συνεργασίες».
Μια τέτοια «συμμαχία» θα στρεφόταν από την πρώτη στιγμή ενάντια στο λαό και τους εργαζόμενους προκειμένου να εξυπηρετήσει τα ταξικά συμφέροντα των καπιταλιστών Ελλήνων και των νέων «συμμάχων» τους στο εξωτερικό.
τι χρειάζεται
Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο λαός και οι εργαζόμενοι από ιστορικά στελέχη της αριστεράς όπως ο Μ.Θεοδωράκης και ο Μ.Γλέζος είναι κάλεσμα για μέτωπο της αριστεράς, με πρόγραμμα ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού και διεθνιστικό κάλεσμα ταξικής αλληλεγγύης και κοινών αγώνων στο εργατικό κίνημα όλης της Ευρώπης.
